Η ακατάληπτη «λογική» της ανοχής των καταλήψεων στα σχολεία

Θα έχετε παρατηρήσει φυσικά ότι οι καταλήψεις στα σχολεία ακολουθούν μια μονότονα πεπατημένη πορεία.

1. Ξεκινούν λίγο μετά την έναρξη του σχολικού έτους (!), λες και οι μαθητές βαρέθηκαν το σχολείο μετά από 3 μήνες …διακοπών.
2. Όλες (τουλάχιστον οι περισσότερες) ξεκινούν με κάποια «αιτήματα» (λιγότερο ή περισσότερο παράλογα). 
3. Γύρω στις αρχές Οκτωβρίου κορυφώνονται και κατά το τέλος του ίδιου μήνα αρχίζουν και ξεφουσκώνουν σιγά – σιγά για να εξαφανιστούν από Νοέμβριο και μετά χωρίς, φυσικά, να έχει «ικανοποιηθεί» κανένα «αίτημα».

… … …

Αναρωτιέται λοιπόν κάποιος «γιατί γίνονται οι καταλήψεις;»

Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι από μόνοι τους οι μαθητές είναι κάπως δύσκολο να θέλουν καταλήψεις χωρίς καλά – καλά να έχει ξεκινήσει το σχολικό έτος.

Η υπόθεση λοιπόν ότι αυτές υποκινούνται όχι μόνο είναι εύλογη, αλλά επιβεβαιώνεται σχεδόν όλες τις φορές από το γεγονός ότι τις ξεκινάει μια μικρή μειοψηφία μαθητών.

Με αυτό ως δεδομένο και προκειμένου να δοθεί η πλήρης απάντηση, θα πρέπει να αναζητηθεί στη συνέχεια το «ποιος ωφελείται από τις καταλήψεις».

… … …

Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, θα πρέπει να μας απασχολήσει το σχετικά μεγάλο ποσοστό διείσδυσης της κομμουνιστικής ιδεολογίας στο μαθητικό και φοιτητικό πληθυσμό, το οποίο εμφανίζεται πολύ μεγαλύτερο από το ποσοστό αποδοχής της ιδεολογίας αυτής στο γενικό πληθυσμό.

Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι για να καταστεί δυνατό να γοητευθεί κανείς από συνθήματα, έννοιες και θέσεις όπως «ταξική κοινωνία και διαρκής πάλη των τάξεων», «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», «ένοπλος αγώνας για ταξική επανάσταση», «ο κομμουνισμός είναι ιστορική αναγκαιότητα» και «δικτατορία του προλεταριάτου» … θα πρέπει να διαθέτει αρκετή δόση ανωριμότητας και εγκέφαλο εντελώς παρθένο από δημοκρατικές αρχές και οποιαδήποτε σύγχρονη πολιτική σκέψη.

Να βρίσκεται δηλαδή στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου και στα πρώτα χρόνια της εφηβείας και της «επαναστατικότητας» γενικώς, αορίστως και προς οτιδήποτε «δεν γουστάρουμε».

… …

Ο τρόπος λοιπόν να προσεγγίσουν οι ακτιβιστές του ΚΚΕ αυτή την ηλικία είναι η διανομή φυλλαδίων έξω από τα σχολεία ως πρώτο βήμα και στη συνέχεια μια κατάληψη, κατά τη διάρκεια της οποίας οι ήδη στρατολογημένοι στο ΚΚΕ μαθητές (συνήθως μεγαλυτέρων τάξεων) ή και εντελώς εξωσχολικά στοιχεία θα αναλάβουν το έργο να προσηλυτίσουν και να στρατολογήσουν τους μικρότερους.

Όταν το «έργο» αυτό ολοκληρωθεί (όσους πείσαμε, πείσαμε…) δεν υπάρχει πλέον κανένας λόγος να συνεχίζεται η κατάληψη, οπότε και το  ζήτημα λήγει, με την κυβέρνηση να θεωρεί ότι «το διαχειρίστηκε σωστά και υπεύθυνα» και πως η λήξη των καταλήψεων αποτελεί «επιτυχία», ενώ οι υποκινητές τους (ΚΚΕ και λοιπά αριστερά μορφώματα) να δηλώνουν επίσης ικανοποιημένοι γιατί «η αυθόρμητη (!) αντίδραση της ανυπότακτης νεολαίας «ταρακούνησε» το σύστημα της αντιδραστικής αστικής ψευτοδημοκρατίας».

…

Για να είναι ωστόσο πλήρης η απάντηση, δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε και κάποιους μαθητές που τις υποκινούν χωρίς πολιτικά κίνητρα, αλλά απλώς και μόνο «γιατί έτσι γουστάρουν», προκειμένου να κάνουν φιγούρα και να αυξήσουν την επιρροή τους στους άλλους και επί πλέον «γιατί μπορούν» (!) μιας και η ατιμωρησία τους θεωρείται μάλλον εξασφαλισμένη.

Άλλωστε, το ίδιο το σχολείο, με την «ποιότητα» των υπηρεσιών που τους παρέχει, δεν απολαμβάνει και ιδιαιτέρας εκτιμήσεως μεταξύ των  μαθητών του, οπότε με μια κατάληψη δεν χάνουν και πολλά πράγματα…

… …

Φυσικά και προφανέστατα  η όλη ιστορία αποτελεί μια θλιβερή αθλιότητα για μια «ευνομούμενη» (τρομάρα μας…) κοινωνία, την οποία όμως οι περισσότεροι κοντεύουμε να συνηθίσουμε και να την εντάξουμε στη… ρουτίνα της παιδευτικής διαδικασίας (!).

Αυτό που δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε (ούτε εμείς προσωπικά, ούτε οι αριστεροί υποκινητές καταλήψεων, ούτε η ίδια η κυβέρνηση) ήταν η δυναμική επανεμφάνιση φιλοναζιστικών στοιχείων ανάμεσα στο μαθητικό πληθυσμό και μάλιστα σε μια περίοδο, κατά την οποία όλη η ηγεσία της Χρυσής Αυγής βρίσκεται στη φυλακή και όπου όλες οι οργανώσεις βάσης του ναζιστικού μορφώματος υποτίθεται ότι βρίσκονται σε πλήρη διάλυση και απαξίωση.

… …

Αυτό αποτελεί μια ακόμη πιο θλιβερή αθλιότητα, της οποίας πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια και μάλιστα το ταχύτερο δυνατό.

Μια πρώτη απάντηση θα μπορούσε να αποτελεί η παρατηρούμενη (εδώ και πολλά χρόνια άλλωστε) ολιγωρία της αστυνομίας και της Δικαιοσύνης να «κόβουν τη φόρα» των υποκινητών των καταλήψεων «εν τω γεννάσθαι» με άμεσες παρεμβάσεις και στοχευμένες ποινές για όσους πρωτοστατούν σ’ αυτές.

Είναι άλλωστε γνωστό ότι όταν το επίσημο κράτος παραλείπει να πράξει το αυτονόητο και λογικά αναμενόμενο καθήκον του, αναλαμβάνουν παρακρατικές οργανώσεις κάθε είδους και προσανατολισμού, οι οποίες δεν αφήνουν ποτέ μια χρυσή (! … ) ευκαιρία να κάνουν (και πάλι) αισθητή την παρουσία τους.

Μια δεύτερη απάντηση όμως αποτελεί η έλλειψη στοιχειωδώς επαρκούς αναφοράς στις αρχές και τις αξίες του δημοκρατικού πολιτεύματος στις ευαίσθητες ηλικίες των μαθητών γυμνασίου. Μια τέτοια διδασκαλία μάλλον θα έπρεπε να ξεκινά ήδη από το δημοτικό, γιατί το να διδάσκονται οι μαθητές το μάθημα «στοιχεία δημοκρατικού πολιτεύματος» στην 3^η Λυκείου είναι σίγουρα πολύ αργά.

Και αν αυτό το μάθημα κάποιοι θεωρούν «δυσνόητο» ή «πρόωρο», θα ήθελα να εκφράσω την άποψη ότι οι μαθητές θα πρέπει ήδη από το δημοτικό να γνωρίζουν ότι:

• Η κοινωνία έχει κανόνες, που τους ονομάζουμε «νόμους» και οι οποίοι εκφράζουν τη βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών.
• Οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται παντού και από όλους.
• Όποιος δεν εφαρμόζει τους κανόνες – νόμους, θα πρέπει να υφίσταται δυσάρεστες γι’ αυτόν συνέπειες.
• Η χρήση βίας για επιβολή απόψεων κάποιας μειοψηφίας είναι απολύτως ανεπίτρεπτη έως αδιανόητη σε μια δημοκρατική κοινωνία.

… … …

Τα παραπάνω αποτελούν απλές έννοιες, απολύτως ‘καταληπτές’ (με την έννοια του ‘κατανοητές’) από τους μαθητές ακόμη και του δημοτικού.

Αντίθετα, εντελώς «ακατάληπτη» είναι η ανοχή στις καταλήψεις των σχολείων, με ό,τι αυτό μπορεί να έχει ως πολύ δυσάρεστο και πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο αποτέλεσμα.