Ο Πούτιν άνοιξε την πόρτα του τρελοκομείου, αυτό πια το χει καταλάβει κι η Κουτσή Μαρία. Μόνο που κανείς δεν μπορεί να μας πει με βεβαιότητα πως θα είναι αυτός ο καινούριος τρελός κόσμος στον οποίον θα ζήσουμε εφεξής. Ψηφίδες του αντιλαμβανόμαστε, στο σύνολο του δεν τον ξέρουμε.

Για παράδειγμα ξέρουμε ότι θα είναι πιο ακριβός. Κάθε εμπόδιο που μπαίνει στις διαδρομές του ελεύθερου παγκόσμιου εμπορίου (πόλεμοι, εμπάργκο, κυρώσεις, προβλήματα στην παραγωγή και στις εφοδιαστικές αλυσίδες) αυτομάτως κάνει τον κόσμο μας ακριβότερο. Κυρίως για τους φτωχότερους.

Ξέρουμε επίσης ότι θα είναι ένας κόσμος πολύ πιο ανασφαλής απ’ τον παλιό. Όταν κουρελιάζεται το διεθνές δίκαιο, όταν ο κάθε δικτάτορας θεωρεί πως έχει το ελεύθερο να αναθεωρεί εθνικά σύνορα κατά τις θεωρίες που εφευρίσκει, όταν η χρήση βίας γίνεται κάτι σύνηθες και επιτρεπτό, τότε τίποτα δεν είναι δεδομένο και ασφαλές.

Επίσης ψυχανεμιζόμαστε ότι πέρασε ανεπιστρεπτί οι εποχές που τα έργα της ειρήνης προηγούνταν της προετοιμασίας του πολέμου. Μπροστά στον ζόφο της επερχόμενης ζούγκλας όπου ο ισχυρός καταβάλλει ψυχρά τον ανίσχυρο, τα έθνη θα κατευθύνουν πρωτίστως τους πόρους τους στην άμυνα τους παρά στην βελτίωση του επιπέδου της ζωής τους. Αυτά είναι κακά μαντάτα για τις κοινωνίες και για την δική μας ασφαλώς.

Τι δεν ξέρουμε; Διότι είναι πολλοί οι «άγνωστοι χ» στην καινούρια παγκόσμια εξίσωση, η οποία μάλιστα δεν θα χει πια δυο αντιμαχόμενους πόλους, αλλά τρεις ή και δυνητικά τέσσερις. Η Κίνα παραμονεύει, η Ινδία ακολουθεί από πίσω. Κι αυτή η πολυποπολικότητα δεν ξέρουμε αν είναι καλό ή κακό πράγμα. Στην επιστήμη των διεθνών σχέσεων, εποχή του πρώτου Ψυχρού Πολέμου είχε εγγραφεί ως σχετικά ασφαλής εποχή (λόγω της ισορροπίας του πυρηνικού τρόμου), τώρα όμως;

Δεν ξέρουμε για παράδειγμα, αν οι ανάγκες της καινούριας παγκόσμιας αντιπαράθεσης με αδιανόητα όπλα ηλεκτρονικού πολέμου ένθεν κακείθεν, οδηγήσουν σ’ έναν υποχρεωτικό (και κοινωνικά αποδεκτό) περιορισμό ατομικών ελευθεριών. Κάποτε στους πολέμους επιβάλλονταν ειδικά μέτρα και στρατιωτικοί νόμοι, τώρα ενδέχεται να έχουμε τις κατασκοπευτικές συσκευές κάτω από το κρεβάτι μας.

Δεν ξέρουμε αν σ’ αυτό το παγκόσμιο κλίμα φόβου, οι πολίτες θα συντηρητικοποιηθούν ή θα ριζοσπαστικοποιηθούν. Αν θα λουφάξουν ή θα εξεγερθούν. Αν θα προτιμήσουν να μπουν κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες των κυβερνήσεων τους και των κρατικών μηχανισμών προστασίας ή αν θα μπουν σ’ ένα σπιράλ κοινωνικής αποδόμησης και μελλοντικού χάους.

Δεν ξέρουμε αν αυτός ο κόσμος θα φέρει στις οικονομίες μαζική ανεργία ή αν θα βρει τους τρόπους να ανταπεξέλθει και να συνεχίσει να αναπτύσσεται. Ούτε γνωρίζουμε τα αποτελέσματα ενός χρόνιου στασιμοπληθωρισμού που βρίσκεται προ των πυλών, ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε πολλές δεκαετίες να ζήσουμε αυτό το πράγμα και ότι οι τότε κοινωνίες που το έζησαν και το αντιμετώπισαν δεν έχουν τίποτα κοινό πια με τις σημερινές.

Κοντολογίς, λίγα ξέρουμε για το κοινό μας αύριο κι αυτά ζοφερά, τα πιο πολλά δεν τα ξέρουμε και δεν έχουμε καμιά ένδειξη ότι τα άγνωστα ενδέχεται να είναι και ελπιδοφόρα. Θαρρώ πως ήρθε ο καιρός να μετονομάσω την στήλη από «τρελοί καιροί» σε «δύσκολοι» ή «μαύροι καιροί». Δυστυχώς.

Facebook Comments