Συνειδήσεις vs Συμφωνίας

Μετά από πέντε μήνες διαπραγματεύσεων φθάσαμε σε μια συμφωνία με τους θεσμούς. Ένα τμήμα των βουλευτών που στηρίζουν την κυβέρνηση, θέλοντας να μείνει άκρως συνεπές με τις προγραμματικές δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να ψηφίσει το κείμενο που φέρει τον τίτλο του τρίτου Μνημονίου. Στην περίπτωση αυτή, οι βουλευτές που κινήθηκαν προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους, αφού αρνήθηκαν να παραβούν τα όσα υποσχέθηκαν στους ψηφοφόρους τους προεκλογικά.

Όσοι καταψήφισαν όμως τα προαπαιτούμενα και τη Συμφωνία, δεν εξέτασαν επαρκώς τις επιπτώσεις των πράξεών τους. Απλά, στο πλαίσιο μιας αυστηρής θεώρησης των πραγμάτων, διαπίστωσαν μια ασυμβατότητα στα όσα διακήρυττε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά και στα όσα τελικά ακολούθησε. Το ότι η επικράτηση των θέσεών τους θα οδηγούσε σε άτακτη χρεοκοπία ή σε καταστροφή, αυτό ήταν ένα παρεπόμενο χωρίς ιδιαίτερη σημασία, που δεν το έλαβαν υπόψη τους. Το μόνο που προείχε ήταν η σχέση των όσων ψήφισαν με τις αρχές και τη συνείδησή τους.

Επιπλέον, αν η Συμφωνία του Αυγούστου είναι προϊόν μιας χρονοβόρας σκληρής μάχης ή μιας διαδικασίας απλής υποταγής με συνοπτικές διαδικασίες, αυτό θεωρείται δευτερεύον. Προέχει η συνέπεια με τις προεκλογικές θέσεις.

Από την άλλη πλευρά, η πλειοψηφία των κυβερνητικών βουλευτών επέλεξε τον δρόμο,  που προτάσσει κατά κύριο λόγο τις επιπτώσεις μιας μη Συμφωνίας, υποβαθμίζοντας –όχι με ελαφρά τη καρδία– τη σχέση με τη συνείδησή τους. Ακολούθησε τη θέση κατά την οποία μια κακή συμφωνία είναι καλύτερη επιλογή από ένα καθεστώς μη συμφωνίας, εξέλιξη που θα οδηγούσε σε άτακτη χρεοκοπία. Επιπλέον δεν υποβάθμισε τις προσπάθειες εκείνες που –παρά τα όποια λάθη– επιδίωκαν να αλλάξουν το ρου της ιστορίας μέσα από σκληρές διαπραγματεύσεις. Οι βουλευτές της ομάδας αυτής, δέχθηκαν την ύπαρξη μιας ήττας, δίνοντας χώρο σε μια συμφωνία, έξω από τα όρια των δικών τους αρχών, απλά για να κερδίσουν χρόνο.

Στον χρόνο που έπεται θεωρούν ότι η ανατροπή που έπρεπε να γίνει εδώ και πέντε χρόνια, μπορεί να λάβει χώρα στις ημέρες μας. Και αυτή ήδη άρχισε!. Πράγματι, ο νόμος για τις πρόωρες συντάξεις είναι μια καλή αρχή που άγγιξε τα κακώς κείμενα της Ελληνικής κοινωνίας δεκαετιών.

Βέβαια, υπάρχουν δεκάδες σημεία στη νέα Συμφωνία, θεωρούμενα ακατάλληλα προς εφαρμογή. Πολλά από αυτά όμως μπορούν να διορθωθούν με τη βοήθεια διαφόρων συμπληρωματικών μέτρων, απόλυτα συμβατών με τα όσα έχουμε υπογράψει. Έτσι, οι επιπτώσεις δύσκολων αποφάσεων μπορούν να απαλυνθούν και σταδιακά να υπάρξει μια προσέγγιση με τις προγραμματικές μας θέσεις.

Κεντρικό στοιχείο της επιδιωκόμενης ανατροπής είναι η επανάκτηση μιας χαμένης υπόληψης, η οποία θα συμβάλλει και στην επανεκκίνηση της οικονομίας, ο μόνος παράγοντας που μπορεί να αποσοβήσει μια καταστροφή. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις δε τα κατάφεραν και εδώ. Τα φοβικά σύνδρομα, που διέκριναν τις πράξεις τους οδήγησαν σε καταστάσεις που, εκτός των άλλων, αναβίωσαν τον χαρακτηρισμό του «μαύρου προβάτου», ο οποίος μας διέκρινε το 1986-87.

Έχοντας υπόψη ότι είναι δύσκολο για οποιονδήποτε να κάνει τις υπερβάσεις εκείνες που είναι έξω από τις αρχές του, αντιμετωπίζοντας διάφορα συνειδησιακά προβλήματα, το ερώτημα που παραμένει πάντοτε επίκαιρο είναι το ακόλουθο:

Ποιο πρέπει να είναι το βασικό κριτήριο για τη λήψη μιας πολιτικής απόφασης;

Οι θεωρητικές αρχές που διέπουν τον τρόπο σκέψης μας και η συνείδησή μας ή η προσωρινή αναστολή προσωπικών αξιών υπέρ της επιβολής επώδυνων μέτρων τα οποία όμως αποτρέπουν το μοιραίο για την χώρα, κρατούν στη ζωή ένα ολόκληρο λαό και εισάγουν διαδικασίες ανατροπής, που θα απαγκιστρώσουν την οικονομία από την καταστροφή της;

Μια συνετή επιλογή, που προτάσσει το όλον καταλήγει στο δεύτερο!