Η ακράτεια των ούρων αποτελεί ένα πολύ συχνό ιατρικό πρόβλημα και φαίνεται ότι αφορά το 60% των νοσηλευομένων γηριατρικών νοσοκομείων και το 20-40% των γυναικών πάνω από την ηλικία των 60 ετών, είναι όμως δυνατό να εμφανιστεί και σε νεαρά άτομα. Ορίζεται από την Διεθνή Εταιρία Εγκράτειας (ICS) ως κάθε απώλεια ούρων χωρίς τη θέληση της ασθενούς. Η κυριότερη μορφή της ονομάζεται ακράτεια προσπαθείας και συμβαίνει συνήθως κατά το βήχα, το φτέρνισμα, το χορό ή την αλλαγή της θέσης του σώματος. Πολλές φορές μπορεί να είναι ήπια , συχνά όμως είναι σοβαρή, εμποδίζει τη φυσική δραστηριότητα της γυναίκας και επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα ζωής.

Η αρχική ερώτηση πρέπει να είναι:  τι προστατεύει τη γυναίκα από την απώλεια των ούρων; Φυσιολογικά ο  μηχανισμός εγκράτειας αποτελείται από μία μυϊκή βαλβίδα στην έξοδο της κύστης που ονομάζεται σφιγκτήρας και από τους μύες του πυελικού εδάφους  που συσπώνται και προσθέτουν αντίσταση, ώστε τα ούρα να συγκρατούνται εντός της ουροδόχου κύστεως (του αποθηκευτικού δηλαδή χώρου).

Στις περισσότερες γυναίκες αυτοί οι μύες μπορούν και ισορροπούν τις πιέσεις και δεν επιτρέπουν την απώλεια ούρων. Όμως όταν οι μύες του πυελικού εδάφους είναι αδύναμοι ή για κάποιο λόγο καταστραφούν, τότε σε καταστάσεις που αυξάνεται η πίεση μέσα στη κοιλιά, όπως με το βήχα ή με το φτέρνισμα, η γυναίκα αδυνατεί να κρατήσει τα ούρα της.

Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η ουροδόχος κύστη πιέζεται από τη διογκωμένη μήτρα που βρίσκεται ακριβώς πίσω της, με αποτέλεσμα να υπάρχει αυξημένη ενδοκυστική πίεση. Τραυματισμός των νεύρων και των μυών του πυελικού εδάφους κατά τον τοκετό μπορούν να προκαλέσουν ή να επιδεινώσουν την ακράτεια. Αυτό είναι πολύ συχνό ειδικά όταν συνυπάρχει παχυσαρκία και η γυναίκα έχει τρεις ή περισσότερους τοκετούς (πολυτοκία).Υπολογίζεται ότι τρεις στις δέκα γυναίκες θα βιώσουν ακράτεια στη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Βέβαια πιο συχνά εμφανίζεται 3 έως 6 μήνες μετά τον τοκετό ή ακόμα και αργότερα.

Η γυμναστική της περιοχής με ειδικές ασκήσεις που εκπαιδεύεται η γυναίκα να κάνει στο σπίτι και ονομάζονται ασκήσεις Kegel , μπορεί συνήθως να περιορίσει ή και να εξαλείψει το πρόβλημα. Χρειάζεται βέβαια υπομονή και το αποτέλεσμα συνήθως εκτιμάται μετά από 3 μήνες. Συνήθως τα συμπτώματα υποχωρούν μερικούς μήνες μετά τον τοκετό. Η γυναίκα πρέπει να κάνει 100-200 ασκήσεις Kegel για να δώσει δύναμη στους μύες της πυέλου και πρακτικά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αφιερώνει 15 λεπτά την ημέρα (συνήθως πρωί-μεσημέρι-βράδυ από 5 λεπτά). Βοηθά σαφώς και η απώλεια των περιττών κιλών. Επίσης βοηθά η αντιμετώπιση της δυσκοιλιότητας (αρκετά φρούτα και λαχανικά!) και οι συχνές ουρήσεις, συνήθως κάθε 30-45 λεπτά ώστε η κύστη να μην προλαβαίνει να συγκεντρώσει πολλά ούρα. Αν η ακράτεια επιμένει, χρειάζεται περαιτέρω έλεγχος με μια ειδική εξέταση που λέγεται ουροδυναμική μελέτη με την οποία διευκρινίζεται ακριβώς η αιτία και επιλέγεται η κατάλληλη θεραπεία. Η διαδικασία της ουροδυναμικής εξέτασης δεν ξεπερνάει τα 20 λεπτά της ώρας και είναι ανώδυνη (για περισσότερες πληροφορίες στο www.ourologos.eu ). Η ασθενής αντιλαμβάνεται κάποια «ενόχληση», όχι όμως πόνο.

Σήμερα, αν η ακράτεια επιμένει για καιρό μετά τους τοκετούς και δεν ανταποκρίνεται στις ειδικές ασκήσεις,  υπάρχουν εξαιρετικές σύγχρονες επιλογές που μπορεί να είναι  φάρμακα ή χειρουργική θεραπεία με τοποθέτηση μίας ειδικής ταινίας που μοιάζει με κορδόνι κάτω από την ουρήθρα. Το πρόβλημα κάθε γυναίκας πρέπει να αξιολογηθεί προσεκτικά από τον Ουρολόγο της , ο οποίος και θα αποφασίσει για την ενδεικνυόμενη θεραπεία.  Γενικότερα το μήνυμα είναι ότι η ακράτεια των ούρων δεν πρέπει να παραμένει κρυφό μυστικό και να κρατά την ασθενή στο κοινωνικό περιθώριο.

Facebook Comments