Πόση πολιτική μούχλα χωράει σε ένα tweet;

Τα πρώτα δείγματα γραφής του νέου πρόεδρου τού ΚΙΝΑΛ επιβεβαιώνουν (δυστυχώς) τις αρχικές εντυπώσεις της μουντής αύρας που απέπνεε η δημόσια πολιτική του προσωπικότητα. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψιν ότι τόσον καιρό φιλοδοξούσε να αναλάβει την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, υποθέτει κανείς ότι προετοιμαζόταν, ώστε με τις πρώτες του εμφανίσεις να εκπέμψει την καλύτερή του εικόνα για να κερδίσει τις εντυπώσεις και να εμπνεύσει τον κόσμο. Αν αυτός είναι ο καλύτερος εαυτός του, φανταζόμαστε εύκολα τη συνέχεια…

Για τα δικά μου μάτια, στο πηλίκον ήδη γράφει μηδέν. Θεωρώ δε ότι όσο είναι ακόμα πολύ νωρίς (αν και μάλλον είναι ήδη… αργά) οφείλουμε όλοι -ακόμη και οι φίλοι του ΚΙΝΑΛ- να μη του χαριστούμε και να τον “κρεμάμε στα μανταλάκια”. Διότι μόνο έτσι ανεβαίνει ο πήχης των απαιτήσεων: με ποιοτικές απαιτήσεις που όμως να είναι αληθινές απαιτήσεις! Και όχι παθητικές νωθρότητες τού τύπου: ‘’ας του δώσουμε λίγο χρόνο του κυρίου Προέδρου μήπως φτιάξει από μόνος του…’’. Οι υποκλίσεις και οι κολακείες στους πολιτικούς είναι ο δρόμος μέσω του οποίου έχουμε φτάσει σε αυτόν τον εθνικό πάτο.

Ας εξετάσουμε λίγο προσεκτικά πόση αναχρονιστική και πολιτικάντικη αθλιότητα χωράει πίσω από τη βιτρίνα αυτού τού tweet:

1. «Απολιγνιτοποίηση δεν σημαίνει αντικατάσταση τού λιγνίτη με ένα ακόμη ορυκτό καύσιμο»

Εντελώς εσφαλμένη δήλωση. “Απολιγνιτοποίηση”, στα Ελληνικά, μπορεί να σημαίνει ΜΟΝΟ ένα πράγμα: Αντικατάσταση τού λιγνίτη με κάτι άλλο. Με ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ άλλο. Αν τυχόν ήθελε να προβάλει κάτι διαφορετικό, όφειλε να πει αυτό το διαφορετικό∙ και όχι τα συγκεκριμένα λόγια. Αν   επιθυμούσε να κάνει μία διαυγή και πολιτικά τίμια δήλωση, θα έπρεπε να πει πχ: “Απολιγνιτοποίηση ΓΙΑ ΕΜΑΣ σημαίνει αυτό και αυτό.” Γιατί όμως το είπε έτσι;

– Είτε διότι είναι περιορισμένου βεληνεκούς γνώσης και σκέψης (δεν το νομίζω και το απεύχομαι)

– Είτε διότι με αυτόν τον πολιτικάντικο τρόπο καταφέρνει να παραπλανήσει τον μέσο ψηφοφόρο (ο οποίος, ως γνωστόν, δεν το ψάχνει και πολύ), ότι ενώ “απολιγνιτοποίηση” δήθεν σημαίνει ακριβώς αυτό που γράφει εκείνος, “οι άλλοι” δεν κάνουν αυτό που πρέπει.

Πρώτη κίτρινη κάρτα πολιτικαντισμού και ξύλινης, αναχρονιστικής πολιτικής γλώσσας.

2) «(Απολιγνιτοποίηση) σημαίνει πλήρη από-ανθρακοποίηση τής οικονομίας…»

Ακριβώς ή ίδια εξαπάτηση με πριν. ΔΕΝ σημαίνει αυτό! Αυτή είναι απλώς η προσωπική του επιλογή, θέση, αντίληψη. Ξανά, με την ίδια απατηλή γλώσσα, παρουσιάζει σαν δήθεν απόλυτο ορισμό (“σημαίνει”) μία άποψη που εξυπηρετεί το αφήγημά του. Ποιο αφήγημα; Ότι: α) “οι άλλοι” δεν εφαρμόζουν αυτό που “σημαίνει’’, αλλά κάτι στρεβλό και β) ότι εκείνος εννοεί και θα εφαρμόσει το μόνο δήθεν σωστό.

Δεύτερη κίτρινη κάρτα πολιτικαντισμού και ξύλινης, αναχρονιστικής πολιτικής γλώσσας.

3. «μέσω επέκτασης των ΑΠΕ…»

Πώς θα προκύψει η πλήρης απολιγνιτοποίηση μέσω της επέκτασης των ΑΠΕ;

Υποθέτουμε ότι θα βάλει τόσο πολλές ΑΠΕ (φωτοβολταϊκά, ανεμογεννήτριες, υδροηλεκτρικά) ώστε θα απαλλαγούμε ΠΛΗΡΩΣ – όπως έγραψε πιο πάνω – από τη καύση ορυκτών υδρογονανθράκων. Είναι ευχάριστο να ονειρεύεται κανείς ουτοπίες, αλλά όμως ολέθριο (για τους πολίτες) όταν το κάνει ένας υποψήφιος πρωθυπουργός χώρας. Ας μας παρουσιάσει λοιπόν ένα (πειστικό, εφικτό και τεχνικά εφαρμόσιμο) σχέδιο τού πώς θα το πετύχει αυτό, με ποιο οικονομικό κόστος και σε… πόσων δεκαετιών βάθος. Διότι για να το λέει με τόση αυτοπεποίθηση, προφανώς θα το έχει ήδη έτοιμο (λέμε τώρα…) και αφήνει μάλιστα σαφώς να υπονοείται ότι θα το πραγματοποιήσει και πολύ γρήγορα!

Τρίτη κίτρινη κάρτα πολιτικαντισμού και ξύλινης, αναχρονιστικής πολιτικής γλώσσας.

4. «…και τον εκδημοκρατισμό τής παραγωγής τους»

 Τι ακριβώς σημαίνει άραγε “εκδημοκρατισμός παραγωγής”; Εννοεί εκδημοκρατισμό τής ενέργειας που θα παράγουν οι ΑΠΕ; Ή μήπως εννοεί τον τρόπο παραγωγής (κατασκευής) των ιδίων των ΑΠΕ; Είτε το ένα εννοεί είτε το άλλο, πρόκειται για μία απόλυτη κενολογία. Πιθανότατα, αν τον ρωτήσουμε, να αρχίσει εκείνη την στιγμή να ψάχνει να σκεφτεί τι θα μπορούσε να εννοεί∙ δεν τον απασχόλησε καν το νόημα, διότι απλώς έψαχνε μία πιασάρικη ατάκα και τίποτα άλλο. Σε κάθε περίπτωση, πώς ακριβώς “εκδημοκρατίζεται” μία οποιαδήποτε παραγωγή; Μήπως με την κρατικοποίηση; Μήπως φτιάχνοντας μια κρατική ΔΕΗ-ΑΠΕ; Διότι αυτή μόνο την τεχνογνωσία “εκδημοκρατισμού” διαθέτει το ΠΑΣΟΚ που έγινε ΚΙΝΑΛ.

Τέταρτη κίτρινη κάρτα πολιτικαντισμού και ξύλινης, αναχρονιστικής πολιτικής γλώσσας.

5. «…όπως συμβαίνει σε πολλά κράτη τής Ευρώπης»

Εδώ το ψέμα πάει σύννεφο! Πλήρης απο-ανθρακοποίηση τής οικονομίας, ΔΕΝ συμβαίνει σε ΚΑΝΕΝΑ κράτος της Ευρώπης. Και όχι απλώς ΔΕΝ συμβαίνει σήμερα, αλλά οι χώρες που είναι πολύ μπροστά σε αυτό το πεδίο (π.χ. Δανία) το έχουν ως στόχο να το πετύχουν σε 30 χρόνια, δηλαδή το 2050. Μάλιστα, ακόμη και η Φινλανδία που είναι η μόνη χώρα που το φιλοδοξεί για το 2035, υπολογίζει ότι θα το πετύχει σε μεγάλο μέρος με χρήση πυρηνικής ενέργειας και όχι με ΑΠΕ.

Δεν είχε κανένα ηθικό πρόβλημα όμως ο κος Ανδρουλάκης να ταΐσει κουτόχορτο τον κόσμο λέγοντας παραπλανητικές ασυναρτησίες.

5η κίτρινη κίτρινη κάρτα πολιτικαντισμού και ξύλινης, αναχρονιστικής πολιτικής γλώσσας.

Η κλασική, λαϊκιστική, αναχρονιστική συνταγή: Δεν έχει σημασία αν βγάζει νόημα αυτό που λες, σημασία έχει να περιέχει “λέξεις κλειδιά” που ενεργοποιούν τον κοινωνικο-πολιτικό συναισθηματισμό τού ακροατηρίου∙ και δη του αριστερόστροφου ακροατηρίου που είναι μαθημένο να γοητεύεται και να χειροκροτάει κούφια κλισέ, κενά νοήματος, αρκεί να έχουν λέξεις του τύπου “δημοκρατικό”, “προοδευτικό”, “ανθρωπιστικό”, κτλ. Ο ορισμός της ευτέλειας και της εξαπάτησης του πολίτη.

Στο σε πόσες κίτρινες του αξίζει η κόκκινη, ας το κρίνει ο καθένας με τα δικά του μέτρα. Όμως, να αλλάξει η Ελλάδα και να αντικρύσει φως μέλλοντος μέσω αυτής της αραχνιασμένης διαδρομής, ας μη το ελπίζουμε.