Παγκόσμια Διακυβέρνηση

Έχει αρχίσει και με πιάνει μια ανησυχία με αυτά που συμβαίνουν παγκοσμίως, ίσως είναι ήδη αργά, αλλά οφείλουμε να τα επισημάνουμε, να τα αναδείξουμε, είναι χρέος μας, αφορά και τον τόπο μας και τα παιδιά μας.

Το παρόν άρθρο είναι ψαγμένο, πιθανόν να μην τα διαβάζετε συχνά τα παρακάτω.

Για όλες τις ριζικές αλλαγές χρησιμοποιείται πάντα μια μαζική αφορμή. Μια πανδημία για παράδειγμα. Παγκόσμια τεχνητή υστερία. Υπέρ μεταδοτικός ιός, ίσως και φονικός, υπάρχουν και άλλες φονικές ασθένειες, μαζικές μάλιστα. Δικαιολογημένη η ανησυχία και τα μέτρα ως ένα σημείο.

Είναι γνωστό σε όλους ότι ο πλανήτης μας πλέον δεν μας «αντέχει», υπερπληθυσμός μη ελεγχόμενος, κατασπατάληση ενέργειας και πόρων και καταστροφή πλουτοπαραγωγικών πηγών και της φύσης. Χρειάζεται όλο αυτό μια παγκόσμια διαχείριση για να ελεγχθεί και να γίνει υπό την εποπτεία κάποιου παγκόσμιου φορέα.

Όλο αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι αρκετά περίεργο και τουλάχιστον ύποπτο.

Λένε πως οι κρίσεις, εκτός από ζημιές στο κοινωνικό σύνολο, δημιουργούν και ευκαιρίες. Μάλιστα ο Ωνάσης  φέρεται να έλεγε πως οι κρίσεις  δημιουργούν Κροίσους. Δεν ξέρω  σε τι έκταση δημιουργούνται ευκαιρίες με την παρούσα διπλή κρίση (υγειονομική και οικονομική) πέραν του γεγονότος πως κάποιες φαρμακευτικές όντως θα κερδίσουν πολλά δισ. αλλά επί του παρόντος έχουμε μπροστά μας μια  μακρά ακόμα περίοδο διαχείρισης της κρίσης. 

Και στο διάστημα αυτό θα ψευτοζούμε, θα ψευτοδουλεύουμε, θα ψευτοπληρωνόμαστε και θα συσσωρεύουμε υποχρεώσεις ελπίζοντας και πάλι σε μια καλή ρύθμιση δόσεων όπως και η ζωή μας στα τελευταία 11 χρόνια που δεν είναι τίποτα άλλο από ζωή σε δόσεις και με ενέσεις ρυθμίσεων με μια αέναη ελπίδα ανάκαμψης.

Υπάρχει σαφής αποψίλωση ευκαιριών και ισοπέδωση των ονείρων των νέων.

Οι μεσοαστοί και μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις καταρρέουν παγκόσμια.

Δημιουργείται μια παγκόσμια Τάξη, εργατική τάξη με κάποιες βασικές ανέσεις ίσως, όχι όπως παλιά, αλλά με πλαφόν.

Για να καταλαβαίνουμε τι λέμε, με όρους ελληνικής πραγματικότητας, θα μπορούν όλοι να βγάζουν έναν μισθό από 1,000-2,000€ εφόσον είναι επαγγελματίες ή μικροεπιχειρηματίες, οι υπόλοιποι βασικό μισθό, όλοι με μια ανεκτή υγειονομική περίθαλψη, ένα φθηνό Ίντερνετ, φθηνές ενεργειακές χρεώσεις. Τα υπόλοιπα θα ελέγχονται όλα από το κράτος.

Μερικές πολυεθνικές, μια χούφτα, ελάχιστη ελεύθερη επιχειρηματικότητα, λίγες υπηρεσίες που θα επιβιώσουν και οι υπόλοιποι εργάτες το 90%, άλλοι με βασικό μισθό και αυτοί που ξεχωρίζουν με 1,000€ και πολλοί λίγοι με 2,000€. Ξεχάστε τα μεγαλοστελέχη και την παραγωγή. Ελεγχόμενα όλα. Θα έχουμε βέβαια περισσότερο ελεύθερο χρόνο, μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτό θα είναι ποιότητα ζωής.

Εγώ λέω ότι θα προτιμήσω να έχω περισσότερη ελευθερία να έχω περισσότερες επιλογές, έστω και με πιο σκληρές επιπτώσεις.

Όλο αυτό κατευθύνεται σαφώς, από 100 ισχυρούς σε όλο τον κόσμο, συνεχίζει στην ΕΕ και την Γερμανία η οποία δίνει την κατεύθυνση στους υπόλοιπους και τα κράτη που έχουν πλέον εξάρτηση αντίστοιχα. Η Ασία τράβηξε τον δρόμο της και τώρα θα ασχοληθούν όλοι και με την Αφρική.

Μια άτυπη παγκόσμια διακυβέρνηση, σαν είναι συνεννοημένοι όλοι, που πιθανόν να είναι.

Μερικοί νομίζουν ότι όλα αυτά είναι φιλελεύθερα, το αντίθετο, ο ελιτίστικος νεοφιλελευθερισμός προσομοιάζει με τον κομμουνισμό. Εδώ μιλάμε για έναν παγκόσμιο ελεγχόμενο κομμουνισμό με ένα παγκόσμιο κόμμα και πρόθυμους αξιωματούχους που ζουν την χαρά της εξουσίας της στιγμής.

Όλα τα παραπάνω τα γράφει ένας άνθρωπος της αγοράς, φιλελεύθερος και πατριώτης.

Πάντα πιστεύω ότι αυτή η μικρή γωνιά του κόσμου είναι ξεχωριστή και θα επιβιώσουμε με τον δικό μας τρόπο, τον ήλιο μας, τα νησιά μας, το δαιμόνιο μας και την κοινή μας πίστη και την εκκλησία μας.

Θεωρώ ότι είμαστε ένας φιλελεύθερος λαός και πάντα βρίσκουμε τον δρόμο μας αλλά με τον δικό μας τρόπο, όχι σε ράγες, έτσι φαίνεται και σε αυτή την πανδημία.

Καλή δύναμη σε όλους μας!