“Ένα ζευγάρι Αυστραλών  διαθέτοντας εξοχική κατοικία στη Σαμοθράκη αποφάσισε στο άκουσμα της πανδημίας και πριν αυτή καλύψει με το πέπλο της την Ευρώπη, να ταξιδέψει για το νησί του Βόρειου Αιγαίου και να παραμείνει σε αυτό τους μήνες της κρίσης.

….Η διαφορά των Βαλκάνιων επενδυτών είναι πως προτιμούν ακίνητα που είναι πρώτα ή δεύτερα στη θάλασσα σε αντίθεση με άλλους αλλοδαπούς επενδυτές που δεν εστιάζουν τόσο στο σημείο που βρίσκεται το ακίνητο αρκεί να βλέπουν την «παρθένα» ομορφιά του τοπίου και να ξεκουράζονται. Ενδεικτική είναι και η περίπτωση νεαρού μουσικού, συγγενή του βασιλιά του Βελγίου, που αγόρασε πρόσφατα οικόπεδο στη Σαμοθράκη, προκειμένου να οικοδομήσει σπιτάκια, στα οποία θα φιλοξενούνται φίλοι του μουσικοί για να απομονώνονται και να συνθέτουν. Βασική προϋπόθεση για τον νεαρό μουσικό, που βρίσκεται στη φάση της αδειοδότησης του project, που θέλει να υλοποιήσει, ήταν το οικόπεδο να είναι απομονωμένο».

Αποδεικνύεται τελικά ότι ούτε oi περισπούδαστοι ειδικοί περί του τουρισμού πόσο μάλλον oi τεχνοκράτες γνωρίζουν για ποιο λόγο θέλγονται οι ξένοι από τη χώρα μας.

Η θάλασσά μας δεν είναι το μόνο προϊόν για το οποίο ενδιαφέρονται.

Είναι το Ελληνικό τοπίο, ο ήλιος, η ησυχία. Αυτά δηλαδή που αποφεύγουν οι Έλληνες αστοί.

Μπορεί αυτά τα χαρακτηριστικά να μην ενδιαφέρουν απαραίτητα την πλειοψηφία, ενδιαφέρουν όμως μία ισχυρή μειοψηφία ξένων που είναι οικονομικά και η πιο εύρωστη.

Εμείς όμως κολλημένοι όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες του 60 είχαμε το νου μας να διαφημίζουμε τη χώρα μας σαν ένα μέρος που το μόνο της προσόν είναι οι θάλασσες της άντε και τα προϊόντα της.

Έτσι βλέπαμε το κωμικό φαινόμενο να υπάρχουν εκθέσεις γαλακτοκομικών και άλλων τοπικών προϊόντων στα αεροδρόμια και σε άλλα κομβικά σημεία της χώρας μας την ίδια στιγμή που δεν χορηγούσαν στους επισκέπτες ένα ελάχιστα μικρό διαφημιστικό φυλλάδιο με φωτογραφίες των πιο ελκυστικών τοπίων της περιοχής. Όχι μόνο των παραλιών!

Πρακτικά δεν ενημέρωναν τους ξένους επισκέπτες για το real estate της περιοχής παρά μόνο τους κατεύθυναν να πάνε για μπάνιο στις πιο γνωστές παραλίες, να μείνουν για λίγο στα μεγάλα ξενοδοχεία και να φύγουν, πράγμα που δείχνει και την επενδυτική μας ένδεια.

Αν δει κανείς προσεκτικά θα παρατηρήσει ότι οι δυτικοευρωπαίοι σπάνια προσέρχονται αγεληδον όπως οι ημεδαποί ή οι βαλκάνιοι στις πολύ γνωστές και μεγάλες παραλίες των νησιών μας στις οποίες γίνεται λαϊκό προσκύνημα. Δεν έχουν αυτό το attitude.

Η  ίδια παραλία που για μας είναι  απαραίτητη  για αυτούς είναι αδιάφορη :  προτιμούν να πάνε σε άλλα σημεία της περιοχής. Επίσης τους αρέσει να βρίσκονται σε μέρη όλοι μαζί ανά εθνικότητα.

Κάπως έτσι έχουμε χάσει όλα αυτά τα χρόνια τον τουρισμό και τις επενδύσεις αγοράς  ακινήτων των συνταξιούχων αλλά και εύπορων  δυτικών και κάπως έτσι χάσαμε την ευκαιρία να ενδυναμώσουμε πληθυσμιακά  και οικονομικά δεκάδες περιοχές της Ελληνικής επαρχίας που είναι σήμερα σχεδόν έρημες πληθυσμιακά και οικονομικά.

Τα κόμπλεξ του Έλληνα με την επαρχία έφτασαν στο σημείο να τον τυφλώσουν  τόσο πολύ ώστε να μην βλέπει την ομορφιά της και τις δυναμικές της ελληνικής ενδοχώρας (είναι καλή μόνο για roatrip μια φορά το χρόνο) και σε συνδυασμό με την αστυφιλία και την ανατροπή της αναλογίας φύλων  (η απουσία του γυναίκειου φύλου από την επαρχία κοστίζει σε έλλειψη κοινωνικής δικτύωσης) ένα από τα πιο σπουδαία προϊόντα της χώρας μας η ελληνική φύση έχει υποτιμηθεί από τους ίδιους τους σημερινούς κατοίκους της Ελλάδας.

Σε μεγάλο βαθμό υπαίτιο για αυτή την κατάντια είναι το φαινόμενο της έλλειψης κοινωνικής δικτύωσης των επαρχιακών περιοχών με τα κέντρα αποφάσεων -ας το πούμε έτσι – δηλαδή τα μεγάλα κτηματομεσιτικά γραφεία του εξωτερικού και τους ανθρώπους του ποιοτικού τουρισμού. Είναι περιορισμένες οι επαφές που έχουν τα άσημα μέρη με τον έξω κόσμο. Έτσι, το οποιο επενδυτικό γεγονός είναι ΠΡΟΙΟΝ ΤΥΧΗΣ.

Και κατά δεύτερο λόγο υπεύθυνο είναι το γεγονός ότι στην εγχώρια ελληνική αγορά οι δικοί μας οι αρμόδιοι για θέματα τουρισμού και real estate εστιάζουν μόνο και βλακωδώς στην Αττική και δυο-τρεις ακόμη περιοχές (Κυκλάδες, Κρήτη και Δωδεκάνησα).

Την ιδία στιγμή τα άσημα  νησιά και η λοιπή επαρχία δεν έχουν τα κατάλληλα κονε και διαφημίζουν τα προϊόντα τους σε ένα μικρό κύκλο ανθρώπων οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται για αυτά. Πρακτικά διαφημίζουμε πάγο σε Εσκιμώους δηλαδη,πρακτικη που αποκαρδιώνει ακόμα περισσότερο την τοπική ψυχολογία.

Κατά αυτό τον τρόπο όσοι θέλουν να αναδείξουν μέρη τα οποία έχουν ξεκάθαρα την προοπτική και θα ενδιέφεραν ανθρώπους που θέλουν να απολαύσουν το ελληνικό τοπίο την Ελληνική φύση και τα συναφή δεν μπορούν να έρθουν σε επαφή και να δείξουν τα μέρη τους στους κατάλληλους ανθρώπους λόγω των ελληνικών κόμπλεξ (πχ η μεταμνημονιακη  ατάκα «με τους καλυτέρους στα καλυτέρα» υποδηλώνει ότι ταυτόχρονα υπάρχουν κάποιοι που βρίσκονται «με τους χειρότερους στα χειροτέρα» και είναι δηλωτική της συλλογικής μας διολίσθησης). Βέβαια αν κάποιος «σπουδαίος» επενδύσει σε μια περιοχή, τότε αυτομάτως αυτή ανεβαίνει. Εμείς όμως δεν φταίμε αν επί μακρόν αξιολογούμε τους εαυτούς μας και τη χώρα μας μόνο με επιφανειακές εκτιμήσεις; Εμείς δεν φταίμε εάν δεν καταλαβαίνουμε ότι σημαντικό δεν είναι μόνο ότι έχει αξία για εμάς και την μάζα αλλά μπορεί να έχει αξία για άλλους, κι εμείς εμποδίζουμε την αξία αυτή να αναδειχτεί ;

Βλέποντας την μεγάλη εικόνα αν όχι δυο τρεις και τυχαία αλλά δεκάδες και στοχευόμενα ευρωπαίοι αγόραζαν ιδιοκτησίες ανά δήμο/κοινότητα στην Ελλάδα και έμεναν εκεί όχι δυο εβδομάδες αλλά έξι μήνες το χρόνο και περισσότερο, όχι μονό θα τόνωναν την τοπική οικονομία και κατανάλωση όχι μονό θα ανέβαζαν την αξία των λοιπών ακινήτων αλλά θα ήταν και παράγοντας έλξης και νέων επενδυτών με την οποία τεχνογνωσία ταυτόχρονα ο καθένας τους  εμφερει και θα μπορούσε να προσφέρει στον τόπο.

Εν κατακλείδι υπάρχει μία κρίσιμη κοινωνική δικτύωση που απαιτείται για να συνδέσει αυτούς τους δύο χαμένους κόσμους και να λυτρώσει της χώρας μας από τα κόμπλεξ και την αξιακή ηλιθιότητα  που την καταδυναστεύουν τα τελευταία 30 χρόνια.

Facebook Comments