Το Joker δεν το έχω δει ακόμα. Διαβάζω πως στην Αμερική σε συγκεκριμένες κοινότητες η ταινία προβάλλεται με την παρουσία αστυνομικών με πολιτικά. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να είσαι σινεφίλ αστυνομικός για να αναλάβεις μια τέτοια βάρδια, αν βαριέσαι την ταινία στο τέλος ή αν σου επιτρέπεται να πας να «φυλάξεις» και λίγο στην διπλανή αίθουσα οπού παίζει μια αισθηματική κομεντί ίσως εξίσου επικίνδυνη καθώς μπορεί  προκαλέσει διαζύγια.

Oι υψηλές ρομαντικές προσδοκίες είναι πολύ βλαβερές για την σταθερότητα τον γάμων, το Joker με την ίδια κωμική λογική  θεωρείται ταινία που μπορεί να προκαλέσει οργή, επιθέσεις, τρομοκρατικές ενέργειες και ξεσηκωμό…

Αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να προκαλέσει οργή στην ελληνική πραγματικότητα, αφήνω από έξω τις επιθέσεις και τις τρομοκρατικές ενέργειες -κανείς δεν τις θέλει, Θέλουμε, θα μου πείτε οργή;

Θα σας απαντήσω πολύ συντηρητικά- σε περίπτωση που πράκτορες του FBI διαβάζουν  την στήλη μου ντυμένοι με πολιτικά: Χρειαζόμαστε κάποιο είδος «οργής», οργής κανονικής που να εκφράζεται και να εκφράζει τον Έλληνα, τον μισθωτό, τον συνταξιούχο, τον ελεύθερο επαγγελματία και τον αγρότη διότι, όχι (!) δεν έχει κανένα αποτέλεσμα το να χύνει καρδάρες με γάλατα μπροστά στον άγνωστο Στρατιώτη, γιατί άραγε διακρινόμαστε στον πιο αποτρόπαιο ακτιβισμό για τα πανηγύρια;

Ας σταματήσουμε επιτέλους να λατρεύουμε πλέον τον συνδικαλισμό που μόνο συνδικαλισμός δεν είναι αλλά και τους συνδικαλιστές του, αυτούς τους κολλημένους  που όσο εξαπολύουν επιθέσεις εναντίον του «καπιταλισμό» τόσο περισσότερο τον αναδεικνύουν. Ας σταματήσουμε επιτέλους να ακούμε με δέος  τους «ιστορικισμούς τους». Έχουν χαθεί κεκτημένα: εκείνοι φταίνε και δεν ενδιαφέρουν κανέναν απλήρωτο οι πορείες τους και τα πλακάτ τους.

Μπορεί αυτές οι περίφημες  κόκκινες γραμμές των εργασιακών να ήταν αδύνατον να μην καταπατηθούν, να προδόθηκε ο Βαρουφάκης και τα λαχουρένια του πουκάμισα, αφήστε που έχουμε και τόσα χρόνια μνημόνια, όμως η αλήθεια είναι πως υπήρχε βολικό έδαφος, είναι τεράστιες ευθύνες και φταίνε ξεκάθαρα οι συνδικαλιστές, πέρασαν 4 χρόνια καθισμένοι στα αυγά τους.

Ο εργαζόμενος σήμερα είναι τραγικά  ανενημέρωτος, δεν γνωρίζει ούτε τα βασικότερα δικαιώματα του και έτσι γίνεται θύμα εργοδοτών που τον εκφοβίζουν διαρκώς.

Η αστείρευτη  «αριστερίλα τους», σώζει τον κακό καπιταλισμό, αυτό κι αν είναι ανέκδοτο και τι προτείνουν εδώ που τα λέμε;

Τους έχει ρωτήσει ποτέ κάνεις τι θα ήταν το ιδανικό -ποιες θα ήταν η ιδανική πραγματικότητα για έναν συνδικαλιστή;

Θα σας περιγράψουν καταστάσεις που πρωτίστως τους συμφέρουν, θα σας περιγράψουν έναν εργασιακό παράδεισο  για τους ίδιους χωρίς να μπορούν να προτείνουν  πραγματικές λύσεις-ξέρουν τις λύσεις για τους ίδιους δεν θέλουν οι απεργίες να αποφασίζονται από τους πολλούς με τρόπο ηλεκτρονικό και αδιάβλητο  .

Ρωτήστε τους…

Ρωτήστε τους επίμονα…

Τι να γίνει με τις αστικές συγκοινωνίες για παράδειγμα, ώστε να υπάρχουν επαρκή λεωφορεία καινούργια, καθαρά και προπάντων ασφαλή για τον κόσμο που θέλει να πάει στην δουλειά του.

Ρωτήστε έναν τέτοιο τύπο.

«Δεν θα θέλατε να εργάζεστε σε μια επιχείρηση που να έχει κέρδη;»

Μια φορά είχα κάνει το δημοσιογραφικό «λάθος» να διατυπώσω τέτοια απορία  και είχα λάβει την «εξόχως» χαρακτηριστική απάντηση: «Όχι!Θα ήθελα να μην έχει επιχείρηση κέρδος αλλά να είναι ίσα βάρκα, ίσα νερά!»

Κι όμως τέτοια παραμύθια δεν προκαλούν οργή.

Υπάρχει όμως εξοργιστική συνέχεια. Όλες οι ανάλογες «συζητήσεις» που μπορεί κανείς να έχει με έναν συνδικαλιστή, καταλήγουν σε περιγραφές κάτι  γελοιογραφικών συστημάτων που δεν λειτουργούν σε κανένα μέρος του κόσμου.

Οι πολιτικοί, αν τους συγκρίνετε με τους συνδικαλιστές, βγαίνουν συμπαθέστεροι, διότι  έχουν πολύ καλύτερες και περισσότερες δικαιολογίες από τους συνδικαλιστές.

Είναι και ψυχολογική πλέον η ζημιά.   

Η ηττοπάθεια του Έλληνα οφείλεται σε μεγάλο μέρος στα συνδικάτα μας και στις δράσεις τους.

Χρειαζόμαστε την δίκαιη ανάπτυξη που λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ και την ανάπτυξη για όλους που λέει η ΝΔ , με ισχυρούς εργασιακούς νόμους γιατί οι χαμηλοί μισθοί και οι κακές συνθήκες οδηγούν σε βαθιά ύφεση, συμφέρουν μόνο εργοδότες κακούς, η παθολογικά αδυνάμους και να ομολογήσουμε και ένα μεγάλο καπιταλιστικό μυστικό;

Όπου υπάρχει επιτυχημένος «καπιταλισμός», φιλελευθερισμός όλα αυτά που δεν αρέσουν στους Έλληνες εργατοπατέρες, δεν τους έχει απαραιτήτως καταπιεί η μηχανή του κιμά του εργατοφαγου εργοδότη.

Οι ξένοι εργαζόμενοι δεν βλέπω να υποφέρουν όπως οι Έλληνες, έχουν ωράρια για παράδειγμα.

Ξέρετε κανέναν Βρετανό να μην πληρώνεται στην ώρα του;

Ξέρετε πολλούς Γάλλους να εργάζονται ανασφάλιστοι ή αντί για μισθό να παίρνουν κουπόνια σούπερ μάρκετ;

Δεν ξέρω για εσάς αλλά με πληγώνει πια αυτή η καταθλιπτική  διαφορά ποιότητας  ζωής, -έχετε φίλους ξένους; Όχι Έλληνες που να έχουν ξενιτευτεί, αλλά ανθρώπους καλά εγκατεστημένους σε συνθήκες που τους προστατεύουν τα κυριότερα δικαιώματα ..

Πάνε διακοπές  -όχι δεν τους έχει τινάξει η χρεοκοπία του Thomas Cook στο αέρα τα όνειρα -έχουν ελεύθερο χρόνο για τα παιδιά τους  και κάνουν ανακαινίσεις στα σπίτια τους, εμείς εδώ σπάμε ρεκόρ εργατοωρών δεμένοι στα γραφεία μας κι όμως κατά καιρούς κλείνουμε το Σύνταγμα και κάνουμε 24ωρες στάσεις πολύ «συμβολικές», διότι δήθεν συμβολίζουν την οργή μας;

Facebook Comments