Ο «οικογενειακός ιατρός» : Δωρεάν – ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ αλλά… απών!

(Μια Νέα – Δωρεάν – ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ «Προσφορά»…
…της κυβέρνησης της ΠΦΑ προς τους ασφαλισμένους της ΠΦΥ)

Όσοι από σας έχει τύχει να πάρετε στα χέρια σας συνταγή ή παραπεμπτικό για εξετάσεις μέσω της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, ασφαλώς θα έχετε δεί στο τέλος του σχετικού εντύπου το ακόλουθο μήνυμα:

Από γλωσσική άποψη το μήνυμα χωλαίνει κάπως καθόσον περιέχει την εντελώς αδόκιμη λέξη «αντιστοιχισθεί» αντί του σωστού «αντιστοιχηθεί» ή έστω «αντιστοιχιστεί».
Από άποψη νοήματος το «δωρεάν» και το «υποχρεωτικό» του πράγματος βρίσκονται σε κάποια αντίφαση, αλλά αυτό είναι το λιγότερο… (και θα επανέλθουμε σ’ αυτό αργότερα).

Το σημαντικό ζήτημα αφορά την τραγική αποτυχία του όλου εγχειρήματος.
Αν έχετε κέφι και κουράγιο να διαβάσετε το κάπως εκτεταμένο κείμενο που ακολουθεί, θα καταλάβετε καλύτερα.

(Α) Βασικές έννοιες
Ο «γενικός ιατρός» αποτελεί τη βάση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ) σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, γιατί είναι ο γιατρός στον οποίο καταφεύγει κανείς όταν δεν γνωρίζει την ακριβή προέλευση της νόσου του, ή του προβλήματος υγείας που αντιμετωπίζει.
Για παράδειγμα: Όταν έχει στραμπουλήξει ή σπάσει το πόδι του, δεν βλέπει καλά, δεν ακούει καλά ή όταν έχει ΗΔΗ ΓΝΩΣΤΟ καρδιολογικό πρόβλημα, δικαιολογείται να πάει κατευθείαν σε ειδικούς γιατρούς (ορθοπεδικό, οφθαλμίατρο, ωτορινολαρυγγολόγο, καρδιολόγο κλπ αντίστοιχα).

Δεν είναι ωστόσο σπάνιο ο Έλλην ασθενής (ο και «έξυπνος» αυτοθεωρούμενος) να κάνει μια πρώτη «διάγνωση» ο ίδιος και να πηγαίνει κατευθείαν στον «ειδικό», ή σ’ αυτόν, που ο ίδιος θεωρεί ειδικό για τη συγκεκριμένη κατάσταση που αντιμετωπίζει. Έτσι, για ένα πόνο στο στήθος ή αίσθημα δύσπνοιας μπορεί να ξεκινήσει από τον καρδιολόγο (γιατί έτσι έχει ακουστά…) και αφού αυτός τον εξετάσει και του πει «δεν είναι δικής μου αρμοδιότητας το πρόβλημα» να πάει μετά στον πνευμονολόγο και στη συνέχεια ενδεχομένως στον γαστρεντερολόγο…
Φυσικά ο κάθε γιατρός θα του έχει παράσχει χρήσιμες πληροφορίες (π.χ. θα του έχουν κάνει καρδιογράφημα, triplex καρδιάς, σπιρομέτρηση, γαστροσκόπηση κλπ) για το τι ακριβώς ΔΕΝ ΕΧΕΙ, αλλά αυτό σίγουρα ΔΕΝ ήταν η αρχική επιδίωξη του ασθενούς. Αυτός αντίθετα μάλλον είχε επιλέξει αυτή την οδό για να ΓΛΥΤΩΣΕΙ την «περιττή» επίσκεψη στον γενικό ιατρό.
Επίσης στην Ελλάδα συνήθως δεν μπορούν να ξεχωρίζουν τον «γενικό ιατρό» από τον «παθολόγο». Η διαφορά τους (που έχει σχέση και με την εκπαίδευση που λαμβάνουν) έγκειται στο ότι ο πρώτος έχει ειδικευτεί στην ΠΦΥ, δηλαδή για παροχή ιατρικών υπηρεσιών εκτός νοσοκομείου, ενώ ο δεύτερος εντός νοσοκομείου (εξ ου και ο όρος «εσωτερική παθολογία»). Στην πράξη όμως μπορούν συνήθως αμφότεροι να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους είτε εντός είτε εκτός νοσοκομείου και σίγουρα ένας έμπειρος παθολόγος μπορεί κάλλιστα να ασκήσει ΠΦΥ.

Οι παραπάνω περιγραφόμενες δυσλειτουργίες αφορούν κυρίως τη νοοτροπία των Ελλήνων ασθενών και υπάρχουν πολλοί τρόποι (με κίνητρα ή αντικίνητρα) ώστε αυτή να αντιμετωπισθεί.
Χωρίς επιβολή όμως. Τα ζητήματα της υγείας είναι πολύ λεπτά και θεμελιώδη για τον καθένα, ο οποίος και θα πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο, φυσικά μαζί με το βάρος της κάθε απόφασης που παίρνει.

(Β) Ο «οικογενειακός ιατρός» στο εξωτερικό
Πρόκειται για γενικό ιατρό, ή παθολόγο ή παιδίατρο, που έχει συμβληθεί με το ισχύον στη χώρα εκείνη δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά δεν αμείβεται «κατά πράξη και περίπτωση», δηλαδή για κάθε επίσκεψη, αλλά ανάλογα με τον αριθμό ασθενών που έχει στην αρμοδιότητά του και οι οποίοι συνήθως τον έχουν επιλέξει ή, τουλάχιστον, έχουν τη δυνατότητα να τον επιλέξουν.
Χωρίς να έχω προσωπική εμπειρία, αλλά μόνο από ό,τι ακούω από άλλους, το σύστημα αυτό είναι εντελώς αποτυχημένο στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες (όπως π.χ. στη Μ. Βρετανία), ενώ φαίνεται να αποδίδει καλά σε κάποιες άλλες.
Στη Γερμανία ειδικά, μου έχουν πει ότι ο εκεί «οικογενειακός γιατρός» έχει στην αρμοδιότητά του περίπου 1500 ασφαλισμένους, τους οποίους βλέπει αυστηρά με ραντεβού και εντός ωραρίου, ενώ αμείβεται με μηνιαίες αποδοχές της τάξεως των 10.000 Ευρώ. Εκεί λοιπόν το σύστημα φαίνεται ότι λειτουργεί καλά και ικανοποιητικά για τους περισσότερους, αλλά όχι για όλους και για όλες τις περιπτώσεις:
Για παράδειγμα, στις περιπτώσεις που ανακύπτουν «εκτός ωραρίου», υπάρχει το νοσοκομείο και μόνο…

Είναι άλλωστε προφανές ότι ένα σύστημα όπως το γερμανικό θα είχε απαγορευτικό κόστος για τις ελληνικές οικονομικές συνθήκες.

 (Γ) Ο «οικογενειακός ιατρός» στην Ελλάδα
Μια μορφή του συστήματος αυτού είχε λειτουργήσει στον κλάδο υγείας του πρώην ΤΕΒΕ (μετέπειτα ΟΑΕΕ) με εντυπωσιακή… αποτυχία σε όλα τα επίπεδα και συνακόλουθη απαξίωσή του από τους περισσότερους ασφαλισμένους στο ταμείο αυτό, που είδαν με ανακούφιση την κατάργηση του κλάδου και ενσωμάτωσή του στον ΕΟΠΥΥ, ο οποίος αποτέλεσε (κακά τα ψέματα!) κυριολεκτικά επανάσταση με θετικότατα αποτελέσματα στο χώρο της ΠΦΥ, όπως άλλωστε και η Ηλεκτρονική Συνταγογράφηση.
Στα πλαίσια λοιπόν της λειτουργίας του ΕΟΠΥΥ υπήρχαν και κάποιοι (σχετικά ολιγάριθμοι καθόσον λιγότεροι από 5000 για όλες τις ειδικότητες) συμβεβλημένοι που αμείβονταν «κατά πράξη και περίπτωση» με αμοιβή 10 Ευρώ ανά επίσκεψη και «πλαφόν» 200 επισκέψεων ανά μήνα. (Μεταξύ αυτών και ο υποφαινόμενος).
Αν σ’ αυτούς προσθέσει κανείς και τους εμμίσθους γιατρούς των πολυϊατρείων ΠΕΔΥ (πρώην ΙΚΑ) και των Κέντρων Υγείας, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο ΕΟΠΥΥ (χωρίς να είναι τέλειος…) παρέχει σχετικά ικανοποιητική κάλυψη των αναγκών των ασφαλισμένων σε ΠΦΥ λαμβάνοντας φυσικά υπόψη τα άθλια οικονομικά του κράτους και τους περιορισμούς των μνημονίων.

Ε, λοιπόν! Το σύστημα αυτό αποφάσισε να χαρακτηρίσει «γεμάτο στρεβλώσεις» ο κ. Παύλος Πολάκης και να το αντικαταστήσει με ένα σύστημα ΠΦΥ βασισμένο στους «οικογενειακούς γιατρούς», όπως ο ίδιος τους είχε στο μυαλό του και όπως το είχε ήδη προδιαγράψει στη βουλή (προγραμματικές δηλώσεις) τον Οκτώβριο του 2015.

Ο κατά Πολάκην (και Ξανθόν…) «οικογενειακός ιατρός», αν είναι γενικός ιατρός ή παθολόγος έχει λοιπόν ως εξής:

1) Θα έχει στη δικαιοδοσία του το πολύ 2250 ασθενείς.

2) Θα δέχεται τους εγγεγραμμένους αυτούς ασθενείς στο δικό του ιατρείο σε προκαθορισμένο από τον ίδιο ωράριο, της τάξεως των 20 ωρών εβδομαδιαίως

3) Θα διαγιγνώσκει θέματα υγείας του ατόμου και να εντοπίζει τις πιθανές αιτίες τους… θα επιλύει και να χειρίζεται συνήθη προβλήματα υγείας (!)
(Σχόλιο: Θα είναι δηλαδή… γιατρός! Ευτυχώς που μας το διευκρινίζει, γιατί… κοιτάξτε από το 8 και μετά)

4) Δεν εισπράττει επιπλέον αμοιβή, όταν ο «δικαιούχος» (ένας από τους 2250) προσέρχεται εντός του δηλωμένου ωραρίου του.

5) Η αμοιβή του θα είναι 0,75 – 1 Ευρώ ανά εγγεγραμμένο ασθενή (με αυξημένη αμοιβή για άτομα μεγαλύτερης ηλικίας). Για τους πρώτους μήνες καθορίστηκαν στα 1800 Ευρώ, ενώ το ανώτατο όριο είναι 2000 Ευρώ.    

6) Συνδιαχειρίζεται τους χρόνιους ασθενείς και τις διαταραχές ψυχικής υγείας

7) Συμβάλλει στην αντιμετώπιση της πολυφαρμακίας (!!)

8) Μεριμνά για τη φροντίδα των ηλικιωμένων και των ατόμων με αναπηρία
(παίζει και λίγο το ρόλο κοινωνικού λειτουργού, ή όχι;)

9) Διασφαλίζει την παροχή υπηρεσιών ανακουφιστικής-παρηγορητικής αγωγής και φροντίδας

10) Υλοποιεί προγράμματα αγωγής και προαγωγής υγείας στην κοινότητα σε συνεργασία με τα λοιπά μέλη της Ομάδας Υγείας (όπως ορίζεται στο άρθρο 7 του Ν.4486/2017) και με τοπικές αρχές, και άλλους φορείς της κοινότητας.
(Με τόσο χρόνο που θα έχει στη διάθεσή του και με τόσα λεφτά που θα παίρνει, φυσικό το βρίσκω…)

11) Λαμβάνει, διατηρεί και ανανεώνει το ατομικό ιστορικό υγείας και τις συνήθειες ζωής του ατόμου, που σχετίζονται με αυτήν και να τα καταχωρεί στον Ατομικό Ηλεκτρονικό Φάκελο Υγείας (Α.Η.Φ.Υ.)
(Αυτό δεν μας διευκρινίζει να θα το κάνει εντός ή εκτός ωραρίου. Πάντως λεφτά για γραμματειακή υποστήριξη δεν προβλέπονται προς το παρόν)
… … …
Το καλύτερο όμως σας το αφήνω για το τέλος:
12) Ο ΕΟΠΥΥ συνάπτει με τον ιατρό ατομική σύμβαση παροχής υπηρεσιών ως οικογενειακός ιατρός, με χρονική διάρκεια ενός (1) έτους, με δυνατότητα ετήσιας παράτασης/ανανέωσης της σύμβασης και έως δύο (2) φορές.
(Προφανώς για να «επωφεληθούν» και άλλοι γιατροί από τόσα «προνόμια» και τόσο «βασιλικές» αμοιβές…)

 (Δ) Παρατηρήσεις
1) Η πρώτη παρατήτηση αφορά την… «ευελιξία» του μοντέλου. Στην αρχική του μορφή (όπως το είχα διαβάσει την 1η Αυγούστου που «απολύθηκα») το μοντέλο μιλούσε για 2800 ασφαλισμένους ανά γιατρό, καθώς και υποχρέωση για επισκέψεις κατ’ οίκον χωρίς περιορισμούς και χωρίς να διευκρινίζει ποια θα ήταν η επιπλέον αμοιβή.
Επίσης με χαρά είδα ότι δεν επαναλαμβάνεται η εξωφρενική πρόβλεψη της επίσκεψης σε νοσοκομείο ΜΟΝΟ (!! ;;;) αν τον έχει παραπέμψει εκεί ο οικογενειακός γιατρός.
… … …
Προβλέπω και άλλες αντίστοιχες … προσαρμογές στη συνέχεια

2) Με την εύλογη υπόθεση ότι ο ενήλικος πληθυσμός της χώρας που είναι ασφαλισμένος στον ΕΟΠΥΥ είναι γύρω στα 7.000.000, αν τον διαιρέσουμε διά του 2250 προκύπτει το 3100 ως ένας ελάχιστος αναγκαίος αριθμός «οικογενειακών ιατρών» που θα είναι γενικοί ιατροί ή παθολόγοι.
Μέχρι τώρα έχουν συμβληθεί περίπου 800 – 900, πράγμα που σημαίνει ότι 1 στους 4 θα μπορέσει τελικά να βρει «οικογενειακό ιατρό» και να … «αντιστοιχισθεί» (sic) μαζί του.

Για τους οικογενεικούς παιδιάτρους τα πράγματα φαίνεται να είναι πολύ χειρότερα με τους μισούς νομούς της χώρας να μη διαθέτουν ούτε έναν!

Σε ό,τι αφορά τώρα το (εύλογο για οποιονδήποτε πλην …συριζαίων) δικαίωμα του ασθενούς στην επιλογή του γιατρού του, αυτό καλύτερα να το ξεχάσουμε.

3) Στις είκοσι ώρες την εβδομάδα του ωραρίου που θα εξετάζει τους «δικαιούχους» και με την υπόθεση ότι θα χρειάζεται 15-20 λεπτά για τον καθένα κατά μέσον όρο (οι οποίες δεν επαρκούν για να τους αντιμετωπίσει στοιχειωδώς σοβαρά με δεδομένο τον χρόνο που απαιτεί η ηλεκτρονική συνταγογράφηση) προκύπτουν περίπου 12-16 ασθενείς την ημέρα, ή 350 περίπου τον μήνα.
Από τους 2250 όμως «δικαιούχους» θα πρέπει να υπολογίσουμε ένα ποσοστό ασθενών (που επιεικώς αναβιβάζω στο 10% βάσει εμπειρίας…) που επισκέπτονται το γιατρό τουλάχιστον 1 φορά το μήνα. Άλλος για ασήμαντους λόγους («κοίτα γιατρέ κάτι που έβγαλα ή κάπου που πονάω»), είτε για να τους …μετράει την πίεση, είτε για … «ψυχολογική ενίσχυση», είτε για να τους γράφει τα φάρμακα σε μηνιαία βάση. Αυτοί θα καταλαμβάνουν το μισό αριθμό από τις διαθέσιμες επισκέψεις, αφήνοντας τους άλλους να… ψάχνονται!
Σημειωτέον ότι τέτοιοι ασθενείς είναι και οι πρώτοι που εξασφαλίζουν εγκαίρως τα (όποια διαθέσιμα) ραντεβού!

4) Ας υποθέσουμε τώρα ότι παρά τις όποιες δυσκολίες εφαρμογής του μοντέλου στην πράξη, έστω ότι κάποιος τυχερός ασφαλισμένος βρίσκει και «αντιστοιχίζεται» με κάποιον οικογενειακό γιατρό, ώστε να μη χρειάζεται να τον πληρώνει για την επίσκεψη.
Το ερώτημα που τίθεται αμέσως είναι το εξής: Βάσει της έως τώρα εμπειρίας από τη στάση αρκετών γιατρών που δεν αμείβονται «κατά πράξη και περίπτωση» αλλά με πάγια μηνιαία αντιμισθία και ιδιαίτερα από αυτή των τότε συμβεβλημένων ιατρών με τον πρώην ΟΑΕΕ, τι επίπεδο εξυπηρέτησης αναμένεται να έχει ο ασφαλισμένος;
Ας συγκρίνουμε τις αμοιβές των ιατρών στη Γερμανία και γενικότερα την αίσθηση καθήκοντος που έχουν εκεί όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί με τις αντίστοιχες δικές μας για να έχουμε μια πρώτη απάντηση.

Το δικαίωμα επιλογής ιατρού εκ μέρους του ασθενούς (εφόσον όμως αυτό εξασφαλίζεται στην πράξη και δεν υπονομεύεται) καθώς και η συνακόλουθη έννοια του «υγιούς ανταγωνισμού» ανάμεσα στους επαγγελματίες της υγείας αποτελούν έννοιες, που ευνοούν την καλύτερη συμπεριφορά όλων προς όφελος των ασφαλισμένων.
Μόνο που οι έννοιες «επιλογή» και «ανταγωνισμός» δεν περιλαμβάνονται στις πλέον αγαπημένες μεταξύ των «αριστερών» τύπου Πολάκη και λοιπών «δημοκρατικών δυνάμεων»…

(Ε) Με το ζόρι «οικογενειακοί»;
Το σύστημα των «οικογενειακών γιατρών» είχε αρχίσει να λειτουργεί μερικούς μήνες πριν, χωρίς φυσικά να μπορεί να καλύψει τις προσδοκίες των εμπνευστών του και τις ανάγκες των ασφαλισμένων παρά τα περί «πλήρους και εκ των προτέρων αντιστοιχίσεως» γραφόμενα στις συνταγές.
Προφανώς το σύστημα είχε προβλήματα σαν κι’ αυτά που περιγράφουμε παραπάνω που το καθιστούσαν ελάχιστα γοητευτικό για τους περισσότερους συναδέλφους.
Παραταύτα, κάποιοι το είχαν ήδη αποδεχτεί και είχαν συνάψει τις σχετικές συμβάσεις.

Θα περίμενε λοιπόν κάποιος (μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος) να αφήσει το υπουργείο να δουλεύουν τα δύο συστήματα παράλληλα, τουλάχιστον μέχρι να γίνει φανερό ποιο δουλεύει καλύτερα, αν χρειάζεται να υπάρχουν και τα δύο, ή τουλάχιστον μέχρις ότου ενημερωθούν επαρκώς οι ασφαλισμένοι… … … Λάθος!!

Το Υπουργείο Υγείας και ο ΕΟΠΥΥ «απεφάσισαν και διέταξαν» την μονομερή λύση της σύμβασης με τους γενικούς ιατρούς, παθολόγους και παιδιάτρους από 1ης Αυγούστου αφήνοντας εμβρόντητους τους γιατρούς και «ξεκρέμαστους» τους ασφαλισμένους.
Αυτό έγινε σε μια προφανή προσπάθεια να τους (μας) «πείσει» το υπουργείο να γίνουμε κι’ εμείς «οικογενειακοί».
Δεν «έπεισε» όμως! Οι περισσότεροι εκ των συναδέλφων γνωρίζοντας καλά τι τους περιμένει δεν «τσίμπησαν». (Προσωπικά δεν θα μπορούσα ακόμη και αν ήθελα… Αλλά σίγουρα δεν θα ήθελα!)

Φτάσαμε έτσι στο γνώριμο σημείο, στο οποίο μας έχει συνηθίσει πλέον η κυβέρνηση της ΠΦΑ («πρώτη φορά αριστερά» και όχι ΠΦΥ!) να είναι όλοι απογοητευμένοι και δυσαρεστημένοι έως εξαγριωμένοι. Ακόμη και οι κυβερνώντες!
Εν όψει μάλιστα της προεκλογικής περιόδου δεν αποκλείεται το υπουργείο να … «αναστείλει» την… αναστολή των συμβάσεων και να επαναφέρει το σύστημα της ΠΦΥ στο προηγούμενο υποφερτό επίπεδο με παράλληλη (απολύτως κατανοητή) προσπάθεια να εξορθολογίσει και τη Νέα – Δωρεάν (αλλά μη υποχρεωτική αυτή τη φορά! ) Υπηρεσία των «οικογενειακών ιατρών».

ΣΤ) Μια παλαιότερη δική μας πρόταση

Σε μια πρόταση που είχα υποβάλει σε όλους τους υπουργούς υγείας από το 2004 και μετά, αντιμετώπισα και το ζήτημα του οικογενειακού ιατρού ως εξής:

Α) Οι αμοιβές των συμβεβλημένων με τον ΕΟΠΥΥ ιατρών θα ακολουθούν το σύστημα «κατά πράξη και περίπτωση» και όχι «με μηνιαία αντιμισθία».  Προτείνεται να υπάρχει μέγιστο όριο επισκέψεων ανά ασφαλισμένο και έτος. Π.χ. 20

Β) Για τις επισκέψεις αυτές να υπάρχει συμμετοχή του ασφαλισμένου (της τάξεως των 5 Ευρώ επί συνολικής αμοιβής του γιατρού 15 Ευρώ)

Γ) Ειδικότερα για τον «οικογενειακό ιατρό» έγραφα:

«Ο θεσμός του οικογενειακού ιατρού (με ειδικότητα Γενικής Ιατρικής, Παθολογίας ή Παιδιατρικής), στον οποίο θα πρέπει (κατά κανόνα) να προσφεύγουν οι ασθενείς πριν επισκεφθούν ιατρό άλλης ειδικότητας, είναι υγιής και θα πρέπει να καθιερωθεί, χωρίς όμως εξαναγκαστικό χαρακτήρα, που θα αλλοίωνε την αρχή της ελεύθερης επιλογής ιατρού. Έτσι οι ασφαλισμένοι θα ενθαρρύνονται να επιλέγουν και να χρησιμοποιούν οικογενειακό ιατρό και αυτό επιτυγχάνεται με δύο κίνητρα, που ήδη περιγράφτηκαν παραπάνω:

1. To ήμισυ των συνολικών επισκέψεων μέσα σε ένα χρόνο (δηλαδή τουλάχιστον δέκα) θα καλύπτεται από τον ΕΟΠΥΥ μόνον εφόσον γίνονται σε οικογενειακό ιατρό και

2. Οι επισκέψεις στον οικογενειακό ιατρό δεν θα έχουν συμμετοχή…» 

Η) Φθάσαμε αισίως στο αντίθετο (από το επιδιωκόμενο) αποτέλεσμα
Οι συμβάσεις με τους συναδέλφους ειδικοτήτων προς το παρόν δεν έχουν καταγγελθεί. Αυτό είναι μεν θετικό, μπορεί ωστόσο να έχει και ένα μη αναμενόμενο για τους κυβερνώντες αποτέλεσμα:
Στην απέλπιδα έως πεισματική προσπάθεια κάποιων ασφαλισμένων να βρούν γιατρό επιλογής τους που θα τους γράφει ΔΩΡΕΑΝ τα φάρμακα και τις εξετάσεις, δεν αποκλείεται να αρχίσουν να πηγαίνουν στον καρδιολόγο για να τους γράφει τα φάρμακα για την υπέρταση και τα λιπίδια, στον πνευμονολόγο για τα αναπνευστικά, στον γαστρεντερολόγο για φάρμακα του πεπτικού, στον ενδοκρινολόγο για αντιδιαβητικά και στον… ψυχίατρο για τα αντικαταθλιπτικά!
Δηλαδή θα κάνουν τρεις έως πέντε επισκέψεις σε συμβεβλημένους με τον ΕΟΠΥΥ γιατρούς αντί της μίας που χρειάζονταν έως τώρα.
Αυτό μπορεί να είναι θετικό για κάποιους συναδέλφους που δεν συμπλήρωναν το «πλαφόν» των 200 επισκέψεων το μήνα, αλλά σαφώς δεν θα είναι ευχάριστο ούτε για τους ασφαλισμένους, ούτε για το σύστημα γενικότερα.

Όμως θα φτάσουμε τελικά στο εξής ευτράπελο:
Αντί με τον «οικογενειακό ιατρό» να εξορθολογιστεί η διαδικασία των ιατρικών υπηρεσιών όπως γράφαμε στην αρχή (αρχίζουμε από τον παθολόγο και μετά πηγαίνουμε στους εξειδικευμένους), θα καταλήξουμε στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα!
Σας θυμίζει τίποτα αυτό;
Σ’εμένα θυμίζει την «αντιμνημονιακή» ρητορεία έως υστερία που κατέληξε στην υπογραφή από την ΠΦΑ του τρίτου (και βάλε…) επαχθέστερου και μακρύτερου μνημονίου.
Το αντίθετο (από το αρχικώς επιδιωκόμενο) αποτέλεσμα αποτελεί κλασσική απόληξη της αφελούς έως τυχοδιωκτικής πολιτικής των απανταχού «αριστερών».

Αν κάποιοι τώρα μου πουν ότι «βγήκαμε από τα μνημόνια» και μπήκαμε στην εποχή της πλήρους ελευθερίας και οικονομικής αυτονομίας, δεν θα μπω στον κόπο να τους απαντήσω. Έχω ήδη απαντήσει με δημοσιευμένα άρθρα μαζί με εκατοντάδες άλλους αρθρογράφους και αναλυτές.
Άλλωστε, η προηγούμενη αγωνιώδης προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει τους «θεσμούς» για την αναγκαιότητα (…) της «μη περικοπής των συντάξεων» και η παρούσα για τα κόκκινα δάνεια αποδεικνύουν τί ακριβώς συμβαίνει.

Η αυταπάτη όμως αποτελεί …δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών.
Το αν αποτελεί εξίσου «δικαίωμα» για τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του, είναι συζητήσιμο.
Αλλά όχι του παρόντος…

Επίμετρο: Γιατί αποτυγχάνουν (σχεδόν πάντα) οι αριστεροί;

Μια καλή βοήθεια για την απάντηση βρίσκεται στο απόσπασμα του «ενημερωτικού» αυτάρεσκου μηνύματος που μονότονα επαναλαμβάνεται σε κάθε ηλεκτρονική συνταγή:

<< Ο Οικογενειακός Ιατρός είναι μια νέα, ΔΩΡΕΑΝ λειτουργία του ΕΣΥ. Στο πλαίσιο της υποχρεωτικής εγγραφής σε Οικογενειακό Ιατρό …  σας πληροφορούμε ότι έχετε αυτόματα αντιστοιχισθεί…>>

Α) «Δωρεάν, αλλά υποχρεωτική λειτουργία…»

 Ο «αριστερός» πιστεύει ότι αγωνίζεται για μια «δίκαιη κοινωνία», που φροντίζει με επιμέλεια τα «αδύναμα» μέλη της επιδιώκοντας την «ισότητα». Ο αγώνας αυτός είναι «εξ ορισμού» δίκαιος, σύμφωνα με τη δική του αντίληψη φυσικά.

Και εδώ πέφτει στην παγίδα:

Αφού λοιπόν κάνει ένα «δίκαιο αγώνα», θα έχει κατά συνέπεια πάντοτε δίκιο… ο ίδιος! Και το «συμπέρασμα» (ο Θεός να το κάνει…) αυτό ισχύει πάντα και μάλιστα σε όλες τις περιπτώσεις ανεξάρτητα αν σ’ αυτές εντάσσονται και κάποιες που δεν έχουν καμία σχέση… με κοινωνικούς αγώνες!

Αφού λοιπόν έχει πάντα δίκιο ενώ παράλληλα φροντίζει για το καλό όλων, όλοι θα πρέπει να υποτάσσονται σ’ αυτά που έχει αποφασίσει.

Με άλλα λόγια: Ο «αριστερός» γνωρίζει το συμφέρον του λαού καλύτερα από τον ίδιο το λαό, τον οποίο φυσικά δεν έχει ανάγκη ούτε υποχρέωση να τον ρωτήσει, ούτε να ακούσει τις ενδεχόμενες αντιρρήσεις του, ούτε να σέβεται τις όποιες («λανθασμένες»!) επιθυμίες του.

Η ομοιότητα (έως πλήρης ταύτιση) της αντίληψης και νοοτροπίας αυτής με τον ολοκληρωτισμό και τον φασισμό δεν φαίνεται να τον απασχολεί στο ελάχιστο…

Για να έρθουμε και πάλι στο προκείμενο:

«Δε φτάνει που μας παρέχει μια ΔΩΡΕΑΝ υπηρεσία, θέλουμε και να μας εξυπηρετεί κιόλας; Απαράδεκτο! ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ λοιπον για όλους και όσοι δεν συμμορφωθούν, θα έχουν δυσάρεστες συνέπειες»!

Β) «Σας πληροφορούμε ότι έχετε αυτόματα αντιστοιχισθεί»

Πρόκειται για εξόφθαλμη ανακρίβεια, η οποία γίνεται αμέσως αντιληπτή μόλις ο κάθε ασφαλισμένος προσπαθήσει να αναζητήσει τον οικογενειακό ιατρό με τον οποίο έχει «αντιστοιχισθεί» και διαπιστώσει ότι αυτός … απλά δεν υπάρχει!

Και πώς θα μπορούσε να υπάρχει τη στιγμή που σε καμιά χρονική στιγμή δεν είχαν προθυμοποιηθεί και καταγραφεί αρκετοί γιατροί (λαμβανομένου υπόψιν του ορίου των 2250 ασφαλισμένων ανά ιατρό) για να ενταχθούν στο σύστημα αυτό;

Όχι μόνο στην αρχή, αλλά ούτε μετά από 8 μήνες από την έναρξη εφαρμογής του.

Η «πληροφόρηση» όμως του υπουργείου προς τους ασφαλισμένους περί «αυτομάτου και πλήρους αντιστοιχίσεως» είχε ξεκινήσει ευθύς εξαρχής! 

Η προσφυγή των απανταχού και πάσης φύσεως «αριστερών» στο εύκολο και αναίσχυντο ψέμα είναι κάτι που ζούμε «από πρώτο χέρι» τα χρόνια της καθ’ ημάς ΠΦΑ (πρώτη φορά αριστεράς). 

Η εξήγηση είναι απλή με βάση τη «λογική», που περιγράψαμε παραπάνω:

Αφού «ο αγώνας είναι δίκαιος» και για το λόγο αυτό υπεράνω όλων των άλλων Αξιών και Αρχών, γιατί να διστάσει ο «αριστερός» να εκστομίσει το οποιοδήποτε ψέμα, αν κρίνει ότι αυτό εξυπηρετεί τον «δίκαιο αγώνα» του;

«Αν η πραγματικότητα δεν μας ευνοεί, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα» σκέφτεται ο «αριστερός» παρά τις αρχικές (αλλά μόνο σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο) μαρξιστικές ιδέες περί «ιστορικού υλισμού», «αντικειμενικής πραγματικότητας» και της μεθοδολογίας «θέση – αντίθεση – σύνθεση».

Άλλωστε, «η αλήθεια αποτελεί αστική προκατάληψη» όπως έλεγε κάποτε ο «σύντροφος» Λένιν.  Μόνο που τα ίδια περίπου υποστήριζε και ο Γιόσεφ Γκαίμπελς, μερικές δεκαετίες αργότερα…

Όμως, με αυτές τις αντιλήψεις και πρακτικές κανένα παρόμοιο καθεστώς δεν προχώρησε πολύ μακριά.

Η «αντικειμενική πραγματικότητα» βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να εκδικείται και να επικρατεί τελικά έναντι των κάθε είδους  εμμονών και «ευσεβών πόθων».