Μπήκαμε πια στον Οκτώβριο. Full χειμερινή σεζόν, το καλοκαίρι με τα όμορφα και τα απρόοπτα του αποτελεί πλέον μακρινή ανάμνηση. Το φθινόπωρο είναι οικονομικά και πολιτικά σκληρή εποχή. Τα προεόρτια του χειμώνα ενίοτε επιφυλάσσουν εκπλήξεις για τους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής. Οι αντιστροφές της κοινής γνώμης εμφανίζονται παρέα με το μεγάλωμα της νύχτας. Τότε που περισσεύουν ώρες στους πολίτες να αποτιμήσουν αυτά που έγιναν και να βάλουν κάτω τις ανάγκες τους που έρχονται με το κρύο. Οι κυβερνήσεις τρέμουν τα φθινόπωρα, οι αντιπολιτεύσεις τα περιμένουν γεμάτες προσμονή.

Όχι όμως στην Ελλάδα του 2021. Εδώ όλα μοιάζουν ήρεμα και πετρωμένα, σαν το πλοίο του βυθού που λέει κι ο Σαββόπουλος. Μετά από ένα δραματικό εν πολλοίς καλοκαίρι, τέσσερις δημοσκοπήσεις του Σεπτεμβρίου ήρθαν για να διαπιστώσουν και με στατιστική μέτρηση αυτό που είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Την απόλυτη πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη και την παντελή αδυναμία του Τσίπρα να ανακάμψει. Μετά από τις δραματικές καλοκαιρινές φωτιές, μετά από έναν επικοινωνιακά αποτυχημένο ανασχηματισμό και με την πανδημία να μην λέει να κοπάσει, η διαφορά της ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να κινείται στις +-11 μονάδες.

Εδώ πια είναι φανερό ότι το πρόβλημα εστιάζεται πρωτίστως στον ΣΥΡΙΖΑ και στον αρχηγό του. Όταν αποδεικνύεται ανίκανος να πάρει πόντους με την κυβέρνηση στα χειρότερα της, τι θα συμβεί αν ο Μητσοτάκης συναντηθεί με πιο τυχερές μέρες; Διότι θα γίνει κι αυτό, δεν μπορεί μονίμως ο πρωθυπουργός να πέφτει πάνω σε κρίσεις, ατυχίες και πανδημίες. Τι ακριβώς σκέφτεται ο Αλέξης, ήθελα να ‘ξερα. Κηρύττει ανένδοτους, ξεκινά μάχες των μαχών, εξαπολύει μύδρους και καταγγελίες, καβαλά διαρκώς πάνω σ’ ένα υποτιθέμενο κύμα λαϊκής οργής, καλύπτει πολιτικά κάθε διαμαρτυρόμενο και παραπονεμένο, όμως –φευ- το γλίσχρο 20+% ποσοστό του δεν παίρνει την ανιούσα.

Τα «ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει στις εκλογές με διαφορά» του Τσίπρα ή τα «θα πέσετε και με πάταγο» του Πολάκη, ακούγονται πια σαν ανέκδοτα. Η πολιτική ηγεμονία Μητσοτάκη είναι αδιατάρακτη, η δε πολιτική σταθερότητα που προκύπτει απ’ αυτήν τροφοδοτεί πολλαπλασιαστικά τους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης. Ακόμα κι όταν η κυβέρνηση στραβοπατά μόνη της και πέφτει, ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να την πατήσει κάτω, της δίνει ένα χέρι βοήθειας για να ξανασηκωθεί. Η ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑικού επιτελείου είναι πρωτοφανής. Μοιάζουν σαν να οδεύουν ράθυμοι και πανευτυχείς σε ήττα μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Ούτε δείχνουν διάθεση ν’ αλλάξουν κάτι, ούτε τα πρόσωπα τους αξιολογούν, ούτε καμιά ζέση να πρωταγωνιστήσουν έχουν. Κάνουν συντηρητική διαχείριση της κάκιστης κατάστασης τους, σαν να έχουν απολέσει πλήρως την ζωτική τους ενέργεια, σα να έχουν στερέψει πλήρως από ιδέες. Απορώ. 
 

Facebook Comments