“Οι αυτοαπασχολούμενοι… δεν έχουν τόσο ισχυρή φωνή, συνδικαλιστικά, και η όποια αντίδρασή τους είναι διαχειρίσιμη. Δεν είναι ο κόσμος που θα κατέβει στους δρόμους, θα κάνει μεγάλες απεργίες, οι κυβερνήσεις δεν το φοβούνται αυτό“.

Πράγματι,  στα μάτια της κυβέρνησης και της κοινωνίας η ταυτότητα των ελευθέριων επαγγελμάτων συνολικά έχει στρεβλωθεί επικίνδυνα, από ιδεοληψίες .

Η επιστημονική κοινότητα της αυτοαπασχολησης μάλιστα έχει χάσει το status που είχε παλιότερα και οι μόνοι που μπορούν να αξιώνουν είναι όσοι κλάδοι μπορούν να ασκήσουν κάποια δυναμική, σχεδόν βίαια, αντίδραση όπως οι αγρότες, οι δημόσιοι υπάλληλοι  και επιμέρους κλάδοι. Τα πράγματα χειροτερεύουν στο κομμάτι της εκπροσώπησης των ελευθέρων επαγγελματιών από αδυναμίες  όπως την μη ενιαία εκπροσώπηση, την υπαλληλοποίηση μεγάλου μέρους αυτών, το ότι πολλοί από αυτούς βρίσκονται σε ημιαπασχοληση η είναι άνεργοι με συνεπεία την σμίκρυνση του κλάδου σε σχέση με το 2009 και πριν.

Το κοινωνικό status μιας ομάδας προκύπτει αβίαστα από το ποσό γρήγορα και πόσο δραστικά και ξεκάθαρα ανταποκρίνονται οι εξουσίες στα αιτήματα της. Συχνά μη δίκαια αιτήματα ισχυρών ομάδων ικανοποιούνται από τις κυβερνήσεις ενώ αυτονόητα αιτήματα άλλων κλάδων χλευάζονται.

Η επιστημονική ιδιότητα ή ηθικά κελεύσματα ούτε κατά διάνοια δεν βοηθούν τους αυτοαπασχολουμένους  να διεκδικήσουν οτιδήποτε, έκτος και ανατρέξουμε πολύ παλιά, όταν  ο κλάδος αποτελούνταν κυρίως από άνδρες που είχαν πολεμική εμπειρία την οποία είχαν ενσωματώσει ψυχολογικά στον συνδικαλισμό τους.

Για το λόγο αυτό δεν χρειάζονται αναλύσεις ούτε επεξηγήσεις για τους ελευθέρους επαγγελματίες και όσα τους ταλαιπωρούν κάθε φορά η τους αδικούν: Τα πράγματα αυτά έχουν αναλυθεί εκατοντάδες φορές και είναι γνωστά στην εξουσία. Απλά η εξουσία δεν τους φοβάται και δεν τους υπολήπτεται όσο άλλους κλάδους.

Δεν είναι η πρώτη φορά, με αφορμή τον κορωνοιο και την παύση της αγοράς,  τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια που το ελεύθερο επάγγελμα βρίσκεται -δυσανάλογα σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα- σε μία περίσταση κρίσης και αναταραχής. Σε σχέση με όλα τα λοιπά εργασιακά καθεστώτα είναι οι πιο ευάλωτοι.

Τόσο οι δημόσιοι υπάλληλοι όσο και οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα παρά τα δικά τους σεβαστά προβλήματα δεν εκτέθηκαν στους κινδύνους που οι ελεύθεροι επαγγελματίες αντιμετώπισαν τα χρόνια της κρίσης που δυστυχώς συνεχίζονται. Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν το πέπλο προστασίας της μονιμότητας ενώ οι ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν ένα σημαντικό  χαρακτηριστικό  αυτοπροστασίας  επίσης  : η απόλυση τους είτε η παραίτησή τους -αν τα πράγματα πάνε στραβά -γίνεται σχετικά στιγμιαία με την αποζημίωση τους στο χέρι, ακολούθως τα επιδόματα ανεργίας μέχρι να βρουν την επόμενη δουλειά τους : Με αυτό τον τρόπο είναι ελεύθεροι να ελιχτούν κατά το δοκούν  με ένα δείκτη ελαχίστης ασφαλείας και χωρίς υποχρεώσεις μέχρι την επομένη εργασία τους.

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες  από την άλλη ενώ δεν έχουν την οικονομική ασφάλεια κανενός εκ των δύο,  έχουν ταυτόχρονα την μονιμότητα της ιδιότητας του ελεύθερου επαγγελματία η οποία χρειάζεται αν όχι μήνες, βδομάδες ολόκληρες μέχρι να κάνουν παύση ή οποιουδήποτε τύπου αναστολή της δραστηριότητας τους με χρονοβόρες διαδικασίες και έξοδα. Και δεύτερο γύρο από την ίδια διαδικασία εάν ξανακάνουν έναρξη.

Σήμερα αλλά και κάθε φορά που ενσκήπτει μια κρίση, μέτρα όπως της αναστολής των φορολογικών και άλλων υποχρεώσεων τους  δεν είναι αρκετά για μία αγορά που μπορεί  να μείνει απροσδιόριστα μεγάλο διάστημα κλειστή ενώ μονό οι ελεύθεροι επαγγελματίες εξακολουθούν να βαρύνονται με σωρεία υποχρεώσεων.

Επειδή λοιπόν η γραφειοκρατία των ελεύθερων επαγγελματιών όσον αφορά την ελευθερία τους να ξεκινούν και να παύουν τις δραστηριότητές τους αποτελείται από ένα ανεπαρκές άδικο και ξεπερασμένο πλέον νομικό πλαίσιο, όπως ο μισθωτός μπορεί να προσλαμβάνεται και να απολύεται στιγμιαία το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει στην έναρξη και παύση της αυτοαπασχολησης  και να αναθεωρηθούν σχετικά όλες οι σχετικές προβλέψεις.

Αν κάποια ανάγκη  επιτάσσει  για έναν η πολλούς  μήνες  -χωρίς  αποζημίωση η βοήθεια -να μείνουν τα ελευθέρα επαγγέλματα κλειστά,  θα έπρεπε ταυτόχρονα και υπάρχει η δυνατότητα, όπως στους μισθωτούς  μέσα σε μία μέρα με το πάτημα ενός κωδικού να αδρανοποιούν οι επαγγελματίες  τη  δραστηριότητά τους  -εάν το θέλουν και για όσο θέλουν – και με την ίδια ευκολία και συντομία να ξανά ξεκινάνε την δραστηριότητα τους . Χωρίς καμία υποχρέωση όσο διαρκεί η αδράνεια, η οποία μάλιστα αυτοδικαίως να τους  δίνει πρόσβαση στο σύστημα επιδόματος ανεργίας.

Στην πραγματικότητα, αυτή η δυνατότητα, αυτή η ελευθερία  θα μπορούσε να αποτελέσει το δικό τους οιονεί  «δικαίωμα απεργίας» και δυναμικό και  δίκαιο μέσο αγώνα κατά της πολιτείας:

 Αν συντεταγμένα το σύνολο των ελευθέρων επαγγελματιών  αδρανούσε (έκανε παύση)  για τρεις μήνες, χωρίς όμως οικονομικές υποχρεώσεις έναντι του κράτους, τότε αυτό θα έχανε τεράστια έσοδα από αυτούς. Γι αυτό άλλωστε και δεν τους έδωσε ποτέ τέτοια δυνατότητα, κρατώντας τους  σύγχρονους εργασιακούς σκλάβους, τουλάχιστον απ το 2010 και μετά. Γι αυτό ενώ η απεργία είναι ανώδυνη για τους μισθωτούς, καθώς εξακολουθούν στις πλείστες περιπτώσεις να πληρώνονται κανονικά, για τους επαγγελματίες η αποχή πχ σήμερα είναι αυτοκαταστροφή καθώς δεν έχουν έσοδα όσο απέχουν, ενώ το κράτος εξακολουθεί να τους έχει δεμένους με υποχρεώσεις.

Το ελεύθερο επάγγελμα έχει πλέον τα αντίστροφα θετικά του δημοσίου τομέα δηλαδή μία ανεπιθύμητη μονιμότητα υποχρεώσεων (αλλά όχι δικαιωμάτων) και τα κακά του ιδιωτικού τομέα Χ2 δηλαδή την εξάρτηση από την συγκυρία της οικονομίας, αλλά χωρίς τα ως άνω προστατευτικά πλαίσια του μισθωτού & εργοδότη και μια μόνιμη ρετσινιά φοροδιαφυγής από το 2010 και μετά.

Όλα τα βαριά μέτρα που πάρθηκαν εις βάρος της ελεύθερης απασχόλησης έγιναν για να εξαθλιώσουν συνειδητά τους αυτοαπασχολούμενους γιατί ακόμη κι αν πολλοί από αυτούς ήθελαν να γίνουν κάποιοι μισθωτοί, στην Ελλάδα δεν δημιουργήθηκαν επί δέκα χρόνια θέσεις εργασίας αρκετές για να απασχοληθούν.

Αν τα βάρη τους ελάφραιναν στο 50%, (σύνολο φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων προς το κράτος το πολύ 1.500 ευρώ το χρόνο έως τα 10.000 ευρώ) ο αριθμός τους θα διπλασιάζονταν  από νέους και όχι μονό που σήμερα είναι στην ανεργία η την μαύρη εργασία και ο μεγαλύτερος αριθμός νομιμως πλέον αυτοαπασχολούμενων θα βοηθούσε αφενός την οικονομία και την μείωση της ανεργίας και της φτώχειας, ενώ θα διένειμε σε περισσότερους το βάρος των σημερινών βαρών. Ήταν συνειδητή καταστροφή που δεν ωφέλησε κανέναν η πολιτική σε βάρος της αυτοαπασχολησης έως σήμερα, και υπαγορευθηκε από τους δανειστές εν γνώση τους ότι θα προκαλούσαν χάος.

Η τακτική της κυβέρνησης να εντάσσει σταδιακά λιγοστούς ΚΑΔ για αποζημίωση όχι μονό έρχεται σε αντίθεση με όσα κάνουν όλα τα υπόλοιπα κράτη και απαιτεί η περίσταση αλλά προκαλεί μεγάλο στρες στον εσώκλειστο πληθυσμό της χώρας και την οικονομία και διαταράσσει την κοινωνική ειρήνη και άρα και την προσπάθεια της κυβέρνησης να τηρηθούν  τα μέτρα. Είναι δηλαδή αντιφατική πολιτική. Πώς ζητάς να μείνει μέσα κάποιος που τον έχεις σε μακροχρόνια ανασφάλεια χωρίς εγγυήσεις για το μέλλον, ειδικά για το πρώτο διάστημα που είναι σχετικά μικρό και μπορεί το κόστος του να καλυφτεί. Δεν έχει καμιά δουλειά ο πολίτης η ο εργαζόμενος να βομβαρδίζεται από σειρά εντολών, ματαιώσεων και διαψεύσεων που αποστραγγίζουν τη διάθεση να απασχοληθεί με τα λίγα πράγματα που του απέμειναν να κάνει στο σπίτι του για να είναι παραγωγικός και να έχει την ελάχιστη θετική ψυχολογία. Στην ίδια αρνητική κατεύθυνση και ο βομβαρδισμός με πληροφορίες σε καθημερινή βάση, συνέχεις αλλαγές και εμφανίσεις κουστωδιών στα κανάλια. Στις περισσότερες χώρες βγαίνει ο πρωθυπουργός και με λιτό και σαφή τρόπο καθησυχάζει τους πολίτες.

Facebook Comments