Είναι θλιβερό, είναι τρομαχτικό, είναι εξοργιστικό! Αλλά το χειρότερο είναι ότι είναι αληθινό… 3 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους στην Ελλάδα αυτές τις ημέρες της καραντίνας, μέσα στο σπίτι τους, από τον σύντροφό τους.

Το σπίτι μας υποτίθεται ότι είναι μια “φωλιά”, ένας χώρος ασφαλής, ιδιωτικός, στον οποίο καταφεύγουμε, όταν θέλουμε να ηρεμήσουμε, να ξεκουραστούμε, να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, να γεμίσουμε ενέργεια. Αυτές τις μέρες της υποχρεωτικής καθημερινής διαμονής μας εντός σπιτιού, συζητάμε τρόπους για να κάνουμε την καθημερινότητα όμορφη, να μην βαρεθούμε, να φροντίσουμε το σπίτι μας και τους δικούς μας, να περιποιούμαστε τον εαυτό μας, να παραμείνουμε παραγωγικοί και δημιουργικοί, όντας μέσα σε μια φαινομενική απραξία.

Και την ίδια στιγμή, κάπου σε ένα διαμέρισμα δίπλα μας, γυναίκες και παιδιά παγώνουν από το φόβο μπροστά στο τέρας της ενδοοικογενειακής βίας και γεμίζουν πληγές στην ψυχή τους και το σώμα τους. Πρόκειται για ένα ασυνεχές, μια αντίθεση τρομαχτική στη θεώρησή της και, βέβαια, για μια μεγάλη αδικία.

Η ενδοοικογενειακή βία στην Ελλάδα δεν καταγγέλλεται εύκολα. Έτσι, η έμφυλη βία, η βία κατά των γυναικών, συγκαλύπτεται και δικαιολογείται. Δικαιολογείται με διάφορες προφάσεις, υποστηρίζεται από τις αντιλήψεις μιας κοινωνίας με φαλλοκρατικά υπολείμματα και διαιωνίζεται εξαιτίας της εγγενούς αδυναμίας των θυμάτων να καταγγείλουν το θύτη τους. Στη χώρα μας, τα περιστατικά γυναικοκτονιών δεν καταγγέλλονται καν… τα δεδομένα από άλλες χώρες προκαλούν βαθιά θλίψη: κάθε μέρα, στον κόσμο, δολοφονούνται κατά μέσο όρο 137 γυναίκες από τους συζύγους/συντρόφους τους -πρώην ή νυν. Αυτό σημαίνει 87.000 νεκρές γυναίκες κάθε χρόνο… νούμερο εξοργιστικά μεγάλο, αν σκεφτεί κανείς ότι η εναλλακτική είναι μηδέν θάνατοι!

Στις μέρες μας, όπου όλος ο κόσμος έχει υποχρεωθεί σε ακούσιο εγκλεισμό, τα ενδοοικογενειακά εγκλήματα έχουν αυξηθεί. Οι λόγοι είναι προφανείς: Η επιθετικότητα των ανθρώπων αυξάνει, όταν μειώνεται ο χώρος που κινούνται. Ταυτόχρονα, τα οικονομικά προβλήματα που συνεπάγεται η παύση της επαγγελματικής δραστηριότητας, προκαλούν και αυτά θυμό, φόβο, άγχος, ανασφάλεια και κατά συνέπεια επιθετική συμπεριφορά.

Όλα αυτά είναι η εξήγηση, αλλά δεν αποτελούν άλλοθι και δικαιολογία για τη βία. Οφείλουμε να μιλάμε, να καταγγέλλουμε τη βία, όπου και όποτε τη βλέπουμε. Από όποια θέση και αν στεκόμαστε. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να την σταματήσουμε.   

Facebook Comments