Σαν σκυλί

Διαβάζω σχόλια πολλών που είτε λένε ότι στο οκτάχρονο κοριτσάκι φέρθηκαν σαν σκυλί -λες κι αξίζει στα σκυλιά να πεθαίνουν αβοήθητα- είτε λένε ότι έχουμε αποκτηνωθεί -ναι έχουμε ή ίσως πάντα είχαμε- αλλά μόνο για τους ανθρώπους κι αν ήταν κανένα αδέσποτο θα κάναμε επανάσταση. Ένα παιδί, ένα οκτάχρονο κοριτσάκι, σφήνωσε σε μία πόρτα εργοστασίου. Πέθανε αβοήθητο και το κοίταζαν τόσα ζευγάρια μάτια ξανά και ξανά κι ούτε ένας, μα ούτε ένας δεν προσπάθησε να το βοηθήσει, να το αγγίξει να δει αν ζει. Μόνο ένας το κλώτσησε, διαπίστωσε ότι είναι νεκρό και συνέχισε το απόγευμά του.

Σε μας που διασώζουμε ζώα, όσο κι αν μας γίνεται η καρδούλα κομματάκια, δε μας κάνει τόση εντύπωση. Ξέρετε γιατί; Γιατί έχουμε δει πώς είναι να μπαίνουμε σε κάδο σκουπιδιών και να βγάζουμε πτώματα -σκυλιών ναι, κι όχι ανθρώπων- και αστυνομικοί να μας κοιτάζουν αδιάφορα, σχεδόν βαρετά ήταν για εκείνους, πώς είναι να προσπαθούμε να σώσουμε ένα εγκλωβισμένο γατάκι σε μηχανή αυτοκινήτου και ο ιδιοκτήτης του οχήματος να βάζει μπροστά έτοιμος να πατήσει ακόμη κι εμάς που έχουμε δυο πόδια, πώς είναι να κοιτάζουν όλοι ένα ετοιμοθάνατο ζώο χωρίς να το βλέπουν. Γιατί βιάζουν δίχως έλεος κουτάβια, γιατί τα ακρωτηριάζουν, τα καίνε, τα ταΐζουν οξύ και κανείς δε μιλάει, γιατί την αδιαφορία την έχουμε δει σε όλο της το μεγαλείο. Έχουμε αντικρίσει την απανθρωπιά από το ίδιο το ανθρώπινο είδος στην κορύφωσή της.

Η κακοποίηση και η αποκτήνωση δεν κάνουν διακρίσεις ανάλογα με τον αποδέκτη τις περισσότερες φορές. Μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε δεν ξέρω κατά πόσο δικαιούμαστε να εντυπωσιαζόμαστε τόσο με δολοφονίες σε κοινή θέα ή με την τόση τρομακτική αδιαφορία. Μακάρι για τα αδέσποτα να κάναμε επανάσταση κάθε φορά που κακοποιούνταν, θα είχαμε μια κοινωνία που σίγουρα κανένα παιδί δεν θα πέθαινε αβοήθητο κι αόρατο. Σαν σκυλί.