Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821.

Μια επανάσταση που αποτέλεσε μνημείο αυτοθυσίας και ηρωισμού με ένα και μοναδικό στόχο την ελευθερία. Που συμβόλισε έναν τόσο άνισο αγώνα που όμως περιελάμβανε πίστη, υψηλά ιδανικά και αξίες μα περισσότερο τη δίψα για απελευθέρωση από τον κατακτητή.

Στην κορύφωση λοιπόν αυτής της τόσο ιστορικής στιγμής, η χώρα αντιμετωπίζει μια βαθιά αξιακή κρίση, η οποία έχει κλονίσει την πίστη των πολιτών και αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία αρκετών δομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία.

Και φυσικά δεν αναφέρομαι στα ζητήματα του τελευταίου διαστήματος με τις κατηγορίες για σεξουαλικά αδικήματα από τη συστημική διανόηση του τόπου. Ή την υπεράσπιση από μια μικρή ομάδα ανθρώπων, που δυστυχώς περιλαμβάνει και κοινοβουλευτικούς ενός αμετανόητου κατά συρροή δολοφόνου. Ή τα οικονομικά σκάνδαλα με απευθείας αναθέσεις σε γνωστούς και φίλους με το πρόσχημα του επείγοντος και των ΠΝΠ.

Τα προβλήματα είναι βαθύτερα και είναι απόρροια της βίας με την οποία μεταλλάσσετε η κοινωνία μας τα τελευταία 10 και πλέον χρόνια     

Κατ’ αρχάς έχει κλονιστεί η πίστη των πολιτών σε αξίες όπως η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη. Κανένας πολίτης δεν αισθάνεται ίσος απέναντι στο πολιτικό ή επιχειρηματικό λόμπι της χώρας. Κατά συνέπεια πεπραγμένα και αποφάσεις προς όφελος των λίγων και ισχυρών και πολλές φορές εις βάρος της ίδιας της Δημοκρατίας, καθίστανται ως αυτονόητες και λαμβάνουν μια σιωπηρή αποδοχή από την κοινωνία ως μια άλλη εκδοχή του Συνδρόμου της Στοκχόλμης!

Επιπλέον το έλλειμμα εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους πολιτικούς είναι συνεχώς  διογκούμενο και πώς να μην συμβαίνει άλλωστε, όταν όλοι οι τελευταίοι πρωθυπουργοί χρησιμοποίησαν αφηγήματα όπως «λεφτά υπάρχουν», «Ζάππειο 1 και 2 κλπ», «μ’ ένα νόμο και ένα άρθρο» και «δεν θα ενταχθούν ποτέ σε ΕΕ και ΝΑΤΟ με αυτό το όνομα» προκειμένου να υφαρπάξουν τη ψήφο των πολιτών.

Μάλιστα τα τελευταία χρόνια έχει υποβαθμιστεί σημαντικά και το επίπεδο των κοινοβουλευτικών, εκτός από ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις, καθώς η συμπεριφορά εντός κοινοβουλίου είναι γηπεδική και ο διάλογος μεταξύ βουλευτών είναι πεζοδρομιακού τύπου με φράσεις και επιχειρήματα που είναι ντροπή και μόνο να τα ακούς πόσο μάλλον εντός της Βουλής.  

Επιπλέον με ευθύνη όλων των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου δαιμονοποιήθηκε οποιαδήποτε αναφορά σε Έθνος και πατρίδα ως ακροδεξιάς προέλευσης και κάθε πολίτης σκέφτεται δεύτερη και τρίτη φορά διατυπώσεις που έχουν να κάνουν με την Ελλάδα, τους Έλληνες και την πατρίδα για να μην χαρακτηριστεί ακραίος, γεγονός πραγματικά οξύμωρο αν σκεφτεί κανείς ότι όχι και τόσο παλιά ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου που εκπροσωπούσε ιδεολογικά την κοινωνία μέχρι τις παρυφές του ΚΚΕ πίστευε αυτό που υπάρχει ως επιγραφή στο τάφο του, ότι η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» ορίζοντας ως προτεραιότητα το σεβασμό στη χώρα, στους πολίτες της, στις αξίες και στα ιδανικά της!

Τέλος ένας μόνιμος διχαστικός λόγος επικρατεί στο δημόσιο διάλογο με ύβρεις και καταλογισμό ευθυνών, με αποτέλεσμα να τοποθετούνται μόνιμα κοινωνικές ομάδες αντιμέτωπες και πολίτες να αξιολογούνται με βάση το χρώμα που προσεγγίζουν τα ζητήματα, γεγονός αδιανόητο για μια χώρα που τόσο έχει υποφέρει διαχρονικά από εσωτερικό διχασμό και γιατί είναι δεδομένο πως τελικά αυτά που μας χωρίζουν είναι λιγότερα από αυτά που μας ενώνουν. 

Δυστυχώς η χώρα έχασε μια σημαντική ευκαιρία με αφορμή τον εορτασμό για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821.

Μια σημαντική ευκαιρία η πολιτική ηγεσία να ορίσει ως σημείο μηδέν τη φετινή χρονιά και να κάνει μια ολική αξιακή επανεκκίνηση σε όλη τη λειτουργία του κράτους και της κοινωνικής ζωής του τόπου, που στο επίκεντρο θα είναι πρώτα το συμφέρον της χώρας και δεύτερον του πολίτη και ιδιαίτερα του αδύναμου, που τόσο έχει υποφέρει τα τελευταία χρόνια.

Να ορίσει ξανά ως αξίες αδιαπραγμάτευτες αυτές που στο πέρασμα των χρόνων έκαναν τους Έλληνες να σηκώσουν το ανάστημα τους απέναντι στους Τούρκους αλλά αργότερα και στους Γερμανούς.

Να δώσει ένα νέο αξιακό όραμα που τόσο χρειάζεται η κοινωνία.

Facebook Comments