Η εκλογή στις 7 Ιουλίου, του Κυριάκου και της ΝΔ γέννησε, και σωστά, ειλικρινή συναισθήματα ανακούφισης σε μια κοινωνία που μαστίζεται από μια βαθιά οικονομική κρίση εδώ και μια δεκαετία.

Η ελπίδα ότι θα μπορούσαμε να γίνουμε ένα κανονικό κράτος και πάλι αρχίζει να επανέρχεται. Γι’ αυτό κι η κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να αποτύχει. Αλλά για να πετύχει πρέπει να κάνουμε ορισμένες βασικές παραδοχές όλοι μας, ως κοινωνία.

Η αλήθεια είναι ότι χώρα διέρχεται εδώ και μια 10ετία, την βαθύτερη κοινωνική κρίση μεταπολεμικά και βρίσκεται σε περίοδο βαθιάς παρακμής, διέξοδο από την οποίαν κανείς μέχρι στιγμής δεν μπορεί να διαβλέψει. Ασφαλώς ορισμένοι θα ισχυρισθούν ότι η λέξη παρακμή είναι πολύ βαριά. Όσο κι αν υποφέρουμε οικονομικά, υπήρξαν περίοδοι στην μεταπολεμική μας ιστορία κατά την οποίαν τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Φτώχεια, δικτατορίες, αυθαίρετες φυλακίσεις, πραξικοπήματα, ανεργία, ακόμα κι εμφύλιος πόλεμος. Πράγματι, έτσι είναι. Αλλά πάντα όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε πανταχού παρούσα η ελπίδα, η προοπτική μιάς καλύτερης κοινωνίας για την οποίαν μπορούσες να αγωνισθείς.

Το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, που ξεπερνούσε το μεμονωμένο εγώ κι υπεδείκνυε σε όλους μας τις ευθύνες μας αλλά και το καθήκον μας σύμφωνα με τις αξίες, που είχαμε διαμορφώσει συλλογικά ως κοινωνία. Ακόμα κι όταν οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές ήταν έντονες, η σύγκρουση, αδυσώπητη συχνά κι οδυνηρή, εδραζόταν σε αξίες, οράματα και προοπτικές. Και παντού, ακόμα και στις πλέον δύσκολες μέρες που πέρασε αυτός ο τόπος στην βαθιά πείνα κι απελπισία του χειμώνα του 1941- 1942 για παράδειγμα, όταν χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν καθημερινά από την πείνα και τους φόρτωναν στα κάρα για να τους στοιβάξουν πρόχειρα σε χώρους ταφής, κυριαρχούσε η ελπίδα στους γονείς και στους παππούδες μας. Ο εφιάλτης θα τέλειωνε. Ο κατακτητής θα έφευγε. Η κοινωνία θα έβρισκε ξανά το δρόμο της, όπως και τον βρήκε.

Σήμερα ασφαλώς η οικονομική κρίση όσο βαθιά και μεγάλη κι αν είναι, δεν μας έχει κάνει να επιστρέψουμε σε εκείνες τις μέρες της συγκλονιστικής ένδειας κι ανέχειας. Όμως σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη ιστορία, λείπει από την κοινωνία μας η ελπίδα κι η προοπτική. Ακόμα κι αν καταφέρουμε και τιθασεύσουμε την πρωτοφανή δημοσιονομική κρίση, που διερχόμαστε, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση. Ακόμα κι αν πετύχουμε να πείσουμε τις αγορές και τους Ευρωπαίους εταίρους μας να διατηρήσουν τη ροή του δανεικού χρήματος απρόσκοπτη προς τη χώρα μας. Ακόμα κι αν καταφέρει, όπως όλοι ελπίζουμε, η κυβέρνηση να προσελκύσει επενδύσεις, να αναπτύξει την οικονομία και την επιχειρηματικότητα, η κοινωνία και κυρίως η δημόσια διοίκηση, θα προσαρμοσθούν και θα ακολουθήσουν;

Θα αποκτήσουμε άραγε την αίσθηση του καθήκοντος, που θα μας κάνει να εργαζόμαστε και να δημιουργούμε αρμονικά αδιαφορώντας για τον εύκολο πλουτισμό εις βάρος των συμπολιτών μας και του κοινωνικού συνόλου; Θα θέσουμε στόχους να διακριθούμε στους τομείς εκείνους, που έχουν σημασία σήμερα παγκοσμίως, όπως είναι η έρευνα, η επιστήμη, η τεχνολογία, η καινοτομία; Θα καταπολεμήσουμε τη γενικευμένη ανομία, που χαρακτηρίζει όλους μας και θα διαμορφώσουμε άραγε μια κοινωνία αξιών; Θα πάψει να είναι μοναδική μας επιδίωξη η εξασφάλιση του εύκολου πλουτισμού, που θα μας φέρει την εύκολη ηδονή κι απόλαυση;; Θα πάψει το δήθεν να επικρατεί σε μια ουσιαστικά μίζερη καθημερινότητα χωρίς σκοπό και χωρίς κατεύθυνση;

Τα φαινόμενα που εξέθρεψε η μεταπολίτευση, ακόμα και στην περίπτωση, που διασωθούμε από την πρωτοφανή κρίση, που διερχόμαστε, θα επανεμφανισθούν τα ίδια και χειρότερα. Και το διαπιστώνουμε καθημερινά όταν βλέπουμε τους περισσότερους συνανθρώπους μας να μην έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος και να απαιτούν να συνεχισθεί η ίδια κατάσταση. Γι’ αυτό και υποστηρίζουμε ότι η Ελλάδα βιώνει τις συνέπειες μιάς βαθιάς παρακμής. Γι’ αυτό θεωρώ ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου είναι η τελευταία μας ευκαιρία

Facebook Comments