Να διαχυθούν τα κέρδη της ανάπτυξης

Το Πέραμα μας έκανε άνω-κάτω, ο θάνατος της Φώφης μας συγκίνησε, η επίσκεψη της Μέρκελ μας έκανε να νιώσουμε αμήχανα, να που κάθε βδομάδα μας επιφυλάσσει μερικές εκπλήξεις που κινούνται πέραν των σχεδιασμών των επιτελείων. Και η ζωή μας προχωρά βδομάδα την βδομάδα ανάμεσα σε απρόσμενες συμπληγάδες, το μόνο που έχουμε να περιμένουμε με ατσάλινη σιγουριά είναι η δόση του ΕΝΦΙΑ και του φόρου εισοδήματος, μαζί με τον λογαριασμό του ρεύματος που ανοίγουμε με τρεμάμενα χέρια.

Τώρα μπαίνουν στους προϋπολογισμούς το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο, το κρύο καταφθάνει βλέπετε. Αδύνατο να τον γλυτώσουμε κι αυτόν τον επαυξημένο λογαριασμό, στο 1,15 έχει φτάσει το θέρμανσης, δύσκολα τα πράγματα για τα νοικοκυριά. Αργά-αργά αλλά σταθερά οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί στριμώχνονται και πριν το αντιληφθούμε γίνονται ελλειμματικοί. Τα λεφτά που μπαίνουν στην αρχή του μήνα στον λογαριασμό μισθοδοσίας φθάνουν και δεν φτάνουν. Σε πολλούς είναι προφανές ότι δεν αρκούν καθόλου.

Ακούμε για θηριώδη οικονομική ανάπτυξη για το 2021. Το ίδιο αισιόδοξα είναι τα μηνύματα και για το 2022. Η κυβέρνηση το διατυμπανίζει και το απολαμβάνει. Λογικό, καθώς χρόνια είχαμε να ακούσουμε τέτοια νέα. Πλην η ανάπτυξη αυτή χρειάζεται σταδιακά να φτάσει και στα πορτοφόλια των πολιτών, αλλιώς τα «καλά» νέα δεν θα έχουν νόημα για τον πολύ κόσμο. Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει αυτόματος μηχανισμός που από την μια μέρα στην  άλλη μεταφέρει το χρήμα από την μακροοικονομία στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Αν όμως και η κυβέρνηση δεν έχει στο μυαλό της να επιταχύνει με κάθε τρόπο αυτή την διαδικασία, η αγορά θα αργήσει πολύ να το κάνει. Μην σας πω ότι από μόνη της δεν το σκοπεύει καθόλου.

Ο Μητσοτάκης είπε προχθές σε διεθνές συνέδριο ότι αναμένει σταδιακή αύξηση των μισθών στην Ελλάδα. Λογική εκτίμηση, όταν η αγορά εργασίας ζητά κόσμο και δεν βρίσκει, οι μισθοί αργά ή γρήγορα θα αυξηθούν. Και όταν υπάρχει ανάπτυξη, το παραπάνω που παράγει η οικονομία υποχρεωτικά διαχέεται προς το σύνολο των πολιτών. Αλλά πότε; Και για ποιους; Τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν είναι νομοτελειακό. Η κυβέρνηση μειώνει φόρους, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά το άχθος της πανδημίας και των συνεχόμενων φυσικών καταστροφών ροκανίζει τα αποθέματα, τα συλλογικά κέρδη από τις υποχρεωτικά πετσοκομμένες φοροελαφρύνσεις καταλήγουν μικρά.

Χρειάζεται κυβερνητική προσοχή και εγρήγορση απέναντι στο λαϊκό εισόδημα. Αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ περί ανθρωπιστικής κρίσης είναι σαχλαμάρες, όμως μια μικρή, πολλαπλή και διαρκής απομείωση εισοδημάτων, μακροπρόθεσμα δεν θα φέρει καλά πολιτικά μαντάτα για την κυβέρνηση.  Ας το έχουν υπ όψη τους, ο πολύς εφησυχασμός πάνω στις δάφνες της πολιτικής κυριαρχίας είναι κακός σύμβουλος.