Ο ισοσκελισμός του προϋπολογισμού καθώς και με ποιόν τρόπο θα επιτευχθεί σε κεντρικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο είναι ο μεγάλος πονοκέφαλος όλων των κρατών, των κυβερνήσεων αλλά και των τοπικών αρχόντων. Πως θα ισοσκελιστεί βιώσιμα ο προϋπολογισμός χωρίς να αυξηθούν οι φόροι ή οι εισφορές και ταυτόχρονα να μην μειωθούν οι παρεχόμενες από τους δημόσιους φορείς δημόσιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας είναι ένα σταυρόλεξο που οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των πολιτών παλεύουν να λύσουν χωρίς επιτυχία.

Το κυρίαρχο ερώτημα δίλημμα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αν ο ισοσκελισμός του προϋπολογισμού προϋποθέτει απαραίτητα τη μείωση των παρεχόμενων αυτών υπηρεσιών η την αύξηση φόρων προκειμένου να μην καταργηθούν αυτές οι υπηρεσίες.

Πολλοί πολίτες θεωρούν αυτό το δίλημμα ως ανύπαρκτο η ως ψευτοδίλημμα και ότι δεν πρέπει να τίθεται καν αυτό ως ερώτημα.  Θωρούν ότι υπάρχει η δυνατότητα και η επιλογή το κράτος και οι δημοτικές αρχές να διατηρήσουν το τις παροχές στα ίδια επίπεδα και ταυτόχρονα με κάποιον μαγικό τρόπο να ισοσκελίσουν και τον προϋπολογισμό. Ισχυρίζονται μάλιστα πως η χρήση νέων τεχνολογιών επιτρέπει ίσως και εξασφαλίζει την παροχή ακόμη περισσότερων παροχών και υπηρεσιών από τους δημόσιους φορείς ενώ ταυτόχρονα δίνει τη δυνατότητα για μείωση της φορολογίας. 

Κάποιοι με ρωτούν πως τα καταφέρνει η Φινλανδία που υποτίθεται ότι βρίσκεται στην κορυφή της τεχνολογικής προόδου και έχει ένα επίπεδο κοινωνικής ασφάλισης και δημόσιων υπηρεσιών που βρίσκονται σε υψηλότατο επίπεδο και δύσκολα βρίσκεις παρόμοιες σε άλλες χώρες.

Η πραγματικότητα όμως δεν είναι αυτή. Η κατάσταση στη Φινλανδία κάθε άλλο παρά ρόδινη είναι τη τελευταία δεκαετία και δυστυχώς δεν φαίνεται πως πλησιάζουμε στο τέλος του τούνελ.

Το ερώτημα λοιπόν του πως ισοσκελίζουμε τον προϋπολογισμό μέσω αύξησης φόρων η μείωσης παροχών και υπηρεσιών είναι πραγματικό ερώτημα που χρειάζεται να απαντήσουν οι Φινλανδοί πολιτικοί τουλάχιστον. Νομίζω ότι το ίδιο ερώτημα πρέπει να απαντηθεί και στην Ελλάδα που δεν νομίζω να βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από τη Φινλανδία.

Η Ελλάδα και η Φινλανδία εν πολλοίς αντιμετωπίζουν παρόμοια αν όχι ίδια προβλήματα.

Η Φινλανδία αλλά και η Ελλάδα αντιμετωπίζουν σοβαρό και δομικό δημογραφικό πρόβλημα το οποίο επηρεάζει αρνητικά το Φινλανδικό και αντίστοιχα το Ελληνικό σύστημα ασφάλισης.

Ο αριθμός των πολιτών τους που έχουν φοροδοτική ικανότητα ολοένα και μειώνεται και προβλέπεται τις επόμενες δεκαετίες ο αριθμός των συνταξιούχων να αυξάνεται τρομερά. Αυτή η εξέλιξη δημιουργεί αυτό που ονομάζουμε πρόβλημα δημοσιονομικής βιωσιμότητας του συστήματος διότι η συνέχιση της παρούσας πολιτικής που διατηρεί πρώτον τις συντάξεις και δεύτερον τις δημόσιες υπηρεσίες και παροχές στα σημερινά επίπεδα, θα καταλήξει να είναι μη βιώσιμο. Μόνο μέσω ριζοσπαστικών και δομικών μεταρρυθμίσεων στο παρόν σύστημα, μεταρρυθμίσεων που θα αυξήσουν τη φοροδοτική βάση μπορεί το παρόν σύστημα να διατηρηθεί.

Υπάρχουν υπολογισμοί που δείχνουν ότι η φοροδοτική βάση στη Φινλανδία πρέπει να αυξηθεί μεταξύ 3.6 και 8.2% ετησίως στο βραχυπρόθεσμό μέλλον ώστε να μπορεί η χώρα να διατηρήσει τα ίδια επίπεδα υπηρεσιών και παροχών.

Είναι αλήθεια πως η Φινλανδία είχε ισχυρότερη οικονομία από ότι η Ελλάδα, το γεγονός όμως πως η Φινλανδία αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει σοβαρό δημοσιονομικό πρόβλημα μετά από επί μια δεκαετία συνεχών ελλειμματικών προϋπολογισμών αποδεικνύει ότι η λανθασμένες οικονομικές επιλογές δημιουργούν ζήτημα ακόμη και στις πλουσιότερες χώρες.

Το 2015 η Φινλανδία είχε για έβδομη συνεχή χρονιά έλλειμα χάνοντας ένα εκατομμύριο ευρώ 24 ώρες το 24ωρο επί ένα έτος κάτι που φυσικά δεν μπορούσε να είναι βιώσιμο.

Οι διορθωτικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν στην Φινλανδία και την Ελλάδα αντίστοιχα προκειμένου να λυθεί αυτό το πρόβλημα έχουν αποτύχει παταγωδώς παρόλο που ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες.

Η Φινλανδία προσπάθησε να μειώσει φόρους προκειμένου να αυξήσει την οικονομική δραστηριότητα. Αυτή η πολιτική ωστόσο είναι δύσκολο να εφαρμοσθεί λόγω του διλλήματος που προανέφερα. Οι Φινλανδοί προσπάθησαν ακόμη να αλλάξουν το σύστημα ασφάλισης τους. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να αλλάξει το σύστημα ασφάλισης απέτυχε παταγωδώς διότι ουδείς αποδέχεται να μειωθούν οι ασφαλιστικές και οι συνταξιοδοτικές του απολαβές. Η αποτυχία της κυβέρνησης να αλλάξει το ασφαλιστικό την οδήγησε και σε παραίτηση.

Ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός όποτε προκύψει το πιθανότερο είναι να ακολουθήσει διαφορετική πολιτική και να καταργήσει αυτές τις ρυθμίσεις. Το ερώτημα που πλανάται βέβαια είναι από που θα βρεθούν τα χρήματα προκειμένου το ασφαλιστικό να παραμείνει ώς έχει.

Σε αντίθεση με αυτό που έγινε στη Φινλανδία, στην Ελλάδα η κυβέρνηση αύξησε τους φόρους και μείωσε τις συντάξεις. Ωστόσο αυτό δεν απέδωσε επειδή οδήγησε στην κατάρρευση της οικονομικής δραστηριότητας. Η υψηλή φορολογία είναι αντί-αναπτυξιακό μέτρο διότι οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να αντέξουν αυτό το οικονομικό βάρος. Χωρίς την ιδιωτική οικονομία δεν υπάρχει μέλλον.

Ποια λοιπόν είναι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα;

Η απάντηση είναι πως σίγουρα δεν αυξάνουμε τους φόρους διότι οι υψηλοί φόροι σκοτώνουν την οικονομική δραστηριότητα. Ωστόσο ταυτόχρονα η απάντηση δεν είναι ότι απλώς καταργούμε η μειώνουμε παρεχόμενες υπηρεσίες προκειμένου να μην αυξήσουμε φόρους.

Υπάρχει μια βασική αρχή: Όταν ξοδεύεις τα χρήματα του άλλου τότε συνήθως δεν είσαι τόσο προσεκτικός στα έξοδα σου όσο όταν ξοδεύεις τα δικά σου χρήματα.

Η πλειοψηφία των φόρων πληρώνεται από τους σχετικά έχοντες και το παρόν σύστημα επιτρέπει οι δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες παρέχονται να καταναλώνονται από τους ίδιους που πληρώνουν τους φόρους. Υπάρχει λοιπόν ζήτημα σωστής κατανομής των υπηρεσιών που παρέχονται από το δημόσιο.

Στην περίπτωση της Ελλάδας κανείς πρέπει να παραδεχτεί ότι το ζήτημα δεν είναι πως οι έχοντες δεν πληρώνουν αρκετά όσο το ότι δεν υπάρχουν αρκετοί έχοντες και πως οι έχοντες δεν είναι αρκετά πλούσιοι διότι όλη η μεσαία τάξη στην Ελλάδα κατέρρευσε.

Όλες οι προσπάθειες λοιπόν οικονομικής ανάταξης πρέπει να επικεντρωθούν στο να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που θα δίνει ευκαιρίες σε όλους να μπορέσουν να αναπτυχθούν οικονομικά και να επιτύχουν. Μια κοινωνία που θα επιτρέπει τη δημιουργία πλούτου, μια κοινωνία  που είναι αδύνατον να αναπτυχθεί αν και εφόσον οι φόροι είναι τόσο υψηλοί στην Ευρώπη. Όσο αυξάνεται και διαχέεται ο πλούτος τόσο ευκολότερα τα μέλη της κοινωνίας θα μπορούν να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής και διαβίωσης τους καθώς και την ποιότητα ζωής τους. Έτσι όλοι κερδίζουν.

Αντί λοιπόν κανείς να επιδιώκει τις εύκολες λύσεις αλλά και την αύξηση φόρων προκειμένου να γεμίσει τα ταμεία, πρέπει να σχεδιάσουμε ένα μοντέλο που θα μας επιτρέπει ως κοινωνίες να αναπτυχθούμε και να βελτιωθούμε. Αν όλοι συμφωνήσουμε πως ο στόχος μάς είναι να καταφέρουμε να αναπτυχθούμε ως χώρα και να δημιουργήσουμε πλούτο ως πολίτες τότε μπορούμε να συζητήσουμε πως θα επιτύχουμε αυτό το αποτέλεσμα.

Οι τεχνολογικές εξελίξεις και η μετάβαση από το 4G στο 5G συγκεκριμένα θα οδηγήσει σε ριζικές αλλαγές στις ροές εργασίας στις κοινότητές μας από αυτοκινούμενα αυτοκίνητα, ρομποτικά και συνδεδεμένα μηχανήματα με τη βοήθεια του Διαδικτύου. Ακόμη θα φέρει επαναστατικές αλλαγές στον τρόπο που ζούμε, που επιχειρούμε αλλάζοντας πραγματικά τη καθημερινότητα μας από τον τρόπο που παραδίδονται τα εμπορεύματα και τα γράμματα, την εισαγωγή της τηλε-υγείας, τη βελτιωμένη παρακολούθηση της δημόσιας ασφάλειας καθώς και στους τρόπους εντοπισμού και διάσωσης.

Ίσως αυτές οι αλλαγές να μην επηρεάσουν τον τρόπο οι πολίτες συναλλάσσονται με το κράτος η τον δήμο τους σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ίσως οι τεχνολογικές αυτές εξελίξεις να μην εξασφαλίζουν άμεσα στο κράτος και τον δήμο την μείωση του κόστους των παρεχόμενων υπηρεσιών. Όμως δημιουργούν τεράστιες δυνατότητες για την μείωση του κόστους μελλοντικά.  Αυτές οι αλλαγές με ταυτόχρονη χρηστή και προσεκτική διαχείριση των χρημάτων των φορολογουμένων είναι η απάντηση στο ερώτημα.

Facebook Comments