Αυτή η ιστορία έχει ένα σταθερό αμαρτωλό στοιχείο από την αρχή της.  Από το μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό κράτος περιστοιχιζόμενο από μάλλον εχθρικά έως απολύτως εχθρικά προς αυτό κράτη.  Αυτό το κράτος μεγάλωσε τα σύνορα του μετά από απελευθερωτικούς πολέμους ενώ πέρασε από την φρίκη και των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Στον Β΄ Παγκόσμιο δε, αυτό το μικρό κράτος έγινε παράδειγμα σ΄ όλο τον κόσμο καθώς μια χούφτα Έλληνες ύψωσαν όπλα και ανάστημα απέναντι στις δυνάμεις του Άξονα. Αυτό το κράτος συνεχίζει και μετά την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας να έχει εχθρούς με βασικότερο όλων την εξαιρετικά ισχυρή στρατιωτικά Τουρκία….. Τούτων δοθέντων το μικρό αυτό κράτος ιστορικά, έπρεπε να είναι πάντα ετοιμοπόλεμο τόσο από πλευράς ανθρώπινων όσο και από πλευράς εξοπλιστικών  πόρων.

Τι θα κάνατε εσείς αν έπρεπε να διαχειριστείτε μια τέτοια κορυφαία κατάσταση; Ασφαλώς θα επενδύατε ότι είχατε και δεν είχατε διαχρονικά προς δύο κατευθύνσεις: Στην παραγωγή και συμπαραγωγή οπλικών συστημάτων και στην άρτια εκπαίδευση των ενστόλων σας. Το δεύτερο το αφήνω στην άκρη καθώς το τι συμβαίνει στους 9 μήνες της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας το ξέρουμε δυστυχώς όλοι …. Το πρώτο όμως δεν το αφήνω καθόλου διότι τα λεφτά και τα δίναμε και τα δίνουμε και θα τα δίνουμε ….

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Διότι εγκρίθηκε από την Ολομέλεια της Βουλής, κατά πλειοψηφία, το σχέδιο νόμου «Κύρωση της Συμφωνίας μεταξύ του Υπουργείου Άμυνας του Κράτους του Ισραήλ και του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας της Ελληνικής Δημοκρατίας για την προμήθεια Εξοπλισμού και Υπηρεσιών Άμυνας».  Ο Υπουργός Αμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος είπε στη Βουλή ότι στο ταξίδι του πρωθυπουργού και της κυβερνητικής αποστολής στο Ισραήλ, «δώσαμε διαβεβαιώσεις για εντατικοποίηση των επαφών με ισραηλινές εταιρείες στον χώρο της παραγωγής αμυντικού υλικού, οι οποίες ενδιαφέρονται για συνέργειες και συνεργασία, ακόμα και με όρους συμπαραγωγής στην Ελλάδα, με ελληνικές εταιρείες της αμυντικής βιομηχανίας, σε μια πλειάδα αμυντικού υλικού».

Αυτό το «ακόμη» με τσάκισε. Όχι διότι έχει κάπου λάθος ο Υπουργός, το αντίθετο… Αλλά διότι το Ισραήλ ένα εξίσου μικρό κράτος  περιστοιχιζόμενο από μάλλον εχθρικά έως απολύτως εχθρικά προς αυτό κράτη, που ιδρύθηκε μόλις το 1948, είναι σήμερα παγκόσμιος leader στον χώρο της αμυντικής βιομηχανίας. Και πέραν της θωράκισης του, της υψηλού βαθμού αυτονομίας του υπάρχει και το κέρδος. Μια ισχυρή αμυντική βιομηχανία, δεν επιχειρεί μόνον  εντός συνόρων: Εξάγει  και ειδικά αν καινοτομεί, εξάγει σ όλο τον κόσμο και δημιουργεί όχι μόνον κέρδη για την ίδια την επιχείρηση αλλά κέρδη για το κράτος που αποκτά πέραν όλων των άλλων και τεράστιο πλεονέκτημα στη διεθνή σκακιέρα.

Για μια ακόμη φορά διερωτώμαι λοιπόν: Γιατί οι Ισραηλινοί και όχι εμείς;  Και για μία ακόμη φορά η απάντηση είναι πολιτική… Πολιτική ανικανότητα και διαφθορά, πολιτική μυωπία και εμπάθεια, πολιτική ανικανότητα και αδιαφορία. Τα εξοπλιστικά μας προγράμματα έχουν την σφραγίδα όλων όσων απέτυχαν παταγωδώς να διαχειριστούν κατά τρόπο εθνικά επωφελή μακροπρόθεσμα τα χρήματα μας. Επιτυχίες ήταν μόνον τα αντισταθμιστικά και τα πρόσκαιρα συμμαχικά. Πάρε από το Γερμανό τανκς από τον Αμερικανό  F 16 από τον Γάλλο φρεγάτες από τον Ρώσο πυραύλους S300 (; ) και τώρα από τον Ισραηλινό… Η διπλωματία των εξοπλιστικών είναι πράγματι παράγοντας σε μια εξίσωση, αλλά δεν θα πρεπε να υπάρχει και μια δική μας υπογραφή με ειδικό βάρος; Ότι  άξιο λόγου έχει απομείνει στον χώρο ζωντανό και δεν πτώχευσε, είναι …..εξαγωγικό σε ποσοστό άνω του 90%. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι πουλάει εκτός συνόρων αλλά όχι εντός!

Θα συνεχιστεί η αμαρτία; Η σύμπραξη με τους Ισραηλινούς είναι μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξουμε. Κι αυτό αν γίνει, θα είναι γνήσιος πατριωτισμός στην πράξη.   Αυτό το «ακόμη και με όρους συμπαραγωγής στην Ελλάδα, με ελληνικές εταιρείες» που είπε ο ΥΠΕΘΑ είναι το κλειδί μήπως και στηθεί -όχι αναστηθεί γιατί θα είναι ζόμπι- μια σύγχρονη παραγωγική βιομηχανία. Το brand name του Ισραήλ και τα Ελληνικά πλεονεκτήματα λόγω Ε.Ε κλπ μπορούν υπό προϋποθέσεις να κάνουν το εγχείρημα όχι απλά βιώσιμο αλλά απόλυτα επιτυχημένο σε κάποια χρόνια. Αλλιώς αν είναι μόνον  να αγοράσουμε και μετά  να καμωνόμαστε ως συνήθως,  ας το αφήσουμε στο επίπεδο των…. «ισχυρών συμμαχιών» στα λόγια.

Facebook Comments