Ο Κυριάκος δείχνει να θέλει να κρατήσει κοντά του τις εκλογικές ομάδες που του έδωσαν την νίκη.
Δυο ήταν αυτές.
 
Η πρώτη και πολυπληθέστερη αποτελείτε από τους αποκαλούμενους ” Σημιτηκούς” δηλαδή πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ .
Εγώ θα τους χαρακτήριζα ως ανθρώπους της “πιάτσας”.
Εργαζόμενοι και επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνταν γύρω από το κράτος, είτε μέσω ΕΣΠΑ, είτε σε δημόσια έργα, είτε από διάφορους διαγωνισμούς. Όλοι οι παραπάνω αντιμετωπίστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ως η πέτρα του σκανδάλου για όσα είχαν συμβεί τα προηγούμενα χρόνια και αποκλείστηκαν από οποιαδήποτε διαδικασία.
Για να συμβεί αυτό δεν δίστασαν να καθυστερήσουν όλων των ειδών τα έργα ή τα επιδοτούμενα προγράμματα.
Ήθελαν να φτιάξουν δίκη τους “κάστα” ανθρώπων.
Δεν πρόλαβαν.
Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν ολέθριο για την αγορά που είχε μάθει να κινείται κυρίως με κρατικό χρήμα.
Πολύ που τους ένοιαζε.
 
Η δεύτερη ομάδα αποτελούνταν από τα “φιλελέφτ” ορφανά του Ποταμιού.
Πολίτες υψηλού μορφωτικού επιπέδου που πιστεύουν στην ελεύθερη οικονομία αλλά δεν θέλουν να ακούν λέξεις με συνθετικό το “λάθρο ” και λόγω αριστερών καταβολών ούτε και πατριδο-κορώνες.
 
Όλες οι κινήσεις που έχει κάνει μέχρι τώρα ( Προσπάθειες για ξεμπλοκάρισμα έργων, ήπια έως μηδενική σύγκρουση με το βαθύ κράτος των συνδικαλιστών που χωρίς την έγκριση και συνεργασία τους κανένα έργο δεν προχωρά, αντιμετώπιση μετανεστευτικού με αριστερό πρόσημο) αποδεικνύουν τα παραπάνω.
 
Ταυτόχρονα, μέσω διατήρησης επιδομάτων, προσλήψεων χωρίς ΑΣΕΠ, και κάτι εγγυημένα εισοδήματα προσπαθεί να προσεταιριστεί και το υπόλοιπο του παλιού ΠΑΣΟΚ. Με αυτόν τον τρόπο έχει αδρανοποιήσει και όλη την καραμανλική πτέρυγα.
Κάνει δηλαδή ο Κυριάκος ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που έκανε ο πατέρας του.
 
Αποφεύγει τις συγκρούσεις σε μέτωπα που θα “πονέσουν ” το εκλογικό κοινό που έκανε την διαφορά ή αυτό που θα την κάνει στις επόμενες εκλογέ .
Είναι από τα μαθήματα που μπορείς να πάρεις μόνο μεγαλώνοντας σε πολιτική οικογένεια.
Τα μόνα “δύσκολα” θέματα που άνοιξε ήταν του ασύλου και των καταλήψεων με το συντριπτικό όμως ποσοστό της κοινωνίας να είναι υπέρ των θέσεων του και υπεύθυνο τον Χρυσοχοΐδη, προσώπου δηλαδή που χαίρει μεγάλης εκτίμησης σε όλο τον κεντροδεξιό χώρο.
 
Και τι γίνεται με το δεξιό-πατριωτικό κομμάτι του κόμματος του;
 
Όσο οι Άδωνις, Βορίδης, Κυρανάκης μένουν εντός των τοίχων και με δεδομένη την ανυπαρξία κόμματος με οικονομική ευρωστία και άρα απουσία εναλλακτικής λύσης θα μπορεί να κοιμάται ήσυχος ότι αυτά που θα χάσει προς τα “δεξιά” θα είναι λιγότερα από αυτά που θα κερδίσει από τα “αριστερά” και το κέντρο.
 
Δεν ξέρω βέβαια τι θα συμβεί αν κάποιος από τους γνωστούς φεουδάρχες μας (δυσαρεστημένος ίσως) αποφασίσει εκτός από ομάδες να χρηματοδοτήσει γενναιόδωρα και ένα νέο κόμμα.
 
Στο υπό διαμόρφωση τοπίο αυτός που νιώθει ασφυξία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλεξης Τσίπρας.
Με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ να είναι με τα δυο πόδια εντός ΝΔ και το υπόλοιπο να πολιορκείται από το κυβερνητικό κόμμα ( που έχει τα γενιά -χρήματα και τα χτένια -επιδόματα και διορισμούς ) τι θα μείνει να διεκδικήσει;
 
Καλές οι αντιδεξιές κραυγές από ταράτσες για το αστυνομοκρατούμενο κράτος αλλά αυτά δεν φτάνουν ούτε για να κρατήσουν το παλιό “καλό” 3%!
Ειδικά αν το φίδι από την τρύπα καλείσαι να το βγάλεις με μπροστάρηδες δευτεροκλασάτους παλαιοπασόκους τύπου Ραγκούση, “καμένους” πολιτικά πρώην υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, και “ελάμψουσες ” φυσιογνωμίες τύπου Νοτοπούλου, φαντάζει ως εφιαλτικό σενάριο.
Ας πρόσεχε.
 
Έχει όμως και έναν κρυφό αλλά πολύτιμο σύμμαχο.
Την Φώφη Γεννηματά.
 
Ναι, αυτήν που με την ανυπαρξία ηγετικής φυσιογνωμίας και πρωτότυπου πολιτικού λόγου που την διακρίνει εγγυάται στον Τσίπρα ότι θα είναι ο κυρίαρχος πόλος έλξης όσων δυσαρεστηθούν από τον Κυριάκο και άρα το δεύτερο σε δύναμη κόμμ .
 
Πραγματικά πιστεύω ότι αν δεν υπήρχε η Φώφη, η ΝΔ και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να την ανακαλύψουν.
 
Αντίθετα ο Μέρα (ή μήπως νύχτα , νύχτα είναι στα βουνά) 25 είναι τόσο “ανυπάκουα” γραφικός που φαντάζει ρεαλιστικά απειλητικός ακόμα και για τους γραφικούς του ΣΥΡΙΖΑ.
 
Αν ο Βελόπουλος ήταν το τίμημα για να απαλλαγούμε οριστικά από την Χρυσή Αυγή τότε νομίζω ότι είναι ικανοποιητικό.
Έχει ελπίδες να προσελκύσει και μεγαλύτερο κοινό αν η κυβέρνηση δεν καταφέρει να αφοπλίσει την βόμβα που λέγεται “μεταναστευτικό “
 
Τέλος το γεγονός ότι για να συμπληρωθεί ο κρίσιμος αριθμός των 200 βουλευτικών ψήφων (Αλλαγή εκλογικού νόμου, δικαίωμα ψήφου στους ομογενείς) χωρίς τους ψήφους της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να συναινέσει το κόμμα (ΚΚΕ) με ιδεολογία που κοντεύουν να ξεχάσουν (και να ξορκίσουν) ακόμα και τα κράτη που την εφάρμοσαν πίστα, καταδεικνύει ότι στην χώρα ψηφίζουμε κυρίως με το συναίσθημα πηγαίνοντας κόντρα στην πραγματικότητα που μας περιβάλει.
 
Θα ήμουν άδικος αν δεν παραδεχόμουν ότι η κυβέρνηση κάνει και σωστές κινήσεις επί της ουσίας είτε φανερές (μείωση φόρων) είτε λιγότερο φανερές (σκληρή και παραγωγική δουλειά εντός κάποιων υπουργείων).
 
Φυσικά απέχουμε πολύ από τις γενναίες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, στην δημόσια διοίκηση, στην παιδεία, στην υγεία που θα άλλαζαν ριζικά την εικόνα της χώρας και θα καθιστούσαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη εκτός από κυρίαρχο του πολικού τοπίου και σε ένα ευπατρίδη πολιτικό.
 
Θα μπορούσε να τα κάνει όμως τώρα και άμεσα θα αναρωτιόταν κάποιος;
 
Και κάποιοι καλοί μου φίλοι εκεί στην ΝΔ θα μου έλεγαν για άλλη μια φορά ότι «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» και εγώ θα αγανακτούσα ρωτώντας ποιος καθορίζει τό τι είναι “εφικτό” αν όχι ο πρωθυπουργός της χώρας και η συζήτηση δεν θα τελείωνε ποτέ.
 
Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητήσει όμως κανείς είναι ότι όσο η χώρα μας δεν πατά σε γερές οικονομικές και στρατιωτικές βάσεις θα παραμένει ευάλωτη στο να μην καθορίζει το πολιτικό τοπίο ο εκάστοτε “Κυριάκος” αλλά αποφάσεις επιβίωσης που θα μας επιβληθούν από την πραγματικότητα (Επιθετικότητα Τουρκίας, Μεταναστευτικό, ενδεχόμενη παγκόσμια ύφεση) που επιλέγουμε να υποβαθμίζουμε.

Facebook Comments