Ήταν η Νύχτα σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησιόδου που δίχως σύντροφο αρσενικό γέννησε τη Νέμεσι, για να κρατά σε ισορροπία τις ανθρώπινες υποθέσεις.  «Μου αρέσει να έχω πλούτη αλλά τα θέλω από έντιμες συναλλαγές για να τα απολαμβάνω με ήρεμη τη συνείδησή μου. Στην αντίθετη περίπτωση καραδοκεί αναπόδραστα η Θεία τιμωρία, η Νέμεσις και η Δίκη, για να αποκαταστήσει την Ευνομία που διαφεντεύει τις τύχες του κόσμου», έλεγε ο Σόλων.

Η άποψη αυτή διαπερνά ολόκληρη την αρχαιοελληνική γραμματεία, από τον Όμηρο και τον Ησίοδο στους τραγικούς, και στη συνέχεια με τον Χριστιανισμό φθάνει έως τις μέρες μας. Ο παντεπόπτης και παντοκράτορας Θεός τιμωρεί πάντα κάθε παρεκτροπή και αμαρτία των ανθρώπων είτε στη ζωή αυτή, είτε στην άλλη. Καλύτερα βέβαια να τιμωρεί εδώ, για να τα βλέπουν οι άθεοι και να σκιάζονται.

Ένας πονηρός αφού εκμεταλλεύθηκε έναν άθλιο νόμο, έστησε ολόκληρες μηχανορραφίες, κατέστρωσε ένα σατανικό σχέδιο – που αποδεικνύει βεβαίως ευφυΐα και ευστροφία στο να διαπράττει το κακό – και κατάφερε να εξαπατήσει έναν συμπολίτη του, ζημιώνοντάς τον, κατά ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Και όταν πέτυχε τον σκοπό του, δεν αρκέστηκε σ’ αυτό. Προσπάθησε να τον ζημιώσει περισσότερο και επειδή δεν τα κατάφερε, είχε το θράσος να κακολογεί τον συμπολίτη του, να τον προσβάλλει και να βγάζει φθόνο. Φθόνο εναντίον εκείνου που αδίκησε. Διότι τον αντιλήφθηκε ο αδικούμενος και δεν πρόλαβε να τον αδικήσει περισσότερο. Και ο ιθύνων νους όλου αυτού του σχεδίου, δεν ήταν ο ίδιος αλλά η σύζυγός του. «Μην ανησυχείς, εγώ φοράω παντελόνια» δήλωνε ο θρασύς στο θύμα του, αλλά τη γυναίκα του υπάκουε.

Όταν στον Σόλωνα εμφανίζονται η Ύβρις, η Δίκη και η Άτη ως δρώντα πρόσωπα, όταν η εμπιστοσύνη σε μία δίκαιη κοσμική τάξη διατρέχει διαχρονικά κάθε θρησκεία, όταν η πίστη για τη Θεοδικία διαπερνά κάθε έργο των αρχαίων φιλοσόφων, τότε είναι βέβαιο ότι τον άδικο άνθρωπο που πρόσκαιρα ευτυχεί, θα τον επισκεφθούν η Νέμεσις και η Τίσις και νομοτελειακά θα τιμωρηθεί.

«Συχνά ο Δίας τιμωρεί με καθυστέρηση και χτυπά κάποτε τα παιδιά, και τα παιδιά των παιδιών», έλεγε ο Σόλων. Στην προκειμένη περίπτωση η αναπόφευκτη Θεοδικία ήρθε άμεσα. Δεν θα τιμωρηθούν τα παιδιά τους ή τα παιδιά των παιδιών τους από τον παντεπόπτη, διότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να κάνουν παιδιά. Χρόνια προσπαθούν και κάθε φορά που γίνεται η σύλληψη, η μήτρα αποβάλλει το έμβρυο σαν να έρχεται η Νέμεσις και με φοβερά ουρλιαχτά τρομάζει τη νεογέννητη ψυχή και τη διώχνει μακριά.

Δεν γνωρίζω εάν τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς όπως τα περιγράφει η ορθόδοξη θρησκεία μας. Κάπως έτσι, θα είναι. Πιστεύω όμως ακράδαντα, ότι δεν έχει δίκιο ο Επίκουρος αλλά ο Πλάτωνας. Ένα πλάσμα τόσο μοναδικό, τουλάχιστον σε αυτόν τον πλανήτη, που έχει συνείδηση της ύπαρξής του -γνωρίζει ότι υπάρχει- και έντονα μεταφυσικά διλήμματα, δεν μπορεί να χάνεται μαζί με την σάρκα του σαν να μην υπήρξε ποτέ. Αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα της Ανάστασης. Για κάποιους άδικους και πονηρούς, υπάρχει και το απαισιόδοξο: οι πράξεις μας σε αυτή την ζωή μας ακολουθούν στην αιωνιότητα.

Καλή Ανάσταση με υγεία. Καλή Ανάσταση στις ψυχές όσων έφυγαν.

 

Facebook Comments