ΚΙΝΑΛ: Ποιοι το θέλουν «ΚΚΕ του Κέντρου» και ποιοι… δεν το θέλουν καθόλου!

Αυτό που συμβαίνει τελευταία στο ΚΙΝΑΛ είναι πρωτόγνωρο.

Μετά από ένα μέτριο εκλογικό αποτέλεσμα και με εδραιωμένο πλέον τον διπολισμό ανάμεσα σε Μητσοτάκη – Τσίπρα, το κόμμα της Φώφης Γεννηματά δείχνει να οδηγείται σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο. Το πρωτόγνωρο όμως δεν είναι το αδιέξοδο αυτό καθαυτό, αλλά το γεγονός ότι σχεδόν όλοι στο ΚΙΝΑΛ μοιάζουν να το επιδιώκουν και να βολεύονται με αυτό.

Η ηγεσία, ενώ αναδείχτηκε με ανοιχτές διαδικασίες και μεγάλη συμμετοχή μόλις πριν από δυο χρόνια, επέλεξε τελικά την τακτική της δημιουργίας ενός κλειστού κόμματος, με διορισμένους συνέδρους και αποκλεισμούς εσωκομματικών αντιπάλων, με αποκορύφωμα την εκπαραθύρωση του Βενιζέλου στο «παρά πέντε» των εθνικών εκλογών. Συνειδητοποιώντας ότι το ΚΙΝΑΛ δεν μπορεί να γίνει μεγάλο κόμμα, συμβιβάστηκε με την ιδέα της μετάλλαξής του σε είναι είδος «ΚΚΕ του κέντρου» που θα είναι μικρό, αλλά απολύτως ελεγχόμενο.

Θα περίμενε κανείς ότι αυτοί που αμφισβητούν τη στρατηγική της ηγεσίας έχουν πρόθεση και πρόταση για κάτι διαφορετικό, πιο ανοιχτό, λιγότερο κολλημένο στο ένδοξο πασοκικό παρελθόν και ασφαλώς πολύ μεγαλύτερο. Κάθε άλλο όμως παρά αυτό συμβαίνει σήμερα στο ΚΙΝΑΛ. Αυτοί που δήθεν κόπτονται για το πού το οδηγεί η Φώφη Γεννηματά – δηλαδή στην περαιτέρω συρρίκνωση – έχουν ήδη κάνει τη δική τους στρατηγική (και προσωπική) επιλογή: Κοιτάζουν – άλλοι ευθέως κι άλλοι στο παρασκήνιο – προς τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ και είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν για τον εαυτό τους με τον Τσίπρα αυτό που ήδη έχουν με τη Γεννηματά: έναν δεύτερο, τρίτο ή τέταρτο ρόλο. Μαζί βέβαια με το μερίδιο της εξουσίας που θα τους προσφέρει η συνεργασία με ένα κόμμα εξουσίας, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορεί να τους προσφέρει ένα μικρό κόμμα, σαν το ΚΙΝΑΛ.

Δυστυχώς για τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, η σύγκρουση μέσα στο ΚΙΝΑΛ, έτσι όπως εξελίσσεται, δεν είναι για το μικρό που θέλει να γίνει μεγάλο αλλά για το μικρό που μάχεται να μην εξαφανιστεί.