Σεξ, βιντεοταινίες και ψέματα αγαπητέ “φιλελεύθερε”

Σεξ είναι αυτό που ζούμε. Κάποιοι το χαίρονται, κάποιοι ζορίζονται. Και κάποιοι αυτοκτονούν.

Οι βιντεοταινίες άρχισαν στα δίκτυα, τα ράδια και τις τηλεοράσεις. Κομματικοί καραγκιόζηδες διαλαλούν την πραμάτεια τους για να τσιμπήσουν στα δίχτυα τους αφελείς, αμόρφωτους, ιδιώτες (από το αρχαιοελληνικό και το αγγλικό ταυτόχρονα) που προσπαθούν να βρουν που θα την περάσουν καλύτερα.

Σε αυτά που λένε προστίθενται και τα ψέματα των πνευματικών ανθρώπων. Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν είναι τυχαίοι. Είναι σπουδαγμένοι, διαβασμένοι και χειρίζονται ιδιαίτερα καλά τον λόγο. Για αυτό είναι και εξαιρετικοί λαοπλάνοι. Είναι αυτοί που με πάσα σοβαρότητα και πάσα “ειλικρίνεια”, από την καθηγητική ή καλλιτεχνική τους θέση, σου αναλύουν την ΤΙΝΑ (= There Is No Alternative) με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιο βαθμό που αναρωτιέσαι πως γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που να σκέφτονται καν κάτι διαφορετικό από αυτό που ζούμε.

Δεν ξέρω αν θα είναι τώρα, σε αυτές τις εκλογές, ή αν θα γίνει αργότερα, αλλά τα ψέματα θα σταματήσουν να πιάνουν. Όλα τα ψέματα, ακόμα και τα καλύτερα, τα “πνευματικά”, το παθαίνουν αυτό. Χτυπούν σε έναν αδιαπέραστο τοίχο και δεν μπορούν να πάνε παραπέρα. Έναν τοίχο χτισμένο με δύο υλικά πολύ σκληρά. Τα δεδομένα, τα ψυχρά και ανελέητα νούμερα της εξαθλίωσής μας, εντός ευρώ, και τα προσωπικά βιώματα του καθενός που όσο πάει και πληθαίνουν.

Φτάνει δηλαδή η ώρα που ο μέσος άνθρωπος αναρωτιέται ποιόν πρέπει να πιστέψει, αυτά που του λένε ή αυτά που βιώνει. Ταυτόχρονα ακόμα και οι καλύτεροι μάγοι των στατιστικών, έχουμε και εμείς τέτοιους (greek statistics) που λειτουργούν μέχρι και τις μέρες μας (σκάνδαλο ΕΛΣΤΑΤ), δεν μπορούν πλέον να κρύψουν την οικονομική διάλυση που αποτυπώνεται (ακόμα και …) στα στατιστικά.

Και τότε τι θα κάνει άραγε; Τι θα γίνει όταν η μόνη αντιπολίτευση είναι το ΚΚΕ και η ΧΑ;

Ακόμα και οι καλύτερες χύτρες ταχύτητας πάνω από μία πίεση σκάζουν. Και δυστυχώς η πίεση θα αυξηθεί ιδιαίτερα από εδώ και πέρα.

Το νέο πρόγραμμα έχει και θεωρητικά ορθές πολιτικές. Ακόμα και αυτές όμως θα αποδειχθούν ολέθριες για την χώρα μας. Το πρόβλημα είναι ότι δεν αντιμετωπίζουμε ένα νέο πρόβλημα. Αυτό που συμβαίνει έχει τις ρίζες του βαθιά στον περασμένο αιώνα και ταυτόχρονα οι αιτίες του είναι τόσο εγχώριες αλλά και εξωχώριες. Η κατάσταση πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά, όχι με αποσπασματικά μέτρα από κάποιο βιβλίο θεωρίας. Άσε που η θεωρία λέει … χρεοκοπία.

Αυτό που κανένας δεν θα συζητήσει σε αυτές τις εκλογές είναι το βασικό ερώτημα που τίθεται, όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά και για κάθε πολίτη στην Ευρώπη.

Θέλεις μια ενωμένη Ευρώπη σε πολιτικό και κρατικό επίπεδο; Την εξαφάνιση δηλαδή όλων των κρατικών οντοτήτων όπως τις γνωρίζουμε και την δημιουργία όχι των ηνωμένων πολιτειών της Ευρώπης αλλά στην πραγματικότητα ΕΝΟΣ κράτους. ΜΙΑΣ πολιτείας.

Η προσωπική μου άποψη είναι πως κάτι τέτοιο θα ήταν ένα τεράστιο πισωγύρισμα στις μέρες του φασισμού.

Power corrupts, absolute power corrupts absolutely. Και ήδη οι Βρυξέλλες είναι πολύ διεφθαρμένες τόσο σε οικονομικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Με την απόλυτη δύναμη στα χέρια τους τι θα γίνει άραγε;

Αυτός είναι ένας από τους πολλούς λόγους που θα ήθελα την Ελλάδα εκτός ΕΕ και εκτός ευρώ. Και όχι δεν είμαι ψεκασμένος, κομουνιστής, καμένος, χυρσαύγουλο, ναζιστής, οικονομικά αγράμματος, ηλίθιος, βαλτός βολεμένος με φράγκα στο εξωτερικό και όλα τα υπόλοιπα που έχω χαρακτηριστεί κατά καιρούς σε συζητήσεις και social media. Είμαι μιναρχικός καπιταλιστής, δηλαδή κλασσικός φιλελεύθερος.

Ένας άλλος λόγος είναι πως ο έλληνας χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας. Την διάλυση του πελατειακού κράτους, όχι στην χώρα αλλά πρωτίστως στην ψυχοσύνθεσή του. Αυτό δεν γίνεται με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας ονομάζονται κεντρικός σχεδιασμός και όπως πάντα έχουν βολεμένους που την περνούν ζάχαρη γιατί είναι too big to fail και κακομοίρηδες που πληρώνουν τα σπασμένα. Έτσι το νέο δημόσιο είναι οι too big to fail, αυτοί που θα παίρνουν τα έργα, αυτοί θα μοιράζουν τις μίζες, που θα διοικούν τις τράπεζες, αυτοί που θα μοιράζουν τις επιχορηγήσεις και θα κρίνουν ποια “επενδυτικά¨ ή “ερευνητικά” θα χρηματοδοτηθούν. Αυτοί θα είναι οι νέοι brokers του νέου πελατειακού συστήματος. Μέσα σε αυτούς και οι τράπεζες. Αυτές που αενάως χρεοκοπούν και αενάως τις πληρώνουμε. Κι αν νομίζει κάποιος πως αυτά δεν θα συμβούν, έχασε. Συμβαίνουν ήδη. Εδώ είναι Βαλκάνια. Δεν είναι παίξε – γέλασε. Και εδώ δεν έχουμε καπιταλισμό. Έχουμε ευρωπαϊκό εθνικοσοσιαλισμό. Φασισμό δηλαδή. Και όταν λέμε εθνικοσοσιαλισμό το εννοούμε και ως προς το “εθνικό” με τους ευρω-φεντεραλιστές που μας κατσικώθηκαν στον σβέρκο αλλά και ως προς το “σοσιαλισμό” καθώς αυτοί οι τύποι δεν έχουν καμία όρεξη για ελεύθερη αγορά. Μέσα στην απίστευτη έπαρσή τους νομίζουν πως αυτοί μπορούν να μας “αναπτύξουν”.

Έλα που η ανάπτυξη δεν έρχεται επειδή κάποιοι το αποφασίζουν και την “σχεδιάζουν” δια νόμου. Και εδώ ερχόμαστε σε έναν ακόμα λόγο για τον οποίο θέλω να φύγουμε από το ευρώ. Τον οικονομικό.

Τα μεγαλύτερα ψέματα παίζονται εδώ. Δυο γάιδαροι, με όλη την σημασία της λέξης, μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα. Από την μία οι νεο-μερκαντιλιστές και από την άλλη οι νεο-κεϋνσιανοί. Οι μεν θέλουν αποικία (και εν πολλοίς το πέτυχαν) και δια αυτής της οδού την εξαφάνιση της χώρας μας ώστε να αποτελέσει την μαγιά, το πείραμα, για το ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος. Οι δε θέλουν να ρίξουν χρήμα στην αγορά (και εν πολλοίς το πέτυχαν με τον Draghi) για να διαιωνίσουν το αποτυχημένο μοντελάκι του λόρδου που προσκυνούν. Ο αχυρώνας για όποιον δεν κατάλαβε είναι το σαρκίο μας.

Και εμείς; Άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε. Όπως για παράδειγμα εδώ: http://www.kathimerini.gr/828108/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/apoyh-oi-prodotes-oi-hrwes-kai-h-draxmh . Οι πνευματικοί άνθρωποι που λέγαμε; Έ, αυτοί τα γράφουν αυτά τα τραλαλά.  Να το πάρουμε στίχο – στίχο να γελάσουμε;

“Μια φορά και έναν καιρό, κάποιοι προδότες υπέγραφαν μνημόνια, τρομοκρατώντας τον κόσμο για τη ζωή εκτός ευρώ. Μια μέρα κάποιοι ήρωες τους ανέτρεψαν. Υπέγραψαν ένα νέο μνημόνιο και σώσαν τον τόπο από την καταστροφή εκτός ευρώ.”

Εδώ βλέπουμε πως η άποψη του συγγραφέα είναι δεδομένη. Ακόμα δεν το υπογράψαμε και έχουμε ήδη σωθεί… Πόθεν άραγε; Στην παρακάτω πρόταση λέει ο ποιητής:

“Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η συμφωνία που πέτυχε η ελληνική κυβέρνηση, διαπραγματευόμενη για έξι ολόκληρους μήνες, αποτιμάται τελικώς ως πολύ χειρότερη εκείνης που θα εδύνατο να αποσπάσει, αν δεν διαπραγματευόταν καν. Το τελικό εξαγόμενο; Aντί κατάργησης του μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο, ζητήσαμε εσχάτως ένα νέο μνημόνιο, ίσως το χείριστο όλων των προηγούμενων.”

Απ όπου εξάγονται τα εξής σχιζοφρενικά. Το μνημόνιο είναι το χειρότερο. Αλλά μας έσωσε. Η κυβέρνηση έχασε έξι μήνες, τα έκανε μαντάρα και εν πολλοίς κατέστρεψε την οικονομία. Αλλά μας έσωσε. Γιατί; Γιατί, δόξα το αγνώστω της Ελλάδος Θεώ, μείναμε στο ευρώ. Και έτσι σωθήκαμε. Και προφανώς το ότι μας έσωσε αρκεί για να ξεχάσουμε όλα τα υπόλοιπα. Και αυτών και των (πάρα πολλών) προηγουμένων. Πότε άραγε θα πληρώσει κάποιος από το κλειστό και φαύλο πολιτικό σύστημα για τα σπασμένα; Ποτέ. Πληρώνει ο (από σχεδιασμό) απαίδευτος και κουτοπόνηρος ιδιώτης (με την αρχαιοελληνική και την αγγλική έννοια ταυτόχρονα) που βλέπει το τυρί αλλά όχι την φάκα και τους ψηφίζει. Αυτός ο βλαξ που παράγεται μαζικά στην χώρα μας πολλές δεκαετίες τώρα.

“Ζούμε δυστυχώς στη χώρα, όπου κόβονται οι συντάξεις για να χρηματοδοτούνται οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Ζούμε στη χώρα, όπου με τους νέους συντελεστές φορολογίας, σε μια επιχείρηση με 4 εταίρους και ετήσια κερδοφορία 500 χιλιάδων ευρώ, η τελική πρόσοδος για κάθε έναν από αυτούς είναι μόλις 12,5 χιλιάδες ευρώ, δηλαδή ένα έσοδο ενδεχομένως πιο χαμηλό και από τις ετήσιες αποδοχές ενός δημοσίου υπαλλήλου. ”

Και ποιός φταίει για όλα αυτά; ο συνταξιούχος που ακολούθησε κατά γράμμα τους νόμους που αυτοί οι “κύριοι¨ έφτιαξαν ή αυτοί που τους έφτιαξαν; Αλήθεια από πού βγαίνουν τα νουμεράκια αυτά; Καλό είναι να λέμε και πως φτάσαμε εκεί αν θέλουμε να είμαστε επιστήμονες. Γιατί ακόμα κι αν είναι έτσι (που κάπως έτσι είναι) αν δεν αποδειχθεί δεν μετράει. Αλλιώς θα κάνουμε ασκήσεις φαντασίας.

“Ετσι, αντί να προάγεται η ιδιωτική πρωτοβουλία και να επιβραβεύεται η ανάληψη επιχειρηματικού κινδύνου, καλλιεργείται η ιδέα της φοροαποφυγής και της με κάθε τόπο ενσωμάτωσης στο άρμα του Δημοσίου. ”

Ενώ με τα bail outs δεν συμβαίνει αυτό. Το γεγονός πως είμαστε σε μια χώρα που οι τραπεζίτες διέλυσαν τις τράπεζες και έχουν λάβει ανακεφαλαιώσεις και εγγυήσεις περί τα 250δις για καταθέσεις 130 δις αυτή τη στιγμή που ποτέ δεν ξεπέρασαν τα 250δις (http://www.bloomberg.com/news/articles/2015-06-26/greek-bank-deposits-fall-to-eleven-year-low) δεν έχει σημασία. Δεν είναι αυτό moral hazard. Δεν είναι φέσι που τρώμε οι πολίτες κάθε φορά που καταπίπτει μια εγγύηση και περνάει στο κρατικό χρέος, όπως έχει γίνει πολλές φορές μέχρι τώρα… Πόσα χρήματα από αυτές της εγγυήσεις έχουν περάσει στο δημόσιο χρέος ξέρουμε; Γιατί δεν δίνονται αυτά τα στοιχεία άραγε συγκεντρωτικά και πρέπει να τα ψάχνουμε ένα-ένα από τα διεθνή μέσα; Επίσης πόσα χρωστούν οι τράπεζες που είναι πλέον κρατικές (πριν τις πάρει ο … ESM) στην EKT και την ΤτΕ; μην είναι άλλα 120+ δις; Μήπως το κράτος εγγυάται για να δανειστεί … ο εαυτός του; Μήπως τελικά αυτό το κρυφό χρέος θα το πληρώσει το γνωστό υποζύγιο, ο έλληνας πολίτης; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Εγώ λέω όχι. Καλή η θεωρία αλλά να την εφαρμόζουμε πλήρως και παντού, όχι μόνο όπου θυμόμαστε και όπου μας συμφέρει… (ένα μικρό παράδειγμα για τα παραπάνω, για να μην μιλάμε στον αέρα: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=33858 )

“Ζούμε στη χώρα όπου ο δημόσιος τομέας είναι η ύψιστη ιερή αγελάδα. Στη χώρα όπου 1,5 εκατομμύριο Ελληνες είναι άνεργοι και 250 χιλιάδες έχουν μεταναστεύσει. Άραγε, πόσοι εξ αυτών ήταν δημόσιοι υπάλληλοι; ”

Μιας και ρωτάει ας απαντήσουμε: από το 2010 μέχρι και σήμερα σύμφωνα με τις απογραφές που έχουν γίνει έχουν απολυθεί ή απομακρυνθεί περίπου 190000 (770000 περίπου το 2010, 580000 το τέλος του 2014) δημόσιοι υπάλληλοι. Δηλαδή περίπου το 25% του συνόλου. Έτσι για να μην πετάμε σπόντες και καλλιεργούμε εντυπώσεις που δεν ισχύουν. Και μιας και ο καλός διδάκτορ-συγγραφέας ρωτά ας ρωτήσουμε και εμείς. Η Ελλάδα ή η Γερμανία έχει περισσότερους δημόσιους υπαλλήλους ανά 100000 κατοίκους; Ποιά χώρα ξοδεύει μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ της για τους δημόσιους, η Ελλάδα, η “σοσιαλιστική” Γαλλία ή η σκληρή Φινλανδία; Ας το ψάξει ο αναγνώστης και ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα…

“Ζούμε στη χώρα που από το 1981 έχει δεχθεί 650 δισ. ευρώ δάνεια, 300 δισ. ευρώ καθαρές επιδοτήσεις και 25 δισ. ευρώ άτοκες επενδυτικές χορηγήσεις. Αλλά που παρ’ όλα αυτά, μια μερίδα κόσμου επιζητά διακαώς την επιστροφή στη δραχμή. ”

Το ότι ηλιθίως δανειστήκαμε 650δις έντοκα και 25 δις άτοκα δεν είναι δείγμα πόσο καλό είναι το ευρώ. Αντίθετα. Δείχνει ότι τα χαμηλά επιτόκια που ποτέ δεν έπρεπε να έχουμε και ποτέ δεν αξίζαμε να έχουμε έφεραν τεράστια ποσά στην χώρα. Αν αυτό δεν είναι συστημικό πρόβλημα του ευρώ τότε δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω … Τα 300 δις ευρώ των καθαρών επιδοτήσεων πού ακριβώς πήγαν; Είναι αλήθεια πως τα έργα στην Ελλάδα κοστίζουν ακόμα και σήμερα τουλάχιστον διπλάσια απ ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μήπως αυτά τα χρήματα, μέσω των εγχώριων κατασκευαστικών, συντήρησαν τα, εν πολλοίς πτωχευμένα, μέσα ενημέρωσης για δεκαετίες; Μήπως πολλά από αυτά τα χρήματα πήγαν σε γαλλικές και γερμανικές εταιρείες και προμηθευτές; Μήπως άραγε αυτά τα χρήματα συνοδεύτηκαν από άλλα τόσα που έβαλε το ελληνικό κράτος και φορτώθηκε ο έλληνας πολίτης για να γίνουν όλα τα παραπάνω; Αυτό εμένα δεν μου λέει τι καλό είναι το ευρώ, αλλά ότι κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν με βάση το ευρώ και την ευρωπαϊκή “ένωση” τους ανίδεους βλάκες που εκπαιδεύουν εδώ και δεκαετίες για να τους γδάρουν… Και όλα αυτά, αν δει ο συγγραφέας τα στοιχεία, χωρίς το ευρώ δεν θα μπορούσαν να συμβούν. Γιατί η εκροή και η αφαίμαξη αρχίζει με το ευρώ. Τότε σταματάμε να αποταμιεύουμε και αρχίζουμε να δανειζόμαστε και να τρώμε από τα έτοιμα σαν να μην υπάρχει αύριο. Για αυτό μια μερίδα του κόσμου επιζητά την δραχμή όπου τουλάχιστον τα χρήματα δεν έφευγαν εύκολα από την ελληνική οικονομία. Και μέχρι να φτιάξουμε την δομή της ελληνικής πραγματικότητας διαλύοντας τις δομές του πολιτικού συστήματος και του πελατειακού κράτους καλά κάνουν.

“Το επιχείρημά τους είναι ότι μια τέτοια επιλογή θα βελτιώσει την εγχώρια ανταγωνιστικότητα. Ενας ακόμα μεγάλος μύθος. Το 1980, η ισοτιμία δραχμής-δολαρίου προσδιοριζόταν στο 1 δολάριο προς 43 δραχμές. Το 2000 η ίδια ισοτιμία έκλεινε στο 1 δολάριο προς 309 δραχμές. Ητοι, εντός μιας εικοσαετίας, η δραχμή απώλεσε κρίσιμη αξία σε σχεσιακή δολαριακή βάση. Από την άλλη πλευρά, στην εικοσαετία αυτή, το ύψος των εξαγωγών διπλασιάστηκε οριακά, δηλαδή από τα 5 δισ. δολάρια στα 10 δισ. Δολάρια. Επιπλέον, το εμπορικό έλλειμμα, από τα 6 δισ. δολάρια το 1980 προσέγγισε τα 19 δισ. το 2000.Τεκμαίρεται καταφανώς με τον τρόπο αυτό, ότι η απαξίωση της δραχμής, σε καμία περίπτωση, δεν κατέστη εφικτό να μεγεθύνει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.  ”

Το επιχείρημα που νομίζει ο συγγραφέας ότι προβάλουν αυτοί είναι αυτό που αναφέρει. Στην πράξη τα επιχειρήματα είναι πολλά και εντελώς διαφορετικά όπως δείξαμε παραπάνω και θα συνεχίσουμε. Για να δούμε τα παρακάτω που αναφέρει. Η διαφορά των ισοτιμιών είναι παντελώς άχρηστη. Το ερώτημα που θα έπρεπε να ενδιαφέρει είναι η αγοραστική δύναμη του μισθωτού και η αύξηση του ΑΕΠ σε σταθερή νομισματική αξία. Για παράδειγμα αν η χώρα Α έχει αγοραστική αξία μέσου μισθού 10 και  ισοτιμία 1:1 με την χώρα Β και η χώρα Β ανακαλύψει τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου στα εδάφη της, τι θα γίνει; Η χώρα Α θα έχει ίδια αγοραστική αξία, αλλά η ισοτιμία της μπορεί να πάει και στο 5:1 με την χώρα Β. Τι σημασία έχει αυτό για την οικονομία της; Καμία. Επίσης μια μικρή λεπτομέρεια: παρά την υποτίμηση της δραχμής και τις τραγικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν το 80, το πολιτικό κενό του 88-90,την τρέλα της οικονομικής πολιτικής από εκεί και μετά και το κρατικοδίαιτον των ελλήνων “επιχειρηματιών” οι εξαγωγές διπλασιάστηκαν με εθνικό νόμισμα σε 20 χρόνια. Με ευρώ τι έγινε;  Το 2014 οι εξαγωγές ήταν περίπου 16 δις ευρώ (δηλαδή 18δις δολάρια περίπου) άρα σε 16 χρόνια είχαμε αύξηση 80%. Το εμπορικό έλλειμμα τριπλασιάστηκε σε 20 χρόνια στην περίπτωση της δραχμής. Με το ευρώ τι έγινε άραγε; Το 2014 ήταν περίπου 48 δις ευρώ, δηλαδή περίπου 54 δις δολάρια. Δηλαδή ουσιαστικά και πάλι μιλάμε για τριπλασιασμό. Προφανώς λοιπόν και το ευρώ δεν βελτίωσε σε τίποτα την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Όμως η διαφορά είναι πως από την εισαγωγή της δραχμής με την τελική μορφή της το 1954 μέχρι την κατάργησή της τον Μάρτιο του 2002 δεν χρεοκοπήσαμε. Ενώ με το ευρώ σε 16 χρόνια διπλασιάσαμε το χρέος μας (σε απόλυτα νούμερα 150 δις σε 350δις) και χρεοκοπήσαμε … δις (PSI και επαναγορά ομολόγων).

“Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, μιας και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα λέγαν, έγραψε κάποτε ο Μενέλαος Λουντέμης. Και η ρήση αυτή έγινε, δυστυχώς, κανόνας για κάποιους, στα χρόνια που πέρασαν. Και από την άλλη, οι ένθερμοι υποστηρικτές της δραχμής, χωρίς να έχουν να παρουσιάσουν καν ένα ενδελεχές εναλλακτικό σχέδιο, εστιάζουν μόνο στο αδιέξοδο της εξόδου από το ευρώ. Δεν μας είπαν ποτέ ποια παιδεία θέλουν, ποια δικαιοσύνη και ποιο κράτος. Στο τέλος της ημέρας, η λύση για τον τόπο είναι μόνον μία: Αρραγής εθνικός συνασπισμός, σύνθεση δημιουργικών δυνάμεων, απομόνωση των άκρων.”

Υπάρχουν πολλοί υποστηρικτές της δραχμής. Και όλοι έχουν πολλά να πουν. Τόσο εγχώριοι (Καζάκης, Λαβδιώτης, Λαπαβίστσας, Κατσανέβας κ.α.) όσο και έξω (http://fortune.com/2015/06/29/paul-krugman-no-greece-vote/, http://www.forbes.com/sites/timworstall/2015/07/25/greece-really-should-leave-the-euro-the-economics-is-entirely-clear-here/, http://www.nytimes.com/2015/07/25/opinion/why-greece-should-leave-the-eurozone.html?_r=0) πολλοί από τους οποίους έχουν και Nobel παρεμπιπτόντως … Επίσης όλοι αυτοί έχουν συγκεκριμένες λογικές και σχέδια για το τι θα έπρεπε να γίνει και γιατί. Κάποια από αυτά δε είναι σε επίπεδο μέρας με την μέρα για το τι θα έπρεπε να γίνει, αλλά δεν συζητιούνται. Στα panels εμφανίζονται κάποιοι σαν τον συγγραφέα που επαναλαμβάνουν ότι η έξοδος από το ευρώ είναι … αδιέξοδη,χωρίς να δίνουν στοιχεία, χωρίς να αντικρούουν τα ιστορικά προηγούμενα όλων των νομισματικών ενώσεων αυτού του πλανήτη που είναι συντριπτικά και χωρίς να μιλάνε για τις χώρες που έχουν χρεοκοπήσει και εφάρμοσαν ορθές πολιτικές, οι οποίες στο σύνολό τους γνώρισαν εκρηκτική ανάπτυξη και ευημερία. Αυτά δεν συμφέρουν για αυτό και δεν λέγονται. Η πραγματικότητα όμως είναι πραγματικότητα. Όσο για την παιδεία, την δικαιοσύνη και το κράτος, ο συγγραφέας ξεχνάει πως αυτό το πολιτικό σύστημα που καλεί σε “αρραγή εθνικό συνασπισμό” είναι που τα έκανε έτσι όπως είναι. Τα άκρα, δηλαδή εμείς που δεν θέλουμε την ΕΕ, ποτέ δεν είχαμε λόγο στις πολιτικές και με αυτό που ζητά ποτέ δεν θα αποκτήσουμε. Τα τομάρια που κυβερνούσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια θα συνεχίσουν να μοιράζουν την πίτα και να διαμορφώνουν τους νόμους και το σύστημα παιδείας, δικαιοσύνης και το λεγόμενο κράτος ή σωστότερα τον κρατικό μηχανισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι εμείς οι ακραίοι, όσοι τιμάμε τις παραδώσεις που ακολουθούμε θέλουμε εθνικό νόμισμα, αλλαγή συντάγματος, παιδείας και εν γένη της χώρας, ενώ οι “ευρωπαϊστές” το μόνο που έχουν να πουν είναι ότι η δημοκρατία μας είναι υψηλής ποιότητας και ότι το μόνο σημαντικό είναι η παραμονή στο ευρώ.

Μέσα σε αυτό το κείμενο που δημοσιεύεται από μία εφημερίδα που θέλει να θεωρείται ιδιαίτερα έγκριτη και ιστορική που είναι τα επιχειρήματα; Που είναι ο αντίλογος; που είναι τα δεδομένα; Πουθενά. Κάνουν τζιζ αυτά, άστα…

Και σε μία τελική αν ο νεοέλληνας είχε κάτι θετικό ήταν ότι δεν υπέκυπτε ακόμα και όταν όλα ήταν εναντίον του. Έτσι απελευθερωθήκαμε. Έτσι υπερδιπλασιάσαμε το μέγεθος της χώρας, έτσι τιμήθηκε η γενιά του ΟΧΙ. Έτσι αντισταθήκαμε και ΜΟΝΟΙ μας απελευθερωθήκαμε από τους Γερμανούς. Ακολουθώντας σε αυτό τους αρχαίους μας προγόνους τους οποίους πολλαπλώς μνημονεύουμε και ουδέποτε άλλοτε ακολουθούμε. Με θυσίες. Βαριές.

Με τα νέα ήθη απολέσαμε και αυτό το ένα που μας συνέδεε με αυτούς.
Τώρα πια αν εκβιαστούμε πρέπει να υποκύψουμε, μην πάει και ματώσουμε.

Και η γενιά που χάθηκε ως μετανάστες; Και η γενιά που δεν γεννήθηκε λόγω κρίσης;

Αυτά να τα σκεφτούν οι “φιλελεύθεροι” που ενώ έπρεπε να είναι στα κάγκελα με αυτά που (μας) συμβαίνουν, πούλησαν τις ιδέες και τις αρχές του φιλελευθερισμού και υπετάχθησαν σωρηδόν στο  άρμα της κεντρικά σχεδιαζόμενης “ευρώπης”.

Κύριοι, οι προπάτορές σας έκαναν την αμερικανική επανάσταση γιατί κάποιοι ήθελαν να τους φορολογούν χωρίς να έχουν οι ίδιοι λόγο και δημιούργησαν μια αυτοκρατορία. Εσείς αποδέχεστε την απώλεια της δικής μας αυτοκρατορίας του πνεύματος και την μεταβολή της σε μάθημα ιστορίας υπέρ κάποιων χαντρών, που ονομάζονται ευρώ. Η ιστορία θα σας κρίνει με απάνθρωπη σκληρότητα. Οι άλλοι είναι σοσιαλιστές, κρατιστές, λαϊκιστές δεξιοί και διεθνιστές. Κάνουν αυτά που προστάζουν οι στρεβλές τους θεωρίες και οι ανοησίες που έχουν στο κεφάλι τους.

Εσείς;

Εσείς μωρέ τι κάνετε;

Ξεχάσατε πως καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος πολεμώντας για τα Ιδανικά και τις Ιδέες παρά να ζεις γονατισμένος και προδότης αυτών Ιδεών που σας μεγάλωσαν και σας άνδρωσαν;