«Τρέμει ο ουρανός, δεν πέφτει»…

Να σας πω μια ιστορία…

Στον πόλεμο μου λεγε η μαμά μου, είχαν μαζέψει τους ηλικιωμένους και τα γυναικόπαιδα, μέσα σε μεγάλα κτίρια στην Αθήνα, η μαμά μου βρέθηκε για ένα διάστημα μέσα στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία με άλλους πολλούς, μου έλεγε λοιπόν, πως για να ζεστάνουν η να βράσουν κάτι, αν είχαν, συνήθως σκόνη γάλα με νερό, για ταΐσουν τα παιδιά τους κυρίως,  το ζέσταιναν με βρωμόχαρτα που τους έδιναν, σκουπίδια δηλαδή,  ούτε γκαζιέρες δεν υπήρχαν, κάτι καμινέτα της συφοράς κι όμως, η μαμά μου έζησε, τ αδέλφια μου το ίδιο, ο μπαμπάς μου βγαίνοντας κι εκείνος από ένα φρικτό πόλεμο…

Ο πατέρας μου είχε μεγάλη αδυναμία στην μαμά μου, όταν λοιπόν το συζητούσαμε μου έλεγε, να σου πω γιατί… «στον πόλεμο, επειδή δεν είχαμε να φάμε, παρά ελάχιστα κι εκείνος ήταν τότε μάχιμος και πολύ αδύνατος, φοβόμουν μην αρρωστήσει, του έδινα λοιπόν από το γάλα μου που κράτησα για χρόνια στο βυζί, για να δίνω στα αγόρια μου, το ζέσταινα λίγο, έβαζα και μια γαλέτα μέσα, ήταν κάτι που έμοιαζε με σκληρό παξιμάδι και τότρωγε, δεν ήξερε τι έτρωγε, η ήθελε να πιστέψει αυτό που του έλεγα, ότι ήταν τάχα μου γάλα από μια κατσίκα που μου τόφερνε μια γειτόνισσα, έτσι κρατηθήκαμε, έτσι ζήσαμε»…

Κι ερχόμαστε στο τώρα, σ αυτό που βιώνουμε, δεν έγινε για μας τους Έλληνες μόνο, το βιώνει όλος ο πλανήτης, γιατί αυτός ο πεσιμισμός;αυτή η ατέρμονη και διάχυτη καταστροφολογία;

Αναμφισβήτητα περνάμε μια πρωτόγνωρη πολύ δύσκολη κατάσταση που κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί…

Προσωπικά είμαι πολύ ευχαριστημένη μέχρι τώρα από τα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση και από τον τρόπο που προστατεύει τους πολίτες της και την δημόσια υγεία γενικότερα, εξάλλου αυτό καταγράφεται στις παγκόσμιες μετρήσεις και κλίμακες, αν δε σκεφτούμε ότι αυτό συνέπεσε με την μεγάλη κρίση στα σύνορά μας με την Τουρκία και το μεταναστευτικό που είναι από μόνο του ένα τεράστιο πρόβλημα για την χώρα, τα πάμε μια χαρά, καλύτερα δεν γινότανε.

Εγώ από την φύση μου είμαι άνθρωπος θετικός, βλέπω πάντα το συν και σπάνια έως καθόλου το πλην, ακόμα και σε πολύ δύσκολες καταστάσεις που κατά καιρούς έχω βιώσει, ποτέ δεν έπεσα, πάντα προσπαθούσα να τις αντιμετωπίσω όρθια, το ίδιο κάνω και τώρα.

Το τι γίνεται λοιπόν τώρα το βλέπουμε και το βιώνουμε, το τι θα γίνει μετά, αντί να το υποθέτουμε, να το φανταζόμαστε, να καταστροφολογούμε, να μοιράζουμε δεξιά κι αριστερά φόβο, πανικό και ανασφάλεια, ας οργανωθούμε κι ας περιμένουμε πρώτα να το δούμε, τότε θα δούμε το πραγματικό μέγεθος και θα το αντιμετωπίσουμε.

Η μαμά μου σε δύσκολες καταστάσεις, όταν ζοριζόμουνα μου έλεγε,  Αλεκάκι…«τρέμει ο ουρανός, δεν πέφτει»…αυτό λοιπόν.