Η επιστροφή του ’89 ως κοροϊδία

Η όλη συζήτηση για το «βρώμικο ’89» που ανοίγει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αστεία. Δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό για ορισμένους πολύ απλούς λόγους.

Μήτρα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ενιαίος Συνασπισμός. Τελεία, παράγραφος. Εκείνο το βράδυ στη Γλυφάδα, λοιπόν, ο Μητσοτάκης με τον Κύρκο και τον Φλωράκη ήπιαν καφέ με βουτήματα (όχι τα περίφημα ντολμαδάκια της Μαρίκας) και αποφάσισαν τη στρατηγική συμπόρευση με τον Μητσοτάκη. Καλώς ή κακώς, αυτό είναι. Δεν είναι μήτρα του ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ, όσο και αν ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να μιμηθεί τον Ανδρέα και μερικοί τότε ΠΑΣΟΚοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ πλέον. 

Όσο γι’ αυτούς του ΠΑΣΟΚους που πίνουν νερό στο όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου, αλήθεια να συμφωνούν με την άποψη του Νίκου Φίλη, με τον οποίο συμπορεύονται σήμερα, ότι το ’89 ήταν «κάθαρση»;

Και επειδή η μπάλα κινδυνεύει να χαθεί, ο μόνος λόγος που ο Αλέξης Τσίπρας τραβάει το χαρτί του ’89 είναι απλός: προσπαθεί να ηρωοποιηθεί. Να βάλει τον εαυτό του στο κάδρο είτε της υπόθεσης Παπαγγελόπουλου είτε της υπόθεσης Παππά, σε μια προσπάθεια να τσιγκλήσει τη ΝΔ, μπας και σκεφτεί και τον παραπέμψει σε ένα Ειδικό Δικαστήριο και δικαιωθεί πανηγυρικά. 

Αλήθεια, τα σκέφτονται πολύ αυτά στον ΣΥΡΙΖΑ; Χωριά που, έτσι περιμένουν να πιάσουν τους νέους ψηφοφόρους; Υπενθυμίζω ότι, αν γίνονταν σήμερα εκλογές, δικαίωμα ψήφου θα είχαν τα παιδιά που έχουν γεννηθεί το 2003. Που ανάθεμα και αν ξέρουν τι έγινε το ’89…