Ότι τα πράγματα είναι γενικώς πολύ ζορισμένα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Το «ζορισμένα» δεν είναι κανένας φανταχτερός πολιτικός ή οικονομικός όρος, όμως αποδίδει παραστατικά την γύρω μας πραγματικότητα.

Ενώ πλησιάζουμε το καλοκαίρι που είναι εκ των πραγμάτων αισιόδοξο, ενώ η πανδημία μοιάζει να έχει βγει από το κάδρο της κοινωνίας (παρά τον υψηλό αριθμό θανάτων), τίποτα γύρω μας δεν θυμίζει τις καλές μέρες που όλοι αναμέναμε. Ένα μείγμα φόβου, ανασφάλειας, οικονομικής στενότητας και αδυναμίας να διακρίνουμε κάποια έξοδο, πλανάται πάνω από την ατμόσφαιρα της χώρας και της κοινωνίας.

Το γεγονός ότι όλος ο πλανήτης είναι στην ίδια κατάσταση, δεν αποτελεί παρηγοριά για κανέναν. Ίσα-ίσα που επιτείνει την αίσθηση αδιεξόδου, καθότι δεν έχουμε κάπου ένα παράδειγμα σοφής και εύκολης αντιμετώπισης των προβλημάτων που μας ταλανίζουν, για να έχουμε κάποιον να μιμηθούμε. Αντιθέτως, από παντού έρχονται οι ίδιες ακριβώς άσχημες ειδήσεις, παρέα με προβλέψεις που διαψεύδονται προς το χειρότερο. Βεβαίως, ο μέσος Έλληνας έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τον μέσο Ευρωπαίο ή Αμερικάνο. Επειδή θεωρεί την Ελλάδα κέντρο του κόσμου, βαθιά μέσα του θεωρεί και την κρίση ελληνική. Πάει να πει, οι λύσεις υπάρχουν εδώ.

Κατά τούτο, ο Έλληνας έχει την πεποίθηση ότι η κάθε ελληνική κυβέρνηση μπορεί και είναι υποχρεωμένη να λύσει γι αυτόν προβλήματα που αδυνατεί να λύσει ολόκληρος ο πλανήτης. Αυτή η διάσταση του είναι παντελώς αδιάφορη, αν η κυβέρνηση του δεν επιλύσει άμεσα το πρόβλημα μιας εισαγόμενης ακρίβειας από έναν πόλεμο εκτός συνόρων και μια πλανητική διαταραχή των εφοδιαστικών αλυσίδων, τότε φταίει η κυβέρνηση του. Το μόνο του πρόβλημα είναι ότι και η αντιπολίτευση του έχει συλληφθεί τόσες φορές να λέει ψέματα, που δεν βλέπει μπροστά του εναλλακτική.

Όλοι ζητούν από έναν κρατικό κορβανά που δεν γίνεται αντικειμενικά να έχει τόσα. Και δεν τα ζητούν απλώς, τα απαιτούν

Αυτό το τρελό που ζούμε εδώ, ο μισός μας χρόνος να καταναλώνεται στην συζήτηση της υπόθεσης Πισπιρίγκου και ο άλλος μισός στην διατύπωση αιτημάτων ενίσχυσης που συνήθως ξεφεύγουν της λογικής και των δυνατοτήτων της χώρας, δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου. Αθροιζόμενα τα αιτήματα όλων των κλάδων για πληθωρισμό γύρω στο 8%, βγάζουν άνετα δυο Ταμεία Ανάκαμψης και τουλάχιστον ένα ΕΣΠΑ. Όλοι έχουν τα δίκια τους να ζητούν ενίσχυση, πρακτικά όμως αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν. Την περίφημη θεωρία «όλα είναι πολιτικά», την πληρώσαμε ακριβά την δεκαετία των μνημονίων, αλλά ως φαίνεται έχει γίνει πάλι κοινής αποδοχής. Όλοι ζητούν από έναν κρατικό κορβανά που δεν γίνεται αντικειμενικά να έχει τόσα. Και δεν τα ζητούν απλώς, τα απαιτούν.

Και τι θα γίνει δηλαδή, αν έτσι είναι η κατάσταση; Πιστεύω ότι πρώτον το πράγμα κατά κάποιο τρόπο θα ηρεμήσει, θα μάθουμε να ζούμε με πληθωρισμό δίχως να πανικοβαλλόμαστε υπερβολικά. Δεύτερον και σοβαρότερο, εναπόκειται στην κοινή λογική του Έλληνα. Αν θέλει να πιστέψει ξανά σε λεφτόδεντρα και εύκολες λύσεις, κανένας δεν μπορεί να τον εμποδίσει μακροπρόθεσμα. Μόνος του θα φτιάξει (πάλι) την μοίρα του.

Facebook Comments