Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κυβερνητικοί μας ταγοί έχουν μια διαστροφική αντίληψη της πραγματικότητας. Κάνουν τα πιο αλλόκοτα, παράταιρα και συχνά παράνομα πράγματα, τα οποία όμως ενδύουν εκ’ των υστέρων με μιαν αύρα δήθεν κανονικότητας. Τέσσερα χρόνια τώρα αυτό βλέπουμε και μάλιστα τόσο συχνά που στο τέλος συνηθίσαμε και τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση. Τώρα τελευταία όμως, προχώρησαν και ένα βήμα παραπέρα. Όχι μόνο θεωρούν κάθε ακροβασία τους κανονική, αλλά την διαφημίζουν κιόλας ως αλλαγή προς το καλύτερο.

Το πιο πρόσφατο απ’ όλα τα παραδείγματα: Για να περάσουν το Μακεδονικό στην Βουλή διέλυσαν δύο κόμματα (Ποτάμι, ΑΝΕΛ) και πήραν μια συνιστώσα ενός τρίτου (ΚΙΝΑΛ). Παλιότερα αυτό το έλεγαν καθαρή αποστασία, σήμερα οι Συριζαίοι το ονόμασαν αποθέωση της ελεύθερης βούλησης των βουλευτών. Πάει καλά, το ζήσαμε κι αυτό, τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε; Η σαθρή πλειοψηφία των 151 εδρών στις οποίες περιλαμβάνονται και έξι ανεξάρτητοι, είναι από μόνη της μια πρωτοφανής ανισορροπία, δηλητηριασμένη ήδη από την αμφιβολία της συναλλαγής την οποία υποψιάζονται οι πολίτες.

Αυτή η ανισορροπία (θεσμική εκκρεμότητα την ονόμασαν κάποιοι) έγινε ολοφάνερη στην ψήφιση του νομοσχεδίου για το ΑΣΕΠ. Τα όσα απίστευτα συνέβησαν το διήμερο αυτό, από τις συνεχείς αναβολές της ψηφοφορίας μέχρι τις γκαζόζες και τις τουαλέτες που ακούστηκαν μέσα στην αίθουσα, δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα αυτής της κοινοβουλευτικά άρρωστης κατάστασης που έφτιαξε ο Σύριζα. Όποιος σπέρνει θύελλες, είναι λογικό να αναμένει πως θα θερίσει καταιγίδες.

Κι όμως, αντί οι κυβερνώντες ν’ αναγνωρίσουν ότι κάτι έγινε στραβά, ότι οι πρακτικές τους δημιουργούν συνθήκες κοινοβουλευτικής σήψης, αυτοί όχι μόνο δεν το παραδέχονται αλλά ξεκίνησαν και καινούριο τροπάριο: Τα καραγκιοζιλίκια που έγιναν και αναμένεται να ξαναγίνουν μέσα στο Κοινοβούλιο, είναι ένδειξη βελτίωσης της δημοκρατίας, διότι οι κοινοβουλευτικές ομάδες δεν είναι πια άβουλοι στρατοί των κομμάτων. Έτσι μας λένε τα στελέχη του Σύριζα, προφανώς καθοδηγημένα από κάποιο non paper του Μαξίμου. Τρεις μέρες τώρα, οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα έβριθαν από τέτοιες «αναλύσεις».

Και για να μην έχουμε καμιά αμφιβολία, το προχώρησαν και πιο κάτω: Όλα όσα «θετικά» συμβαίνουν, είναι η απόδειξη ότι το πολιτικό σκηνικό αναδιατάσσεται οριστικά και ασφαλώς προς το καλύτερο. Από δω και μπρος –λένε- θα βλέπουμε πολλά τέτοια, καθώς τέλειωσαν οριστικά οι συμπαγείς κοινοβουλευτικές ομάδες και οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Με δυο λόγια, βαφτίζουν την πολιτική, κοινοβουλευτική και ηθική κατάντια στην οποία οδήγησαν το σύστημα, σε κατάκτηση του λαϊκού κινήματος και βελτίωση των πολιτικών συνθηκών που επικρατούν στη  χώρα.

Εδώ ο ποιητής σηκώνει τα χέρια. Ο διάλογος καταλήγει αδύνατος καθότι άλλα είναι τα μέτρα του ενός κι άλλα τα σταθμά του άλλου. Δεν μιλάμε πια την ίδια γλώσσα, όπως δεν μπορεί να μιλήσει την ίδια ο γλώσσα ο διαλλακτικός με τον αδίστακτο.

Facebook Comments