Αύγουστος 2020

Θάλασσα,  τζιτζίκια,  μια αιώρα και ένα ταξίδι στη χρονομηχανή. Έκλεισα τα μάτια και με τον ήχο του κύματος,  έφυγα μακριά σε περασμένα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων. Είδα εικόνες,  πρόσωπα που δεν τα γνωρίζω αλλά είναι σα να τα γνωρίζω,  άκουσα γέλια.  Τι μυρωδιές; Τι ευωδιές; Τι αγκαλιές; Τι χρώματα; Τι παιχνίδια; Είδα τον Λουκιανό στο πάρτι, τον Πασχάλη στους βράχους, τα κορίτσια ξενυχτούσαν μ ένα μυστικό και τ αγόρια σκέφτονταν ότι τελικά, ψηλές, κοντές, ξανθές,  μελαχρινές,  όλες καλές. Ύστερα κατηφόρισα στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο. Κοσμοσυρροή. Χειροκροτήματα. Ερμηνείες. Πανσέληνος. Αγκαλιασμένοι σφιχτά να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Γυαλιά ηλίου και μαγιό, τουαλέτες βραδινές και ξενύχτια. Άγονη γραμμή στο κατάστρωμα, Ανάφη,  Αστυπάλαια,  Αμοργός. Ηλιοβασίλεμα στην Οία.  Κοκτέιλ και παγωτά, σύκα. Κυνηγητό και κρυφτό. Μια ζωή ποδήλατο. Και στην Αθήνα μια νέκρα. Κι ύστερα τα «χρόνια πολλά». Μια Ελλάδα,  Μαρίες.

Και εκεί που όλα πήγαιναν καλά με το υπέροχο ταξίδι μου, το ονειρικό,  μια εικόνα σα σφήνα,  από αυτές που κατακλύζουν το μυαλό με ξύπνησε. Με επανάφερε στο σήμερα. Είδα τις λέξεις: «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ», «ΠΡΟΣΟΧΗ» «ΠΡΕΠΕΙ» «ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ» και μου φάνηκαν τόσο ξένες, τόσο αταίριαστες στον Αύγουστο. Τότε άνοιξα τα μάτια. Τα τζιτζίκια συνεχίζουν το καθημερινό τραγούδι τους, το κύμα συνεχίζει το πέρα δώθε του, το κατακόκκινο καρπούζι μας περιμένει στο τραπέζι και το φεγγάρι γεμίζει εκεί πάνω  Όλα αυτά είναι εκεί και πολλά άλλα,  μας περιμένουν να τα ανακαλύψουμε.  

Ακόμα κάθεστε;

Facebook Comments