Η Ελλάδα από την Δευτέρα έχει ξανά – κατά κάποιο τρόπο – το «μέτωπο της καθαρό». Έλαβε τα 7,16 δις. ευρώ από τους δανειστές και με τρόπο «κιμπάρικο» πλήρωσε «άμα τη εμφανίσει» 6 δις. ευρώ προς ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΤτΕ.

Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα χρειαζόταν για τους καλοκαιρινούς μήνες συνολικά 12 δισ. ευρώ. Εξ αυτών, τα 7 δισ. ευρώ αφορούσαν τις υποχρεώσεις του Ιουλίου έως και τις αρχές Αυγούστου, ενώ για τον επόμενο μήνα οι ανάγκες υπολογίζονται σε 5 δισ. ευρώ.

Εδώ είναι και η παγίδα.

Για να βρει το ελληνικό Δημόσιο αυτά τα 5 δις. ευρώ θα πρέπει να έχει συμφωνήσει μέχρι τις 8 Αυγούστου το νέο – τρίτο στη σειρά – μνημόνιο και να έχει περάσει την κύρωση τους από την Βουλή έως τις 20 Αυγούστου οπότε καιπρέπει να αποπληρωθούν περί τα 3,2 δις. ευρώ το ΔΝΤ. Θα πρέπει δηλαδή η κυβέρνηση να έχει βρει τους βουλευτές να ψηφίσουν τα νέα μέτρα φορολογίας για τους αγρότες, τη αύξηση της φορολόγησης των ενοικίων και τον περιορισμό των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων. Αμέσως μετά θα πρέπει να έχει βρει και τους βουλευτές που θα ψηφίσουν την κύρωση της νέας δανειακής σύμβασης εγκαίρως, προκειμένου να πληρωθεί στις 20 Αυγούστου η δόση των 3,2 δις. ευρώ προς την ΕΚΤ. Παράλληλα, θα πρέπει να έχει βρεθεί και ο πολιτικός με βούληση που θα εκδώσει τα νέα σημειώματα του ΕΝΦΙΑ, με όρους αντίστοιχους των περυσινών, ώστε να εισπραχθούν τα 2,65 δις. ευρώ.


Όλοι μαζί θα πρέπει να βρούμε ακολούθως την κυβέρνηση που θα εφαρμόσει αφενός το νέο πρόγραμμα και αφετέρου θα κάνει την χώρα και την οικονομία της ελκυστική στην προσέλκυση κεφαλαίων. Χωρίς το τελευταίο, το φιλικό δηλαδή επενδυτικό περιβάλλον ξεχάστε το ευρώ.

Στην ευρωζώνη οι μικρές ευρωπαϊκές χώρες που επιθυμούν να έχουν πρόσβαση στην αγορά κεφαλαίων της ευρωζώνης με όρους ανάλογους με τις χώρες του πυρήνα δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αντιμετωπίσουν τα εμπόδια στις επενδύσεις, όπως π.χ. οι άκαμπτες αγορές προϊόντων και εργασίας, η αναποτελεσματική γραφειοκρατία και η δικαιοσύνη, τα υψηλά επίπεδα της φορολογίας και τα χαμηλά επίπεδα δεξιοτήτων. Θα πρέπει να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα, στην οποία οι χώρες ανταγωνίζονται για κεφάλαια και πόρους. Μπορεί να το κάνει αυτό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι δεν πιστεύει στη συμφωνία την οποία υπέγραψε μια εβδομάδα πριν, καθιστώντας σαφές ότι συμφωνεί μόνο με τις μεταρρυθμίσεις που έχουν σχεδιαστεί για να διευρυνθεί η φορολογική βάση και να καταστήσει το συνταξιοδοτικό σύστημα βιώσιμο. Στις διαπραγματεύσεις, προτιμούσε διαρκώς τους υψηλότερους φόρους για τον ιδιωτικό τομέα από τις περικοπές στο δημόσιο. Μπορούν με αυτή την συνταγή να έρθουν επενδύσεις στην Ελλάδα; Χλωμό… Άρα μήπως η πτώση στην – όποια – παγίδα είναι αναπόφευκτη;

Facebook Comments