Ζούμε μέσα σε μια γεωπολιτική, οικονομική και υγειονομική κινούμενη άμμο. Χιλιάδες πληροφορίες και εκατομμύρια αλληλοεπηρεασμοί έχουν μετατρέψει την καθημερινότητα μας σε μπερδεμένο κουβάρι. Απ’ όποια οπτική κι αν κοιτάξουμε τα πράγματα, όποια αξιολόγηση των δεδομένων κι αν προτιμήσουμε, μοιάζει αδύνατο να βγάλουμε άκρη. Κοντολογίς, δεν έχουμε ιδέα τι μας γίνεται, δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει.

Μια βεβαιότητα μόνο μας διακατέχει. Ότι οι μελλοντικές μας μέρες, είτε ως άτομα τις ανιχνεύουμε είτε ως εθνικό σύνολο, θα είναι μάλλον χειρότερες από τις σημερινές. Σε σύγκριση δε μ’ αυτά που ονειρευόμασταν δυο-τρία χρόνια πριν στο τέλος της οικονομικής κρίσης, η διαφορά είναι χαοτική. Δεν είμαστε μόνοι σ’ αυτό. Ένας συλλογικός πεσιμισμός σκεπάζει όλο τον πλανήτη. Πληθωρισμοί, ανασφάλειες, αυταρχισμοί, πυρηνικές απειλές και άλλες πληγές του Φαραώ εφορμούν στο προσκήνιο. Δύσκολα τα πράγματα.

Στα καθ’ ημάς, τι έχουμε; Μια χώρα με αβαθή και χρεωμένη οικονομία, που ενώ ετοιμαζόταν να κάνει ένα άλμα ανάπτυξης ξαναγυρίζει ξαφνικά στην γνωστή μιζέρια. Ένα πολιτικό σκηνικό στο οποίο κυριαρχεί ένας Μητσοτάκης, αλλά με όλο μεγαλύτερα προβλήματα να βαραίνουν τους ώμους του. Αντιπολιτευτικές γκρούπες που είναι ανίκανες και να προτείνουν κάτι ουσιωδώς διαφορετικό αλλά και να εκμεταλλευτούν προς όφελος τους την κοινωνική έκπληξη που νομοτελειακά δημιουργούν οι διεθνείς καταβαραθρώσεις.

Έναν λαό που πελαγοδρομεί, ανάμεσα στον φόβο, στην ανασφάλεια και την δυσαρέσκεια. Που δεν έχει ιδέα σε ποιον να αποδώσει ευθύνες, όλοι του φταίνε, αλλά και κανένας δεν του φταίει τόσο επαρκώς και ξεκάθαρα για να εξοργιστεί πραγματικά μαζί του. Έναν λαό που ζητά διαρκώς, που όσα κι αν πάρει δεν μένει ικανοποιημένος καθότι είναι λιγότερα απ’ όσα χάνει, αλλά κι έναν λαό που στην πλειοψηφία του καταλαβαίνει ότι και το κρατικό πουγκί δεν είναι το κέρας της Αμάλθειας. Μπέρδεμα, που δεν επιδέχεται απλουστευτικές λύσεις.

Πορευόμαστε ξανά σε μια έρημο, στην οποία μπήκαμε δίχως να φταίμε διόλου τούτη την φορά. Το μόνο που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι, να περιορίσουμε τις ανάγκες μας, να ρίξουμε την κατανάλωση μας. Ελπίζουμε να την γλυτώσουμε μόνο μ’ αυτά και να μη μας έρθει στο κεφάλι καμιά μεγαλύτερη κεραμίδα. Αναζητούμε ενστικτωδώς κάποια στηρίγματα, να πιαστούμε απ’ αυτά, να πατήσουμε ώσπου να περάσει η μπόρα, οι προσδοκίες μας έπεσαν απότομα σε σχέση με όσα θέλαμε πριν λίγο καιρό.

Τώρα μας αρκεί ολίγη σταθερότητα, σαν τον επιβάτη του κρουαζιερόπλοιου που ήταν εξόχως απαιτητικός, αλλά μετά την ζημιά του φτάνει και μια στενή σωσίβια λέμβος. Μ’ αυτό το κριτήριο θα επιλέξουμε για το εγγύς μας μέλλον, να μου το θυμηθείτε όταν θα φθάσει η ώρα.

Facebook Comments