Οι επιστρεπτέες έφθασαν αισίως στον αριθμό επτά. Τα κρατικά ταμεία αδειάζουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Δανειζόμαστε βέβαια με μηδενικό ή και αρνητικό επιτόκιο από τις διεθνείς χρηματαγορές, αλλά και μόνο το κεφάλαιο που παίρνουμε έστω και δίχως τόκους, πάλι προστίθεται στο χρέος. Στο μεταξύ όλοι ζητούν. Υπάλληλοι, επιχειρηματίες, μαγαζάτορες, άνεργοι, κλειστές επιχειρήσεις που δεν εισπράττουν δραχμή, ανοικτές επιχειρήσεις διότι έχουν χαμηλότερο τζίρο, εξαγωγείς, εισαγωγείς, αγρότες, ψαράδες, πιτσιρικάδες και γεροντότεροι. Δικαίως άπαντες. Υποφέρουν.

Η αντιπολίτευση απ’ την μεριά της ζητά, καταγγέλλει και υπόσχεται μαζί, όλα σ’ ένα πακέτο. Ζητά περισσότερα, για όλους και διαρκώς. Δεν είναι μακριά η περίοδος που ζητούσε να δοθεί όλο το χρήμα με το πρώτο lock down, για φανταστείτε να είχε γίνει κάτι τέτοιο. Κι αφού ζητά διαρκώς περισσότερα για όλους, καταγγέλλει καθώς αυτά που δίνονται καθώς τα θεωρεί λίγα και για λίγους. Κι αφού κάνει αυτά τα δυο μαζί, έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα. Υπόσχεται να τα χαρίσει όλα σε όλους. Και τα «λίγα» που δίνει η κυβέρνηση και τα «πολλά» που θα έδινε αυτή αν ήταν κυβέρνηση. Αχτύπητο πακέτο. Αρκεί να ξεχάσει κανείς την κυβερνητική της πενταετία…

Κανένας γύρω μου δεν είναι ευχαριστημένος. Εδώ που τα λέμε δεν ζούμε σε εποχή που ευνοεί οποιαδήποτε ικανοποίηση ή ευτυχία. Από την άλλη, όσο στριμωγμένοι και να είμαστε, ο ορθολογισμός υφίσταται στο ανθρώπινο μυαλό, εξάλλου είναι όρος επιβίωσης στις μέρες μας. Η επιφάνεια λοιπόν των αντιδράσεων μας μπορεί να κυριαρχείται από οργή, θλίψη ή αίσθημα εγκατάλειψης, από κάτω όμως υπάρχει το υπόβαθρο της λογικής σκέψης που μας δίνει ελπίδα στον υγειονομικό τομέα και ρεαλιστική συμπεριφορά στον πολιτικό τομέα.

Κανονικά θα ‘πρεπε να χουμε όλοι μας τρελαθεί ή επαναστατήσει κι όμως αυτό δεν συμβαίνει. Είμαστε μεν σαν υπνοβάτες που αλλού πατούν κι αλλού βρίσκονται, όμως σε γενικές γραμμές η κατεύθυνση μας δεν είναι ούτε παρανοϊκή, ούτε αυτοκαταστροφική. Μέσα στην μουρμούρα ζούμε, αλλά εν τέλει πάμε σιγά-σιγά με την σειρά μας και εμβολιαζόμαστε ξέροντας πως κατά βάθος αυτός είναι ο μόνος δρόμος και της βιολογικής και της οικονομικής σωτηρίας. Κι αν τύχει και βρεθούμε μπροστά σε κανέναν δημοσκόπο, όταν φθάσουμε στο κρίσιμο ερώτημα «τι θα ψηφίζατε αν γίνονταν εκλογές σήμερα;», βγάζουμε έναν βαθύ αναστεναγμό και κατά εμφανή πλειοψηφία απαντάμε «Κυριάκο». Καθότι ξέρουμε πως αν βάλουμε μπροστά το θυμικό μας μέσα σε συνθήκες πολέμου, θα πάμε ντουγρού και για δεύτερο αχρείαστο πόλεμο όπως κάναμε πριν έξι χρονάκια. Δεν θέλουμε αυτό που ζούμε, αλλά δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε αυτό που απορρίψαμε. Εκεί βρισκόμαστε.

Facebook Comments