Η 7η Οκτωβρίου θα μείνει στην Ιστορία σαν μια μεγάλη μέρα για τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη. 

Η απόφαση του δικαστηρίου που έκρινε ενόχους τους πολιτικούς της Χρυσής Αυγής για διεύθυνση (τους επτά του σκληρού πυρήνα) και για ένταξη (όλους, δηλαδή και τους 18) σε εγκληματική οργάνωση, αποδεικνύει ότι η Δημοκρατία, αποδεικνύει ότι η Δημοκρατία, με τις όποιες αδυναμίες της, διαθέτει τεράστια δύναμη και αντοχή απέναντι σε αυτούς που την αμφισβητούν κι επιχειρούν την κατάλυσή της. 

Η απόφαση χρειάστηκε πεντέμισι ολόκληρα χρόνια. Ήρθε βασανιστικά αργά, αλλά δικαιώνει την προσδοκία για πραγματική απονομή Δικαιοσύνης. Η πρόεδρος Μαρία Λεπενιώτη και οι εφέτες Ανδρέας Ντόκος και Γεσθημανή Τσουφλόγλου θα μείνουν στην Ιστορία γιατί αποφάσισαν για τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής με βάση το βαρύ κατηγορητήριο, υπερβαίνοντας την εισήγηση της εισαγγελέως Αδαμαντίας Οικονόμου, η οποία είχε προτείνει την αθώωση των πολιτικών της Χρυσής Αυγής για την εγκληματική οργάνωση και την ενοχή μόνο του Ρουπακιά για τη δολοφονία Φύσσα. Στην Ιστορία επίσης θα μείνουν οι κορυφαίοι δικαστικοί λειτουργοί που έστειλαν την υπόθεση στο δικαστήριο. 

Η πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Γκουτζαμάνη και ο εισαγγελέας Βουρλιώτης που είχαν το θάρρος και τη νομική συγκρότηση να συνθέσουν τις 32 υποθέσεις που απέστειλε ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας στον Άρειο Πάγο και τον εισαγγελέα Ντογιάκο που ολοκλήρωσε την παραπομπή με τη συγκεκριμένη δικογραφία. 

Στην Ιστορία θα μείνει η μάνα του Παύλου Φύσσα που έγινε το πρόσωπο- σύμβολο αυτής της δίκης. Σε ανθρώπινο επίπεδο πρώτα απ’ όλα και σε πολιτικό, γιατί στη δική της προσωπική υπομονή, αντοχή κι εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη αποτυπώθηκε η ανάγκη όλων μας να πιστέψουμε μέχρι τέλους ότι θα αποδοθούν οι ευθύνες. 

Στην Ιστορία θα μείνουν όλοι αυτοί που πολέμησαν πραγματικά τη Χρυσή Αυγή και αυτοί που έπεσαν θύματά της, από τον Παύλο Φύσσα μέχρι το ΠΑΜΕ και τος Αιγύπτιους ψαράδες.

Στην Ιστορία όμως θα μείνουν – όσο κι αν κάποιους ενοχλεί αυτό – εκείνοι που είχαν το πολιτικό θάρρος να στείλουν τους Χρυσαυγίτες φυλακή. Δηλαδή, ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο αντιπρόεδρος και κυβερνητικός εταίρος Ευάγγελος Βενιζέλος και ο αρμόδιος υπουργός Νικος Δένδιας. Αν θυμηθεί κανείς το πολιτικό τοπίο της περιόδου της δολοφονίας του Φύσσα θα συνειδητοποιήσει πόση τόλμη και ισχυρή πολιτική βούληση απαιτούσε η απόφαση να συγκρουστεί κανείς μέχρι τέλους και να στείλει στη φυλακή – μέσω Δικαιοσύνης – τον αρχηγό και τα κορυφαία στελέχη ενός πολιτικού κόμματος, στοιχειοθετώντας τόσο αποτελεσματικά την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης. Όταν συνελήφθη ο Μιχαλολιάκος, αρκετοί από αυτούς που τώρα πανηγυρίζουν για την καταδικαστική απόφαση εξέφραζαν δημόσια διάφορες εσφαλμένες εκτιμήσεις και δήθεν προβληματισμούς. Από το αν η υπόθεση είναι «δεμένη» ή θα οδηγήσει σε «φιάσκο» μέχρι το κατά πόσον θα γίνει «μπούμερανγκ», απογειώνοντας εκλογικά τη Χρυσή Αυγή. Φυσικά έπεσαν έξω. Η υπόθεση αποδείχτηκε απολύτως δεμένη και η Χρυσή Αυγή ξεκίνησε την καθοδική της πορεία που την οδήγησε τελικά και εκτός Βουλής. 

Υπάρχει άλλο ένα πρόσωπο, που έχει ξεχαστεί επειδή δεν κατέλαβε αξίωμα, αλλά δικαιούται κι αυτό μια θέση σε όλη αυτή την Ιστορία. Είναι ο Σταύρος Δήμας, υποψήφιος ΠτΔ που δε συγκέντρωσε τους 180 για να εκλεγεί Πρόεδρος, είχε όμως το θάρρος να δηλώσει ότι δεν αποδέχεται τις ψήφους της Χρυσής Αυγής για την εκλογή του. Θεωρώντας ότι ένα αξίωμα δεν κατακτιέται με κάθε μέσο, όπως θεωρούσε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ που μέσω του Νίκου Βούτση δήλωνε ότι όλες οι ψήφοι είναι ευπρόσδεκτες στη Βουλή. 

Η απόφαση για τη Χρυσή Αυγή αποτελεί μια πραγματική ανακούφιση για κάθε άνθρωπο που πιστεύει στη Δικαιοσύνη και στη Δημοκρατία. Είναι μια απόφαση που ενώνει και ως τέτοια πρέπει να την υποδεχτούμε. Είναι όμως και μια δικαίωση για όλους όσοι έδωσαν τη μάχη εναντίον της Χρυσής Αυγής όλα αυτά τα χρόνια, άλλοτε λίγοι και μοναχικοί κι άλλοτε περισσότεροι και ενωμένοι.

Facebook Comments