Βρισκόμαστε πάλι μέσα στην δίνη μιας κρίσης. Ηθικοπολιτικής αυτή την φορά, κάθε άλλο παρά εύκολης. Λες και το ‘χουμε τάμα από το 2010 και μετά να μην ησυχάζουμε ποτέ, αλλά να βρισκόμαστε μονίμως στο μάτι του κυκλώνα. Με την πανδημία να συνεχίζει (παρά το φως του εμβολίου στο βάθος του τούνελ), με την οικονομική δυσπραγία να εντείνεται (καθώς το κρατικό χρήμα τελειώνει δίχως να διαφαίνεται γρήγορη έξοδος απ’ την ύφεση), μπήκε ο χιονιάς ενδιάμεσα (που έδειξε ξανά την κάκιστη πλευρά του ελληνικού κράτους), για να φθάσουμε εν τέλει και στο ελληνικό #metoo που ξεχαρβάλωσε ότι είχε απομείνει. Κατά μια έννοια ζούμε ιστορικές στιγμές, αν ιστορικό είναι αυτό που σφραγίζει την συνείδηση μιας γενιάς και μένει αξέχαστο.

Το ελληνικό #metoo, σαν όλα τα ελληνικά πράγματα από γενέσεως του έθνους μας, ξεκίνησε ως λογική συνέχεια ενός διεθνούς κινήματος, αλλά κατέληξε γρήγορα μια κλασική βαλκανική τραγωδία ή κωμωδία. Άρχισε από τον αθλητισμό, μεταφέρθηκε στον χώρο του θεάτρου, μεταμορφώθηκε ραγδαία σε αιτία σφοδρής πολιτικής σύγκρουσης, για να μεταλλαχθεί εν τέλει σε ζήτημα  ποιότητας της δημόσιας ζωής μας και του κοινωνικοπολιτικού μας διαλόγου. Κοντολογίς, μέσα σε λίγες βδομάδες διήνυσε υπερβολικά πολλά χιλιόμετρα, δίχως να ξέρουμε αν ο δρόμος που πήρε είναι προς την σωστή ή την λάθος κατεύθυνση. Το σίγουρο είναι ότι σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου το αντίστοιχο κίνημα δεν έλαβε αυτά τα χαρακτηριστικά, ούτε πήρε αυτές τις ευθέως πολιτικές ατραπούς.

Τι θα γίνει από δω και μπρος; Κανένας δεν μπορεί να πει, είναι δύσκολες ακόμα και οι εικασίες. Επί της ουσίας των αποκαλύψεων, είναι βέβαιο ότι και θα συνεχιστούν και θα ενταθούν. Το επίσης βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται να μείνουν στον χώρο του θεάτρου, υπάρχουν κι άλλα χωράφια στα οποία ευδοκιμούσαν τέτοιες άθλιες πρακτικές. Κανένας επίσης δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι το κίνημα των αποκαλύψεων θα συνεχιστεί σε υγιείς βάσεις (για να φέρει κάποιο αποτέλεσμα στα ήθη μας) ή αν θα εκφυλιστεί σε μια εκστρατεία εντυπώσεων ή πολιτικών συγκρούσεων. Το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να του συμβεί, θα ήταν να γίνει πλατφόρμα χτισίματος καριέρας ή πολιτικής αναρρίχησης.

Όσον αφορά την πολιτική πλευρά του, κανένας δεν μπορεί να προδικάσει την επίδραση του στις σημερινές ισορροπίες. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ενδέχεται να κάνει στον Μητσοτάκη μεγαλύτερη ζημιά από την πανδημία, κάποιοι άλλοι προεξοφλούν ότι η έξαλλη αντιπολίτευση που ακολουθεί ο Σύριζα επί του θέματος είναι αυτοκτονική για τον Τσίπρα. Δεν μπορώ να ξέρω, το σίγουρο πάντως είναι ότι φαίνεται να κατρακυλάμε ξανά σε πρακτικές της σκληρής περιόδου 2012-15, όταν ο λαϊκισμός και ο διχασμός επικράτησαν κάνοντας τεράστια ζημιά στην χώρα. Υπάρχει βέβαια και μια άλλη πιθανότητα. Να βγει η επόμενη δημοσκόπηση και να δείξει ανάγλυφα πως όλος αυτός ο πόλεμος είναι υπόθεση λίγων χιλιάδων φανατικών, με τους λογικούς ανθρώπους να κρατάνε ακόμα τα σκήπτρα της δημόσιας ζωής μας. Θα δείξει…

Facebook Comments