Δεν προλάβαμε να ανοίξουμε κι αρχίσαμε κατ’ ευθείαν να βάζουμε στοιχήματα για το πότε θα επιβληθεί ξανά ολοκληρωτικό lockdown. Αναφέρομαι στην ευρύτερη κοινωνική, πολιτική και δημοσιογραφική συζήτηση, η οποία αν εξαιρέσουμε κάτι παρενθέσεις για την Μπεκατώρου ή τον Κιμούλη, περιπλανάται αδιάκοπα γύρω από τα ζητήματα της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων. Μέχρι πριν δυο βδομάδες είχαμε φαγωθεί όλοι να δούμε την οικονομία να ανοίγει σιγά-σιγά. Έγινε, με παράλληλες προειδοποιήσεις πως αν δεν προσέξουμε η κατάσταση θα ξανακυλήσει.

Ε λοιπόν, μόλις ανοίξαμε το λιανεμπόριο και τα σχολεία, κατ’ ευθείαν το πήραμε όλοι μαζί ανάποδα και αρχίσαμε να προεξοφλούμε με προκλητική σιγουριά το νέο κλείσιμο. Άλλος μιλά για μετά από τρεις βδομάδες, άλλος το προεξοφλεί για νωρίτερα. Και φυσικά, οι προβλέψεις αυτές συνοδεύονται από καταστροφικές βεβαιότητες ότι «αυτό θα είναι το τέλος της οικονομίας» ή «η αρχή της πραγματικής πείνας» και άλλα παρόμοια. Μιλάμε για κανονικό μαζοχισμό. Αντί να κοιτάξουμε πως θα αποφύγουμε αυτό που προβλέπουμε (καθώς εξαρτάται αποκλειστικά από μας), έχουμε αποδυθεί σε αγώνα δρόμου για να ζήσουμε την αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Ορμάμε όλοι μαζί πατείς με πατώ σε στα Hondos, στα Zara, στα Attica και στα  Metro Mall, (συγνώμη για την διαφήμιση) αλλά όπως σπρώχνουμε ο ένας τον άλλον για να μπούμε μέσα ρίχνουμε και μια πρόβλεψη για την ημερομηνία που  τα κρούσματα θα φτάσουν τα 2000 ημερησίως και για το πότε η κυβέρνηση θα ξανακλείσει τα πάντα. Τρελή κατάσταση, αλλόκοτη, έξω από κάθε λογική. Σαν να συνωμοτούμε εναντίον του εαυτού μας και της τσέπης μας ένα πράγμα, σαν να νιώθουμε ευτυχείς μόνο όταν προετοιμάζουμε (και μετά προβλέπουμε) την μελλοντική μας δυστυχία.

Δεν μ’ αρέσει να κάνω τον δημόσιο κατήγορο, αλλά αυτή την φορά κανένας δεν δικαιούται να μιλήσει για λανθασμένες εκτιμήσεις των λοιμοξιολόγων ή της κυβέρνησης. Τα μικρά ανοίγματα της οικονομίας συνοδεύτηκαν από τόσο πολλές προειδοποιήσεις αρμοδίων, που στο τέλος κατέληξαν ενοχλητικές. Τα είπαν τόσες φορές που νιώσαμε σαν παιδάκια του νηπιαγωγείου που πρέπει να μάθουν παπαγαλία το «προσέχετε». Ε λοιπόν, δεν προσέξαμε και συνεχίζουμε να μην προσέχουμε. Κάθε απόγευμα επαναλαμβάνουμε τον αυξανόμενο αριθμό κρουσμάτων με τόση χαιρεκακία που θα άξιζε σε ορκισμένο εχθρό μας, όχι στον εαυτό μας. Τι να πω; Νομίζω ότι ζούμε στην εποχή του απόλυτου ανορθολογισμού, την οποία μάλιστα δείχνουμε να απολαμβάνουμε με μαζοχιστική ικανοποίηση. Ώρες-ώρες πιστεύω πως αν επανέλθουμε στην κανονικότητα της ζωής μας, θα νιώσουμε πολύ άσχημα. Μακάρι να κάνω λάθος.    

Facebook Comments