Βεβαίως να μιλήσουν τα θύματα, αλλά… «πρώτα» οι πολιτικοί

Την Πέμπτη συγκλήθηκε η Ολομέλεια της Βουλής με σκοπό να συζητήσει την «ποιότητα του δημόσιου λόγου».

Αν κρίνουμε από αυτά που ακούσαμε στη Βουλή, σίγουρα δεν πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με την ποιότητα του δημόσιου λόγου στη χώρα μας.

Στο επίκεντρο της συζήτησης βρέθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης και η σωρεία καταγγελιών, κυρίως από τον χώρου του θεάτρου. Λίγο πολύ όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, έστω οι περισσότεροι, είπαν πως «πρώτα πρέπει να μιλήσουν τα θύματα». Φευ! Κανένα από τα θύματα δεν κλήθηκε να μιλήσει και γιατί να μιλήσουν, άλλωστε, όταν μιλούν οι πολιτικοί.

Σίγουρα η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως που κατάφερε να πολιτικοποιήσει ή να ιδεολογικοποιήσει και την σεξουαλική κακοποίηση, να προσδώσει ιδεολογικό ή κομματικό πρόσημο στους βιαστές και στους παιδεραστές.

Υπάρχουν όμως δεξιοί, κεντρώοι ή αριστεροί βιαστές; Υπάρχουν δεξιοί, κεντρώοι ή αριστεροί παιδεραστές; Η απάντηση θα έπρεπε να είναι προφανής, αλλά η Ελλάδα πρωτοτυπεί.

Είναι πραγματικά ανυπόφορες αυτές οι συζητήσεις, όπως αυτή που διεξήχθη την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή, όπου εκτός από το χαμηλό επίπεδο διαλόγου, είναι εμφανές πως οι πολιτικοί δεν έχουν αντιληφθεί τι έχει γίνει ή αν έχουν αντιληφθεί, επιδιώκουν (ο καθένας από την δική του σκοπιά) να το καπηλευτεί. Απογοητευτικοί για ακόμη μια φορά.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν όμως είναι τα εξής: α)Γιατί δεν κλήθηκε κάποιο από τα θύματα να μιλήσει στην Ολομέλεια προκειμένου να εμπνεύσουν κι άλλες κακοποιημένες ψυχές; και β)Οι πολιτικοί πρέπει να μιλούν για όλα και αν ναι,  πότε πρέπει να σταματούν και να δίνουν τον λόγο σε αυτούς που ξέρουν καλύτερα;