Μετά κόπων και βασάνων συνεχίζεται η μάχη της κοινωνίας μας με την πανδημία. Κι ενώ φθάνουμε στην κορυφή μετά την οποία αρχίζει η κατηφόρα, μοιάζει σαν αυτή η κορυφή να είναι πολύ πιο δύσβατη και πιο δύσκολη στην κατάκτηση της απ’ όσο μπορούσαμε να φανταστούμε. Την πλησιάζουμε μεν, αλλά τα τελευταία μέτρα μας κόβουν κυριολεκτικά την ανάσα. Κάποιοι κατάφεραν να περάσουν έναν ολόκληρο χρόνο αλώβητοι και τώρα, λίγες βδομάδες πριν εμβολιαστούν και γλυτώσουν οριστικά, αφήνουν την τελευταία τους πνοή στο νοσοκομείο. Καθώς σκαρφαλώνουμε τα τελευταία μέτρα, όλο και περισσότερα θύματα γκρεμοτσακίζονται και χάνονται. Κρίμα.

Είμαστε όλοι κουρασμένοι, μπαϊλντισμένοι, αποκαμωμένοι. Οι πολίτες, οι γιατροί, οι εργαζόμενοι, οι επιχειρηματίες, η νεολαία, η κυβέρνηση, το κράτος, όλοι. Μερικοί ξεσπούν σε σπασμωδικές και αυτοκαταστροφικές κινήσεις, που όμως καταλήγουν καταστροφικές για το σύνολο μιας κοινωνίας της οποίας η σωτηρία της εξαρτάται από την ομόθυμη συμπεριφορά όλων. Πόσο μελάνι έχει χυθεί για τα κωρονοπάρτι ή για τις αστείες αιτιάσεις των αρνητών και των ψεκασμένων; Πολύ. Σε άλλη περίπτωση όλοι αυτοί θα ήταν οι γραφικοί του χωριού, μόνο που αυτή την φορά η συλλογική υγεία του χωριού δεν μπορεί να υπάρξει δίχως την πειθαρχία και των γραφικών.

Τέλος πάντων τώρα έχουμε μπροστά μας έναν οδικό χάρτη. Καλός, κακός, ενοχλητικός ή διαφορετικός απ’ ότι θα ελπίζαμε, πάντως τον έχουμε μπροστά μας, είναι κάτι ορατό και χειροπιαστό. Αυξάνονται μέρα με την μέρα οι εμβολιασμένοι, φτιάχνει ο καιρός ευνοώντας τα τραπεζάκια έξω, σιγά-σιγά οδεύουμε προς την απελευθέρωση. Πρώτα η εστίαση, μετά τα σχολεία, στην συνέχεια ο τουρισμός και οι μετακινήσεις από νομό σε νομό, μετά οι πολιτιστικές εκδηλώσεις. Θα μου πείτε ότι μεσολαβεί ένα Πάσχα δίχως την δυνατότητα μας να πάμε στο χωριό ή στο εξοχικό μας. Σύμφωνοι, αλλά αν η μαζική αντίδραση γι αυτό το κλειστό Πάσχα καταλήξει να μας διαλύσει και το καλοκαίρι, τότε δεν σκεφτόμαστε λογικά.

Το βασικότερο όλων να μειωθούν οι νεκροί και οι διασωληνωμένοι, το ουσιώδες όμως από κει και πέρα είναι να αρχίσει να αναπτύσσεται η οικονομία. Λογικά τα πράγματα θα πάρουν μπρος με ορμή, αλλά τίποτα δεν είναι εξασφαλισμένο ή σίγουρο, όπως ήδη μας δίδαξε ένας και κάτι χρόνος πανδημίας. Θεωρητικώς θα επικρατήσει αισιοδοξία και διάθεση για αναδημιουργία και αν δεν υπάρξει καμιά τεράστια έκπληξη που δεν μπορούμε να φανταστούμε τώρα, λογικά θα αρχίσουμε να ξεχνάμε τον εφιάλτη που ζούμε σήμερα. Αλλά για να μπορέσουμε να τον ξεχάσουμε σε λίγους μήνες, προϋπόθεση είναι να παραμείνουμε ζωντανοί το κρίσιμο αυτό μεσοδιάστημα. Τόσο απλό είναι τελικά.

Facebook Comments