Δεν ξέρω αν ο Μητσοτάκης άλλαξε στρατηγική, σίγουρα πάντως άλλαξε ρητορική. Από κει που η αυτοδυναμία ήταν ο αδιαπραγμάτευτος στόχος του, τώρα πια στόχος του είναι η πολιτική σταθερότητα. Πάει να πει, δεν θα επιδιώκει μανιακά συνεχείς εκλογές μέχρι να πετύχει αυτοδυναμία, αλλά θα συζητήσει από την πρώτη κιόλας αναμέτρηση τον πιθανό σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.

Ας δεχτούμε ότι ειλικρινώς θα επιδιώξει κάτι τέτοιο, πρακτικά όμως πόσο εφικτό είναι; Διότι στην πράξη θα παιχτεί η παρτίδα, όχι στα λόγια που εκτοξεύονται σε φόρουμ και εκδηλώσεις. Και φυσικά, για να υπάρξει κάποια κυβέρνηση συνεργασίας, δεν αρκεί ένας Μητσοτάκης αλλά ο Μητσοτάκης κι άλλος ένας. Άρα πρέπει να συναντηθούν δυο στρατηγικές και να καταφέρουν να τα συμφωνήσουν.

Πρακτικά λοιπόν, πόσο εφικτή είναι η δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας αμέσως μετά τις εκλογές που θα γίνουν με απλή αναλογική; Με βάση τα σημερινά στοιχεία, καμία. Όχι μόνο διότι η σύμπραξη ΝΔ-ΚΙΝΑΛ (αν επιτευχθεί) στην καλύτερη περίπτωση θα έχει οριακή πλειοψηφία, αλλά διότι τόσο η στρατηγική Μητσοτάκη όσο και η στρατηγική Ανδρουλάκη θα είναι ανολοκλήρωτες.

Τι βαθύτερο επιθυμεί ο Ανδρουλάκης; Να περάσει τον Τσίπρα και να γίνει ο δεύτερος πόλος. Κι αν δεν το καταφέρει αυτό, να βρίσκεται μια ανάσα από την δεύτερη θέση, δηλαδή να είναι εν δυνάμει δεύτερος πόλος. Τι βαθύτερο επιθυμεί ο Μητσοτάκης; Το μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό ψήφων και βουλευτών, ακόμα κι αν αυτό δεν θα σημαίνει αυτοδυναμία. Άρα η στρατηγική και των δυο ολοκληρώνεται με την δεύτερη εκλογική αναμέτρηση.

Διότι στην δεύτερη κάλπη ο Μητσοτάκης θα πάρει (πιστεύει) και περισσότερους ψήφους (ως προϊόν του φόβου της ακυβερνησίας) και περισσότερες έδρες (από το μπόνους των 40 εδρών). Αντιστοίχως, στην δεύτερη κάλπη ελπίζει ο Ανδρουλάκης ότι θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα σ’ ένα ηττημένο Αλέξη, καθώς το ΚΙΝΑΛ θα εμφανίζεται ως ανερχόμενη δύναμη και ο Τσίπρας ως παρακμάζουσα. Εξάλλου, ένας Ανδρουλάκης που θα πάει από τις πρώτες εκλογές να πέσει στην αγκαλιά του Μητσοτάκη, θα φανεί ανακόλουθος με τις διακηρύξεις του.

Άρα; Άρα, όλη αυτή η λεκτική διαφοροποίηση Μητσοτάκη από τον στόχο της αυτοδυναμίας στον στόχο της (συμμαχικής) σταθερότητας, αλλά και η κάθετη άρνηση Ανδρουλάκη να συναινέσει σε τέτοιο σενάριο, δεν είναι παρά ένα παιχνίδι εντυπώσεων μπροστά σε μια προδιαγεγραμμένη εξέλιξη. Στις διπλές κάλπες. Το τι θα συμβεί μετά και τις δεύτερες εκλογές, είναι πολύ νωρίς να το πούμε. Πάντως, σ’ όλα αυτά τα σενάρια, ο μόνος που δεν παίζει είναι ο Τσίπρας. Δυστυχώς γι αυτόν, δεν χωράει πουθενά.

Facebook Comments