Δεν γράφω δα και καμιά σοφία αν επισημάνω ό τι όλοι μας είμαστε κουρασμένοι. Ο Covid αποδεικνύεται πιο υπομονετικός από τους ανθρώπους, εξάλλου έχει απλούστερη δουλειά να κάνει. Του αρκεί να εισχωρήσει στο σώμα ενός απρόσεκτου ή άτυχου και να γαντζωθεί στον πνεύμονα του, ενώ οι χώρες, τα κράτη και οι κοινωνίες έχουν πολύ πιο σύνθετα προβλήματα να αντιμετωπίσουν. Μακροπρόθεσμα ο χρόνος δουλεύει υπέρ του ανθρώπου με όπλο την επιστήμη του, αλλά επί του παρόντος η αδημονία και οι καθημερινές ανάγκες επιβίωσης δρουν υπέρ του ιού. Βγαίνουμε έξω διότι δεν αντέχουμε και δίνουμε ευκαιρία στον εχθρό να παρατείνει την επιβίωσή του. Δύσκολη εξίσωση.

Οι κυβερνήσεις παντού στον κόσμο τρώνε ξύλο με αφορμή την πανδημία. Όσο κι αν οι πολίτες ανά την υφήλιο καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα δεν είναι εύκολα αντιμετωπίσιμο, τελικά τα βάζουν με αυτούς που βρέθηκαν στο τιμόνι των κοινωνιών τους αυτή την κρίσιμη ώρα. Η κούραση, στο μεταξύ, μειώνει την ελαστικότητα της ανθρώπινης σκέψης, επιτείνει το αίσθημα απελπισίας και κάνει ευκολότερα τα ξεσπάσματα. Απ’ όλες τις δυτικές κοινωνίες αναδύεται μια μουρμούρα που καταλήγει να σκεπάζει τα πάντα, λογικό αν συγκρίνει κανείς την ανθρωπότητα πριν έναν χρόνο και σήμερα.

Η γενικευμένη μουρμούρα και τα αψυχολόγητα ξεσπάσματα, ευνοούν την αποσπασματική ανάγνωση της πραγματικότητας. Το μέτρο χάνεται εύκολα, η υποπερίπτωση διογκώνεται αστραπιαία. Για παράδειγμα, ορθώς έγινε κριτική στον Μητσοτάκη για το γεύμα μαζί με άλλους δεκαπέντε στο μπαλκόνι της Ικαρίας, όσοι εξεγέρθηκαν όμως δεν είδαν τους πενήντα ή εκατό κομματικούς Ικαριώτες που μάζεψε ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ για να διαδηλώσουν εναντίον του. Ο κορονοϊός κολλούσε στην βεράντα του Στεφανάδη, δεν κολλούσε στην πλατεία παρά κάτω. Το δείπνο είχε αρνητικούς συμβολισμούς, οι συγκεντρώσεις όμως είχαν θετικό πολιτικό πρόσημο. Αυτό δεν είναι αποσπασματική ανάγνωση της πραγματικότητας;

Μας περιμένουν δυο πολύ σκληροί μήνες, αυτό είναι πανθομολογούμενο. Ο μέσος ανθρώπινος νους δυσκολεύεται πολύ να διαχειριστεί την παράλληλη διαδρομή της εμβολιαστικής ελπίδας και της μέγιστης έξαρσης της πανδημίας σε παγκόσμια και εθνική κλίμακα. Δυσκολεύεται πολύ να αποδεχτεί απανωτά και ανυπόφορα lock down, την ώρα που υποτίθεται ότι πλησιάζουμε στην έξοδο από την κρίση. Μας πιάνει βαθιά απογοήτευση ακριβώς στο κατώφλι της λύσης, μας καταλαμβάνει η οργή ακριβώς στο χρονικό σημείο που θα ‘πρεπε να είμαστε αισιόδοξοι. Είμαστε πολύ πιο έντρομοι, πολύ πιο ανασφαλείς και πολύ πιο απογοητευμένοι ακόμα κι από την αρχή της πανδημίας, όταν δεν υπήρχε τίποτα το θετικό στον ορίζοντα.

Θα το ξεπεράσουμε κι αυτό, εδώ αντέξαμε οκτώ χρόνια οικονομικής κρίσης και καταβαράθρωσης. Δεν θα αντέξουμε μέχρι τον Μάιο Ιούνιο; Θα αντέξουμε. Απλώς ο κουρασμένος άνθρωπος νιώθει ανήμπορος και πιστεύει πως αδυνατεί να κάνει το τελευταίο βήμα από μια μεγάλη πορεία για να φτάσει στον τερματισμό. Στο τέλος όμως το κάνει, δεν έχει δα και άλλη επιλογή. Μετά ξαναμετρά τα πράγματα από την αρχή.

Facebook Comments