Στην κρίση του 2008-2010, χωρίς καμία αμφιβολία πήγαμε αύτανδροι σαν τούβλα στον πάτο της θάλασσας… Κυβερνητικοί και κρατικοί αξιωματούχοι, επιχειρηματίες και μεγαλοπαράγοντες, τηλεαστέρες και  αρθρογράφοι, ειδικοί και ακαδημαϊκοί, πολιτικοί και οικονομικοί συντάκτες κλπ όλοι μα όλοι μαζί αποδειχτήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε ευθαρσώς. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που η απροετοίμαστη κοινωνία έπεσε από τα σύννεφα, σε μεγάλο βαθμό αρνήθηκε να αποδεχτεί την σκληρή έως εφιαλτική πραγματικότητα και αναζήτησε ωραιοποιημένες ερμηνείες που φυσικά οδήγησαν σε βαθύτερη και κυρίως πιο εκτεταμένη χρονικά κρίση.

Ο κόσμος δεν μπορούσε να δεχτεί αυτή την κίνηση του εκκρεμούς από ένα άκρο,  αυτό της ισχυρής Ευρωπαικής χώρας και των Ολυμπιακών Αγώνων με το πολύ καλό επίπεδο ζωής  στο άλλο άκρο, σε μια χρεωκοπημένη χώρα στα δίχτυα του ΔΝΤ και στο στόχαστρο ομαδικών επιθέσεων των ξένων. Όσα μεσολάβησαν μέχρι το καλοκαίρι του 2019 τα ξέρουμε…Αυτό που δεν ξέρουμε και χρήζει διερεύνησης είναι αν δέκα χρόνια μετά και με μια νέα φιλελεύθερη κυβέρνηση να διαδέχεται την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, γυρίζουμε σαν άλλη μορφή τούβλων …. π.χ τσιμεντόλιθοι ή μάθαμε με τον πιο σκληρό τρόπο το μάθημα.

Ποιοι; Για αρχή όσοι παραμένουμε στη δημόσια σφαίρα, καθώς έχουμε διπλή υποχρέωση λόγω ….παρελθόντος. Το δις εξαμαρτείν δεν είναι αποδεκτό. Αν λοιπόν κάποιοι πολιτικοί κάποιοι δημοσιογράφοι κάποιοι ειδικοί κλπ αρχίζουν πάλι να διολισθαίνουν στην τσουλήθρα μιας νέας εικονικής πραγματικότητας, βλέπουν την οικονομία της χώρας σφριγηλή και έτοιμη να αντέξει νέες ηλιθιότητες, μεταμνημονιακές αυτή τη φορά, να βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας ή άλλοι σε επίπεδο μεγαλοπαραγόντων να «σφάζονται» για το λίγο κρέας που έχει «πιάσει» ο δυστυχής σκελετός της Ελλάδας, τότε  δεν μάθαμε τίποτα.

Εκτός κι αν δεχτούμε ότι υπάρχει μια κάστα Ελλήνων που δεν έχει ούτε κοινωνική ούτε εθνική συνείδηση, που ενεργεί μόνον για λόγους ιδίου συμφέροντος οπότε ξέρει μεν πολύ καλά πόσο αδύναμη είναι ακόμη η χώρα, πόσα ακόμη πρέπει να γίνουν για να μην ξαναβρεθούμε σ αυτό το χάλι, αλλά αδιαφορεί. Αν δεχτούμε κάτι τέτοιο , τότε πρέπει να αντιδράσουμε πολύ σκληρά και υπερκομματικά όσοι αγαπάμε τον τόπο και τους ανθρώπους της που πλήρωσαν πολύ ακριβά το τίμημα της χρεωκοπίας.

Αν πάλι το βασικό πρόβλημα είναι ξανά η επιπολαιότητα, η ευκολία κι ο λαϊκισμός, τότε πάλι σκληρά και πάλι υπερκομματικά πρέπει να τα εμποδίσουμε να εξαπλωθούν επειδή πήραμε δυο τρεις ανάσες. Μόνον όταν η χώρα αποκτήσει πραγματικά δυναμική παραγωγική οικονομία θα έχουμε διασωθεί. Μέχρι τότε είμαστε ακόμη επικίνδυνα ευάλωτοι κι αυτό πρέπει να το λέμε συνεχώς όχι για να παριστάνουμε τις Κασσάνδρες αλλά για να μην ξαναβρεθούμε στον πάτο της θάλασσας αυτή τη φορά σαν τσιμεντόλιθοι.

Facebook Comments