Η υποτονική πολιτική ζωή της Ελλάδας έχει οδηγήσει το ενδιαφέρον μας εκτός χώρας. Πολλά και σημαίνοντα καταγράφονται στην ευρωπαϊκή ήπειρο με κορυφαία όσα διαδραματίζονται στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει τόσο το Brexit καθαυτό όσο και η κοινοβουλευτική διαδικασία που ακολουθείται, προκειμένου οι Βρεττανοί να καταλήξουν σε σχετικές αποφάσεις.

Χθες ο πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον υπέστη μια δεινή ήττα, αφού οι βουλευτές του κόμματός του δεν ενέκριναν ούτε το σχέδιό του για το Brexit ούτε και την πρότασή του για τις πρόωρες εκλογές. Τον υποχρέωσαν να πολιτευτεί ως προς μεν το Brexit με σκοπό την επίτευξη (κάποιας) συμφωνίας με την ΕΕ και να καταλήξει σ΄αυτό χωρίς να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές. Η πλειοψηφία που διαμορφώθηκε εντός Βουλής περιελάμβανε βουλευτές από διαφορετικές παρατάξεις.

Πέραν των όσων διαδραματίζονται  στο Λονδίνο ας μεταφερθούμε, για λίγο, στα καθ’ ημάς. Σκεφθείτε, λοιπόν, έναν Έλληνα Πρωθυπουργό που σε κορυφαίο για την χώρα θέμα αποφασίζει Α και οι βουλευτές του, κατά πλειοψηφία, το απορρίπτουν και του επιβάλλουν το Β. Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι εξ αυτών εξακολουθούν να είναι μέλη της ίδιας κοινοβουλευτικής ομάδας και ο πρωθυπουργός συνεχίζει να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης τους.

Σκεφθείτε πόσο μακρινή είναι η περίπτωση όπου κόμμα, κυβέρνηση και κυβερνητική πλειοψηφία στην Βουλή δεν θα ταυτίζονται, κατ’ ανάγκη. Την περίπτωση όπου ένας πρωθυπουργός θα προτείνει το όνομα ενός προέδρου μιας ανεξάρτητης αρχής η ενός ανώτατου δικαστή και η κοινοβουλευτική του ομάδα μπορέι να μην συμφωνεί και να επιλέγει έναν άλλον που μπορελι να προταθεί από μια άλλη παράταξη.

Σκεφθείτε το ελληνικό κοινοβούλιο να έχει, όντως, την δική του θεσμική και πολιτική υπόσταση και να μην είναι η προέκταση του κόμματος που πλειοψήφισε στις εκλογές. Τα μέλη του κοινοβουλίου- εξ αυτού του λόγου και μόνον- να απολαμβάνουν αυτονομίας κρίσης και επιλογής. Η διαφορετική άποψη, δηλαδή, να μην οδηγεί κατ’ ευθείαν σε σκέψεις για συναλλαγή και οι διαφωνούντες να διαφωνούν επειδή το πιστεύουν κι όχι για να συμπεριληφθούν τα ονόματά τους σ΄ένα ψηφοδέλτιο. Ο βουλευτής που διαφωνεί με το κόμμα του να μην είναι ούτε παρίας ούτε «πρόθυμος».

Σκεφθείτε, τέλος, και το πιο απίθανο: Βουλευτής που διαφώνησε με τον πρωθυπουργό και ψήφισε αντίθετα από εκείνον στη Βουλή να συμπεριλαβάνεται στο ψηφοδέλτιο του κόμματος που θα εξακολουθεί να ηγείται ο Πρωθυπουργός και, μάλιστα, να μην δέχεται πόλεμο από το κόμμα του- ακόμη-ακόμη και να επανεκλέγεται!

Όλα αυτά ακούγονται εξωφρενικά και παράταιρα για τα δικά μας κοινοβουλευτικά και κομματικά ήθη. Και, μάλλον, είναι φυσικό να συμβαίνει αυτό, αφού ο δικός μας κοινοβουλευτισμός βρίσκεται σε νηπιακή ηλικία συγκρινόμενος με τον Βρεττανικό.

Μόνη η διαφοροποίηση, η εξέλιξη των θεσμών μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξή τους. Και, για να συμβεί αυτό, αρκεί να διατηρούμε την δημοκρατία ζωντανή. Έστω χωλή, όπως είναι η ελληνική, η οποία, όμως, έχει προοπτικές ανάπτυξης και βελτίωσης.

Γνωρίζουμε καλώς ότι στην πολιτική οι θεσμοί παρακολουθούν τα κεντρικά νοήματα και τις αξίες της κοινωνίας και αναπτύσσονται, εάν και εφ’ όσον τις ενσωματώνουν. Όταν η δική μας κοινωνία θα φθάσει σε σημείο ωριμότητας, ώστε να αντιλαμβάνεται ότι το κοινό καλό μπορεί να είναι εξ ίσου σημαντικό με το ατομικό, τότε θα έχει σημάνει η ώρα για τους Έλληνες βουλευτές να ανταποκριθούν στην αποστολή τους ως αντιπρόσωποι του Έθνους.  Τότε θα μπορούν, χωρίς φόβο και πάθος, να ασκήσουν το «απεριόριστο» δικαίωμα  γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση το οποίο κατοχυρώνει το Σύνταγμά μας (άρθρο 60).

Μέχρι τότε ας μάθουμε από τους καλύτερους. Και καλύτεροι από τους Άγγλους, απλώς, δεν υπάρχουν

Facebook Comments