Οι ηλικιωμένοι είναι ίσως η μερίδα του πληθυσμού που έχει επηρεαστεί περισσότερο από κάθε άλλη την περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού. Το ότι ανήκουν στην τρίτη ηλικία τους κάνει τρωτούς σε πολλές ασθενείς (όπως καρδιοπάθειες, εγκεφαλικά επεισόδια, εμφράγματα και λοιπά.) και συνάμα και στον κορωνοϊό. Το γεγονός αυτό προκαλεί αμφιλεγόμενες απόψεις. Άλλοι επιθυμούν να μην έχουν επαφή καθόλου με τον έξω κόσμο γιατί τους έχει καταβάλει τόσο πολύ ο τρόμος, και άλλοι ναι μεν φοβούνται, αλλά βγαίνουν,για να “ξεσκάσουν”, όσο μπορούν, τηρώντας τα μέτρα και τις αποστάσεις.

Η Ε.Π.(που τυχαίνει να είναι και γιαγιά μου) είναι σε μία μόνιμη καραντίνα από το 2016, οπότε και απεβίωσε ο σύζυγός της-παππούς μου. Από τότε, λοιπόν, έχει χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της. Είναι πολύ δύσκολο να χάνεις τον άνθρωπο σου, με τον οποίο έχεις περάσει όλη σου τη ζωή ,καθώς ήταν μαζί σχεδόν από την αρχή της ζωής τους. Από εκείνο το διάστημα και μετέπειτα οι μοναδικές έξοδοί της ήταν για ιατρικούς λόγους και μόλις μετά βίας μία-δύο έξοδοι αναψυχής. Σαν να μην έφτανε αυτό, τον Αύγουστο του 2019 της συμβαίνει ακόμα μια αναποδιά και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους αναγκάζεται να μεταφερθεί στην Ελβετία για λόγους υγείας. Κατόπιν αυτού γυρίζει στην Ελλάδα στο τέλος Σεπτεμβρίου, και ξεκινάει γι αυτήν ακόμα μια καραντίνα(πάλι με ιατρικές εξόδους μόνο) που, σήμερα, κρατάει πια κοντά ενάμισι χρόνο. Καμία σχέση με τη δική μας καραντίνα. Ούτε με την πρώτη του Μαρτίου-Μαϊου, ούτε αυτή που διανύουμε τώρα. Πρόκειται για μία ατέλειωτη καραντίνα μοναξιάς και κατάθλιψης. Και τώρα με τον κορωνοϊό, είναι ακόμα χειρότερα. Λόγω του υποκείμενου νοσήματος  που έχει, της ευπαθούς ομάδας στην οποία ανήκει-καθώς διαθέτει περιττά κιλά- και της ακατάπαυστης πληροφόρησης, από τα μέσα ενημέρωσης για τα κρούσματα και τους ανθρώπους που κατέληξαν από τον κορωνοϊό, της έχει δημιουργηθεί μία μανία, που την κάνει να φοβάται ακόμα και την σκιά της. Το μόνο που της δίνει μια ανάσα για να ξεφύγει λίγο από τα τετριμμένα, είναι η ενασχόλησή της με τα μικρά εγγονάκια της. Ο κορωνοϊός θα φύγει κάποτε από τη ζωή της (και από τη ζωή όλων μας), η αρρωστομανία όμως και η κατάθλιψη δεν νομίζω.

Στον αντίποδα η Γ.Μ., αδερφή της προαναφερθείσας και θεία μου, “βλέπει τα πράγματα με άλλο μάτι”. Ναι μεν φοβάται, αλλά δεν αφήνει τον φόβο να την κυριεύσει. Προσπαθεί να κρατάει την ψυχραιμία της και να ζει τη ζωή της όπως τη ζούσε και προ κορωνοϊού. Παρότι ανήκει σε ευπαθή ομάδα λόγω των περιττών κιλών, παρόλο που έχει υποκείμενο νόσημα(αναπνευστικό) και παρά το γεγονός ότι είναι φανατική καπνίστρια, δεν σταμάτησε λεπτό να εργάζεται από την αρχή που ξέσπασε ο ιός στη χώρα μας. Το μόνο που θα την σταματούσε ,ήταν η ώρα της σύνταξης της. Πρόσφατα, λοιπόν, συνταξιοδοτήθηκε και περνάει τον αρκετό πια ελεύθερο χρόνο της, βλέποντας τηλεπαιχνίδια στην τηλεόραση-μαζί με την κόρη της και τα εγγόνια της-κάτι που της αρέσει πολύ να κάνει. Δε  μένει όμως μόνο εκεί, θα ενημερωθεί, όπως όλοι, θα κάνει τις δουλειές του σπιτιού, θα αποπειραθεί να κάνει διάφορες συνταγές, θα βγει να περπατήσει και να πάει να κάνει τα ψώνια για το σπιτικό της μόνη της ή με τη βοήθεια τη δικιά μου και των εγγονών της.  Είναι πολύ δυναμικός χαρακτήρας, πράγμα που αποδίδεται και στο γεγονός ότι για τριάντα συναπτά έτη δούλευε στο Σισμανόγλειο Γ.Ν.Α. στο γραφείο διατροφής των ασθενών. Από ότι μου έχει εκμυστηρευτεί ,και όπως είναι φυσικό, έχουν δει πολλά τα μάτια της εκεί ,κάτι που την έχει κάνει ακόμα πιο δυνατή. Όπως φαίνεται είναι ένας άνθρωπος που παλεύει μόνος του, και εκτός αυτού συντηρεί πέραν από τον εαυτό της, την κόρη της και τα εγγόνια της. Αν, λοιπόν, ένας τέτοιος άνθρωπος χάσει την ψυχραιμία του εν καιρώ πανδημίας, χάθηκαν όλα. Γι΄αυτό χρειάζεται μέτρο σε όλα.

Για να αντιμετωπιστεί όλη αυτή η δυσοίωνη κατάσταση χρειάζεται να εφοδιαστούμε όλοι από πολλή υπομονή. Ξέρω πως στερεύει, αν δεν έχει ήδη στερέψει, αλλά πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα, δυνατά να βρούμε ότι μας έχει απομείνει ακόμα στο ντεπόζιτο, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Όπως τα καταφέραμε και την πρώτη φορά, στην πρώτη καραντίνα, θα τα καταφέρουμε και τώρα. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας αλλά η αισιοδοξία μας θα μας φτάσει σε ένα τέρμα γεμάτο υγεία ,αγάπη, πολλές αγκαλιές και φιλιά. Γιατί και εγώ, και εσύ, και όλοι μας θέλουμε να αγκαλιάσουμε τους παππούδες μας χωρίς να φοβόμαστε μήπως τους μεταφέρουμε το οτιδήποτε. Φρόντισε, λοιπόν, για τη δική μου γιαγιά, για τον δικό μου παππού, όπως θα φροντίσω και εγώ για τους δικούς σου. Πρόσεξε, όπως θα προσέξω και εγώ, για να είμαστε όλοι καλά και να δούμε πια φως σ αυτό το μεγάλο σκοτεινό τούνελ.

Δ.Ι.Ε.Κ. Αμπελοκήπων
Νικολακόπουλος Δημήτρης
Εργασία στην πρακτική εφαρμογή  στην ειδικότητα
Τμήμα Δημοσιογραφίας Συντακτών και Ρεπόρτερ

Εισηγήτρια: Λία Λάππα

Facebook Comments