Ποιος να το περίμενε; Έφτασε η  μέρα που κάποιοι αποφάσισαν να παρουσιάσουν ως θύμα τον Παύλο Πολάκη. Τον άνθρωπο που απειλεί πολιτικούς του αντιπάλους, δημοσιογράφους, ζητά ευθαρσώς την φυλάκιση μερικών από αυτούς και δεν ξεχνά να υπενθυμίζει σε όλους με τον τρόπο του, ότι αποτελεί επιλογή του Αλέξη Τσίπρα, πρόσωπο που εκφράζει την «γραμμή».

Αφορμή η έντονη αντιπαράθεση του κατά τη διάρκεια της χτεσινής ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής προκαταρκτικής εξέτασης με τον βουλευτή της ΝΔ, Κωνσταντίνο Κυρανάκη.

Για αρχή ας ξεκαθαρίσουμε το αυτονόητο, δεν μπορεί κάθε ανθρώπινη αντίδραση σε αθλιότητες να εξομοιώνεται με τις αθλιότητες.  Εκτός και αν θεωρούν οι «δικαστές» του βουλευτή της ΝΔ, ότι πρέπει για να είναι κανείς ευγενής να ακούει: «στα τέσσερα», «Γερμανοτσολιάδες», «προδότες», «λαμόγια» και να λέει και ευχαριστώ.  Όπως είναι απόλυτα λογικό για όποιον θέλει να δει την εικόνα στο σύνολο της ο Κυρανάκης αντέδρασε απέναντι σε μια συνολική συμπεριφορά.

Αφορμή ήταν το γεγονός ότι το ίδιο πρόσωπο που στοχοποιούσε με χυδαίο τρόπο κορυφαία πολιτικά πρόσωπα από την ΝΔ αλλά και το ΠΑΣΟΚ δεν απαντούσε ως όφειλε στις ερωτήσεις του. Άλλωστε δεν συζητάμε για μια διαδικασία πολιτικής αντιπαράθεσης σε πάνελ, όπου θα μπορούσε κανείς να επιλέξει σε τι θα απαντά.  Στα ψιλά πέρασε επίσης το ότι ο βουλευτής της ΝΔ σπρώχτηκε από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Ιωάννη Γκιόλα, ο οποίος παραδέχθηκε ευτυχώς το λάθος του.

Ενδιαφέρον έχει ότι τα πυρά που έπεσαν προς τον βουλευτή της ΝΔ δεν ήρθαν μόνο από μέσα φιλικά προς την αντιπολίτευση που έκαναν όπως είναι λογικό τα «στραβά μάτια» για τον Παύλο Πολάκη αλλά και προς την κυβέρνηση, με δημοσιογράφους να μιλούν για απρεπή συμπεριφορά και άλλους να κρίνουν ότι έτσι απομακρύνεται ο κόσμος που προέρχεται από το κέντρο και έδωσε μια κρίσιμη δυναμική στη ΝΔ για να διευρύνει την δεξαμενή της και να επικρατήσει.

Μπορεί να μην γνωρίζω καλά τον χώρο της ΝΔ με τον οποίο ποτέ δεν είχα πολιτική επαφή, γνωρίζω όμως από τα φοιτητικά μου χρόνια, χωρίς να κρύβω τις πολιτικές μου καταβολές, τον χώρο της κεντροαριστεράς, όχι μόνο κάνοντας ρεπορτάζ αλλά έχοντας επαφή με τον κόσμο και τα στελέχη της, σε όλες τις φάσεις και σε όλες τις διεργασίες του χώρου. Από το φόρουμ για την συνεργασία στο Γκάζι, την πρωτοβουλία των «58», μέχρι την Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Κίνημα Αλλαγής.

Κάνουν λάθος λοιπόν όσοι νομίζουν ότι ο Κυρανάκης διώχνει κεντρώους ψηφοφόρους από την ΝΔ, το ακροατήριο αυτό μετά από δεκάδες ματαιώσεις, κοίταξε πρώτη φορά προς τα δεξιά του εξαιτίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, ήδη από τις τελευταίες εκλογές για την ηγεσία της ΝΔ.

Κύριο αίτημα των ψηφοφόρων αυτών  ήταν και παραμένει η αλλαγή σελίδας, προς μια κανονική χώρα, προς μια σύγχρονη αστική δημοκρατία, χωρίς παρεμβάσεις στους θεσμούς, χωρίς διχασμό, χωρίς υπουργούς με το «πακέτο» του Πολάκη.  Δεν ζήτησαν ίσες αποστάσεις, δεν ζήτησαν εκπροσώπους που σιωπούν, δεν ζήτησαν βουλευτές που θα ισοπεδώνονται από «νταήδες».

Σε αυτό το κλίμα, σε αυτή την πολιτική συγκυρία, ο Κυρανάκης χωρίς να προέρχεται από κάποιο έτοιμο πολιτικό περιβάλλον, από κάποιο «τζάκι», βγήκε μπροστά,έγραψε χιλιόμετρα, έφαγε «ξύλο» τα τελευταία χρόνια δημόσια και νεότερος ως πρόεδρος της νεολαίας του ΕΛΚ και ανταμοίφθηκε και από κεντρώους ψηφοφόρους, με την στήριξη τους, με συνέπεια να εκλεχθεί και μάλιστα άνετα βουλευτής απέναντι σε μεγάλα ονόματα του κυβερνώντος κόμματος.

Είναι εκτός εποχής όσοι θεωρούν ότι ο ξύλινος πολιτικός λόγος, η ανυπαρξία συναισθήματος και τα σκληρά στερεότυπα «περνούν» ακόμα στην κοινωνία, βγάζοντας εκτός νέα πολιτικά πρόσωπα.

Υ.Γ. Έχω ασκήσει σκληρή κριτική για άλλες δηλώσεις του ίδιου πολιτικού προσώπου και τότε δέχθηκε να βγει δημόσια να ακούσει την κριτική και να απαντήσει, σε αντίθεση με άλλους  πολιτικούς παλαιάς κοπής δεν κρύβεται και αυτό δεν είναι αυτονόητο.

Σήμερα όμως με την ίδια απόσταση απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, αρνούμαι να εξισώσω έναν νέο πολιτικό με τον  Πολάκη και προτείνω σε όσους μιλούν για τον κόσμο του κέντρου και της κεντροαριστεράς να παρακολουθήσουν τις αντιδράσεις τους, μάλλον δεν τους έχουν καταλάβει καλά ακόμα.

Facebook Comments