Κάναμε ό,τι μπορούσαμε να περάσουμε αλώβητοι και δίχως μεγάλες απώλειες την πανδημία. Σε αντίθεση με το πρώτο, στο δεύτερο σκέλος της δεν τα καταφέραμε, ακολουθήσαμε τελικά τα χνάρια της Ευρώπης. Ήταν ως έναν βαθμό λογικό. Έχουμε το ίδιο περίπου επίπεδο οικονομίας, τον ίδιο πάνω-κάτω τρόπο ζωής, σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, ανήκουμε σε πολιτική συνομοσπονδία με όλους τους άλλους ευρωπαίους και το επίπεδο της επιστημονικής μας γνώσης (με το οποίο αντιμετωπίζουμε τον κορονοϊό) είναι κοινό.

Κι αν αφήσουμε κατά μέρος τους επαγγελματίες μηδενιστές ή αυτούς που χτίζουν αντιπολιτευτική πολιτική πάνω στους νεκρούς, θα δούμε ότι τελικά καμιά ανεπτυγμένη δυτική κοινωνία δεν βρήκε τον τρόπο να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον Covid, ούτε βρήκε αυτή την χρυσή τομή ανάμεσα στην υγειονομική προστασία και την επαρκή λειτουργία της οικονομίας. Λογιών-λογιών κυβερνήσεις στάθηκαν απέναντι στον ιό, από αριστερές μέχρι κεντρώες και ακροδεξιές, όλων των ειδών τα συστήματα εφαρμόστηκαν εναντίον του, όποια μέθοδος πέρασε από το μυαλό των υπευθύνων δοκιμάστηκε κάποια στιγμή, αλλά τελικά η πανδημία βρισκόταν πάντα ένα βήμα μπροστά.

Σε αντίθεση με τις ασιατικές κοινωνίες στις οποίες η ατομική και κοινωνική πειθαρχία σε κυβερνητικές εντολές είναι καθολική, οι δυτικές κοινωνίες (με μας μέσα) δεν δείχνουν διάθεση ή δεν έχουν δυνατότητα να κάνουν υπομονή και να δράσουν ορθολογικά απέναντι σε μια ουρανοκατέβατη απειλή που έχει και διάρκεια και υψηλό κόστος. Οι δυτικές κοινωνίες απαιτούν από τις κυβερνήσεις τους να βρουν λύση σ’ ένα κατά βάση άλυτο (δίχως την δική τους υπομονή) πρόβλημα και οι κυβερνήσεις απαιτούν από τους επιστήμονες να αντιμετωπίσουν έναν εχθρό για τον οποίον ακόμα ξέρουν λίγα πράγματα.

Κάπου εκεί μέσα παίζουν οι αντιπολιτεύσεις (που θα τα έκαναν όλα καλύτερα, τρομάρα τους), οι ψεκασμένοι (που δεν βλέπουν ούτε αρρώστους ούτε νεκρούς, παρά μόνο μια παγκόσμια και ντόπια συνωμοσία), οι οικονομικά ζορισμένοι (που εύχομαι να μην ξεσπάσουν τυφλά σ’ όποιον βρεθεί μπροστά τους), οι γκρούπες διάφορων ακραίων και φανατικών (που βλέπουν την ευκαιρία τους να βγουν στην επιφάνεια) και κάθε άλλος σ’ αυτή την πολυμορφική κοινωνία που ψάχνει ρόλο ή αντίπαλο για ν’ αποδείξει ότι υπάρχει.

Βεβαίως η λύση είναι κοντά. Το εμβόλιο ήρθε και σε λίγους μήνες ο εφιάλτης που ζούμε θα γίνει παρελθόν. Έχουμε δρόμο ακόμα βέβαια, αν σκεφτούμε ότι ένας πληθυσμός 12 εκατομμυρίων πρέπει να εμβολιαστεί εις διπλούν μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά θα γίνει κι αυτό. Επίσης, μέσα στο βαθύ σκοτάδι που ζούμε σήμερα –με μουρμούρες για τα νυχάδικα ή για τα POS δεν είναι ασύρματα- διαγράφονται και ευκαιρίες. Οι περισσότεροι δεν έχουν διάθεση ή δυνατότητα να τις δουν, πλην υπάρχουν και κάποιοι που στρώνουν τώρα το κερδοφόρο χαλί πάνω στο οποίο θα περπατήσουν στην μετά πανδημία εποχή. 

Facebook Comments