Ποιος να το περίμενε; Σαν να έχουμε λύσει όλα τα βασικά μας θέματα, ξέσπασε αντιπαράθεση για τον χριστουγεννιάτικο στολισμό της Αθήνας και πιο συγκεκριμένα για την Β. Σοφίας που τον φωτισμό της ανέλαβε το Ίδρυμα Ωνάση.

Από την μια κάποιοι δεν βρίσκουν καλαίσθητο τον φωτισμό, κάποιοι άλλοι «θυμούνται» παγίδες για τις μύγες, άλλοι βλέπουν ένα νεοπλουτίστικο σκηνικό που επιβάλλεται από τις ελίτ και υπάρχουν και αυτοί που θλίβονται για την εξαφάνιση των παραδοσιακών και χριστιανικών συμβόλων.

«Περί ορέξεως..», ίσως είναι η μόνη αντικειμενική απάντηση σε αυτή την συζήτηση. Ας αναγνωρίσουμε για αρχή ότι για να κάνεις λάθη, πρέπει πρώτα να κάνεις ενέργειες και ο Μπακογιάννης το προσπάθησε.

Αν θέλουμε όμως να πάμε σε μια Αθήνα που νοσταλγούν όλοι, που αυτές τις μέρες ένιωθαν θαλπωρή κυκλοφορώντας με τα παιδιά τους και που είχε γίνει πόλος έλξης κυρίως για τις λαϊκές οικογένειες από όλο το λεκανοπέδιο, θα πάμε σε αυτήν του Αβραμόπουλου.

Ναι τότε με το μεγαλύτερο δέντρο και τον επιβλητικό φωτισμό. Κάποιοι θα σκεφτούν ότι στα μάτια τους το σκηνικό έμοιαζε κιτς, ίσως και υπερβολικό. Αυτό είναι ένα κλασικό δείγμα ελιτισμού, μπορεί να τους περάσει, μπορεί και όχι, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.

Όσο υπάρχουν οικογένειες που ζορίζονται να στολίσουν ένα δέντρο και να ζωγραφίσουν χαμόγελα κάτω από αυτό και είναι δυστυχώς εκατοντάδες, δήμαρχοι που κατάλαβαν τι σημαίνει για αυτές ο στολισμός τέτοιες μέρες, που διατήρησαν τα παραδοσιακά σύμβολα που όλοι αγαπούν και κατανοούν θα αποτελούν σημείο αναφοράς.

Υ.Γ. Για εκσυγχρονιστές που εμφανίζουν συμπτώματα δυσανεξίας στην λαϊκότητα:

Ήμουν μαθητής δημοτικού τότε, ξεκίνησα με την μητέρα μου από τον Πειραιά για να πάω στο Σύνταγμα, η θέα του δέντρου μου έφερε μόνο χαρά, απόλαυσα κάτω από αυτό μαλλί της γριάς και επέστρεψα ευτυχισμένος. Φαντάζομαι δεν ήμουν ο μόνος πιτσιρικάς που του συνέβη.

Facebook Comments