Δεν ξέρω πόσα χρόνια (ή αιώνες) θα περάσουν μέχρι να ανακαλύψουμε ξανά σ΄ αυτή τη χώρα τον διάλογο. Δηλαδή να έχεις εσύ την (μέχρι στιγμής) άποψή σου, εγώ την (μέχρι στιγμής) δική μου και να ανταλλάσσουμε επιχειρήματα διευρύνοντας ο ένας την οπτική γωνία του άλλου και συνθέτοντας μια νέα άποψη που εμπεριέχει στοιχεία κι από τις δύο. Ή, εν πάση περιπτώσει, να δοκιμάσουμε την αντοχή της άποψής μας περνώντας την από το καμίνι του αντιλόγου. Πάντα όμως με επιχειρήματα. Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας έχουμε ντημπέιτ και κόντρες. Για να νικήσει οπωσδήποτε κάποιος. Έχουμε και “θεατές” των social media που κουνάν σημαίες και επευφημούν, δίκην οπαδών, τον έναν ή τον άλλον, ανάλογα με το πόσο συμπαθής ή αντιπαθής είναι στους ίδιους, χωρίς να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, ακόμα κι όταν εμπεριέχουν επιχειρήματα.

Παραβλέποντας λοιπόν το πολεμικό κλίμα που δημιούργησε ένα εξώφυλλο εφημερίδας σχετικά με τις αμβλώσεις και τα εξαμβλώματα δημόσιου “λόγου” που πυροδότησε, καταθέτω εδώ τις (μέχρι στιγμής) απόψεις μου. Κάθε αντίλογος – με επιχειρήματα – δεκτός.

– Ένα έμβρυο δεν είναι αυτόνομο ον. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη θέληση της κυοφορούσας. Καλώς ή κακώς αυτό όρισε η φύση. Το έμβρυο δεν είναι “αγέννητο παιδί”. Είναι έμβρυο. Παιδί γίνεται εφόσον γεννηθεί. Όπως το σπερματοζωάριο δεν είναι “ασύλληπτο έμβρυο”. Κι εφόσον το έμβρυο ανήκει στο σώμα της εγκύου, αυτή και μόνον είναι αρμόδια και υπεύθυνη να αποφασίσει για την εξέλιξη της ζωής του. Αυτονόητο. Οτιδήποτε άλλο είναι πρακτικά αδύνατο και δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα προσπαθεί δήθεν να λύσει. Το δικαίωμα μιας γυναίκας στην έκτρωση δεν είναι μόνο νίκη του γυναικείου κινήματος. Είναι νίκη ολόκληρης της κοινωνίας απέναντι στην απαίτηση της εξουσίας με κάθε μορφή (κρατική, θρησκευτική, κοινοτική) να κάνει κουμάντο στην προσωπική ζωή και στο σώμα σου το ίδιο. Η απαγόρευση των εκτρώσεων είναι μια ειδεχθής μορφή κρατικού φασισμού, η οποία το μόνο που κατάφερε όπου εφαρμόστηκε ήταν να δημιουργήσει μια παράνομη αγορά αμβλώσεων και να εκθέσει τις γυναίκες σε σοβαρούς κινδύνους για την υγεία τους.

– Είναι εσφαλμένη η άποψη ότι οι νόμοι υπαγορεύονται από την ηθική. Δεν υπάρχει κοινή ηθική σε μια κοινωνία. Οι νόμοι είναι εργαλεία επιβίωσης και τροποποιούνται ανάλογα με τις συνθήκες στις οποίες καλείται μια κοινωνία να επιβιώσει. Ο καθένας έχει τη δική του ηθική. Αν είναι αντίθετη σε όσα επιτάσσει ο νόμος, δεν καθίσταται ανήθικος, απλώς έχει το (προαιώνιο) δίλημμα: να κάνω αυτό που υπαγορεύει η ηθική μου και να υποστώ τις συνέπειες της παρανομίας ή να υπακούσω στον νόμο και να έχω εσωτερικό ηθικό πρόβλημα και τύψεις; Αυτό το δίλημμα υπήρχε και πριν την Αντιγόνη και θα υπάρχει όσο υπάρχει η ανθρωπότητα.

– Είναι φόνος η έκτρωση; Εξαρτάται από το πώς ορίζεται ο φόνος. Κατά τη δική μου άποψη είναι μια ειδική κατηγορία φόνου: φόνος εμβρύου. Η έγκυος δεν σκοτώνει μια αυτόνομη ζωή, αλλά μια εξαρτώμενη ζωή, σαφώς όμως διαχωρισμένη από τη ζωή της. Σκοτώνει την προοπτική αυτής της ζωής να γίνει αυτόνομη. Το ότι όλη η “προοδευτικουριά” έχει επικεντρωθεί στο δικαίωμα της έκτρωσης, έχει εξοβελίσει από τον δημόσιο λόγο απόψεις που θεωρούν την έκτρωση φόνο, έστω και με εισαγωγικά. Το να συζητιέται αυτή η άποψη δεν έχει στόχο να επανέλθει η ποινικοποίηση της έκτρωσης, αλλά το να εκπαιδευθεί η κοινωνία – γυναίκες και άντρες, διότι ένα παιδί δεν γίνεται μόνο από τη γυναίκα – στο να αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη ωριμότητα αυτά τα θέματα.

– Το ότι τόσες πολλές υποψήφιες μητέρες κάνουν έκτρωση θα έπρεπε να μας οδηγήσει στο να συζητήσουμε κι άλλα θέματα ταμπού: αν υπάρχει “μητρικό ένστικτο” ως κάτι προκαθορισμένο ή αν η σχέση μητέρας – παιδιού χτίζεται μέρα με τη μέρα, μετά τη γέννηση. Κι αν το δούμε από την κοινωνική του σκοπιά, πώς μπορεί αυτή η σχέση να χτιστεί σε πλαίσιο σωματικής και ψυχικής υγείας και για τους δύο, καθώς πλήθος ψυχικών προβλημάτων και κοινωνικών δυσλειτουργιών εδράζεται σε μια προβληματική σχέση μάνας – παιδιού.

– Αν δηλαδή το ζευγάρι έπαιρνε μέτρα προφύλαξης και δεν είχε προκύψει η σύλληψη, πάλι το ίδιο αποτέλεσμα δεν θα είχαμε με την έκτρωση; Μηδέν παιδιά και στην μια περίπτωση, μηδέν και στην άλλη. Ποια είναι η διαφορά; Η διαφορά είναι φιλοσοφική και, ξαναλέω, προσωπικής ηθικής στάσης. Όσο κι αν οι (θρησκευτικής προέλευσης) θεωρίες για την ιερότητα της ζωής θεωρούνται αξιώματα, η φύση τις διαψεύδει. Η φύση εξασφαλίζει τη διαιώνιση της ζωής μέσω του θανάτου. Κάθε εκσπερμάτιση απελευθερώνει από 80 έως 300 εκατομμύρια σπερματοζωάρια. Ένας άντρας δηλαδή στη διάρκεια της ζωής του, ακόμα και πολύτεκνος, έχει οδηγήσει στον θάνατο εκατοντάδες δισεκατομμύρια πιθανούς απογόνους. Και από τα 400 ωάρια που ωριμάζουν στο σώμα μιας γυναίκας πόσα μπορούν να γονιμοποιηθούν; Η διαφορά λοιπόν είναι ότι από τα εκατοντάδες εκατομμύρια σπερματοζωάρια, ένα νίκησε στον αγώνα δρόμου, βρήκε το ωάριο, το γονιμοποίησε και άρχισε το θαύμα της ζωής. Η πιθανότητα έγινε βεβαιότητα, με προοπτική να γίνει σε 9 μήνες άνθρωπος. Μπορεί για κάποιους να μην έχει διαφορά. Για μένα έχει. Αλλά δεν μπορώ ούτε θέλω να επιβάλω την άποψή μου. Κάποιος επίσης μπορεί να χρησιμοποιήσει το ίδιο επιχείρημα, το ότι δηλαδή η φύση ξοδεύει αφειδώς ζωή, ως υποστηρικτικό για την επιλογή της έκτρωσης, δηλαδή ενός ακόμα θανάτου. Δεν την συμμερίζομαι, αλλά δεν έχω αντεπιχειρήματα.

– Συνδέεται το δημογραφικό με τις εκτρώσεις; Από ελάχιστα έως καθόλου. Οι Έλληνες δεν γεννάμε πολλά παιδιά διότι ζούμε σε ένα εχθρικό κράτος το οποίο καταληστεύει τα εισοδήματά μας, για να συντηρεί τους κομματικούς στρατούς που όλα τα κόμματα εξουσίας διόρισαν. Δεν γεννάμε πολλά παιδιά διότι θέλουμε, αφού γεννηθούν, να έχουν ποιοτική ζωή, κι εκείνα κι εμείς: να έχουν παροχές υγείας και Παιδεία που η Πολιτεία δεν εξασφαλίζει. Με ανυπαρξία παιδικών σταθμών, σύστημα υγείας σαδιστικό και Παιδεία μπαχαλάκηδων, κοστίζει πολύ να τα πληρώνεις όλα αυτά ιδιωτικώς και ταυτόχρονα να φορολογείσαι αγρίως διότι δήθεν σου τα παρέχει το κράτος.

– Ο Ελληνισμός θα συρρικνώνεται, όσα παιδιά και να κάνουμε, αν μεγαλώνοντας διαπιστώσουν ότι η Αγγλία, οι ΗΠΑ, η Ρουμανία, η Κύπρος κ.λπ. παρέχουν καλύτερες συνθήκες ζωής, σοβαρότερη δημόσια διοίκηση, ελεύθερη οικονομία, κοντολογίς περισσότερες ευκαιρίες να προκόψει κάποιος και να ευτυχήσει στη ζωή του από όσες παρέχει το γελοίο οθωμανοσοβιετικό μόρφωμα που ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και αριστεροί (που κυβερνούσαν από τα παρασκήνια) έφτιαξαν μεταπολιτευτικώς.  Οι 500.000 νέοι, ικανοί και μορφωμένοι Έλληνες που έφυγαν από τη χώρα την περίοδο της κρίσης, είχαν γεννηθεί όλοι τους! Τους “έχει” η ανθρωπότητα, τους έχασε η Ελλάδα.

Το να γεννηθείς είναι το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου της ζωής σου. Υπάρχουν πολλά ακόμα: το τι θα κάνεις – ή τι σε αφήνουν να κάνεις – από κει κι ύστερα.

Facebook Comments