Προεκλογικά και ελληνοτουρκικά

Τον Μάρτιο του 2020 αναρωτιόμασταν για την σκοπιμότητα και τον χρόνο που επέλεξε η Ερντογανική Τουρκία να εξαπολύσει την υβριδική εισβολή στον Έβρο.

Τότε αρμόδια χείλη αναλύοντας την κατάσταση είχαν επισημάνει ότι η Τουρκική πλευρά θεωρώντας την Ελλάδα αδύναμη και τα σύνορα αφύλαχτα επιχείρησε την αθρόα εισβολή πιστεύοντας ότι η αντίδραση της εγχώριας κοινής γνώμης σε μια ενδεχόμενη δυναμική είσοδο μιας ανθρωπομάζας χιλιάδων ή δεκάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών θα ήταν ικανή να ρίξει την κυβέρνηση πράγμα που θα είχε σαν αποτέλεσμα να πάμε την πρώτη φορά σε εκλογές με τον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου θα γινόταν ένα πολιτικό χάος, και αμέσως μετά σε δεύτερες εκλογές με τον νέο εκλογικό νόμο της ΝΔ από τον όποιο θα είχαμε επιτέλους κυβέρνηση. Εκτιμώμενος χρόνος ακυβερνησίας: δύο με τρεις μήνες. Στο διάστημα αυτό η Τουρκία σκόπευε να αλωνίζει στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο δημιουργώντας τετελεσμένα.

Ασφαλώς τίποτα τέτοιο δεν συνέβη γιατί η εισβολή στον Έβρο απέτυχε αλλά το δίδαγμα παραμένει. Έχουμε την πολυτέλεια σαν χώρα να πάμε σε πρόωρες εκλογές και σίγουρη ακυβερνησία δύο (τουλάχιστον) μηνών την στιγμή που υπάρχει μεγάλη ένταση στα Ελληνοτουρκικά μέσα σε ένα γενικά επικίνδυνο διεθνές γεωπολιτικό σκηνικό;

Ασφαλώς το Καλοκαίρι του 2022 απέχει πολύ από το αντίστοιχο του 2020. Τότε ο Ερντογάν ήταν ακόμα  κυρίαρχος στο εσωτερικό χωρίς να έχει εισπράξει την φθορά των επόμενων δύο ετών που του επιφύλασσε η πτώση της Τουρκικής οικονομίας. Σήμερα η μετά Ερντογάν εποχή φαντάζει όχι σαν ένα απίθανο πολιτικό σενάριο αλλά σαν κάτι το  ρεαλιστικό. Το 2020 η Τουρκία προσπαθούσε με εξαιρετικά οργανωμένο τρόπο να δημιουργήσει τετελεσμένα κλιμακώνοντας την ένταση στα ανώτερα δυνατά όρια. Ο φετινός κύκλος έντασης μοιάζει περισσότερο βεβιασμένος, του λείπει η οργάνωση γεγονός που δείχνει ένα μόνο πράγμα: ότι η ένταση είναι ένα από τελευταία χαρτιά που παίζει το Ερντογανικό καθεστώς στην προσπάθεια του να ενώσει το εσωτερικό ακροατήριο του ενόψει των καταλυτικών εκλογών του 2023.

Στην Ελλάδα τώρα, εθισμένοι ως είμαστε στην εκλογολογία βλέπουμε ότι τον τελευταίο καιρό έχουμε προκηρύξει άτυπα την χώρα σε καθεστώς μακράς προεκλογικής περιόδου πράγμα που κάνει όλη την πολιτική ζωή του τόπου να αναλώνεται γύρω από αυτό το ενδεχόμενο. Ακόμα ένα πλήθος ημερομηνιών ακούγεται από παντού. Η 31^η Σεπτεμβρίου εναλλάσσεται με της 2 , της 5 και της 13 Οκτωβρίου. Ασφαλώς πρέπει να παραδεχτούμε ότι όσο σταθερό και αν φαινόταν το εγχώριο πολιτικό σκηνικό τα τελευταία τρία χρόνια ποτέ δεν αποφύγαμε τον κίνδυνο μιας μακράς περιόδου ακυβερνησίας που θα μας φέρουν οι διπλές εκλογές. Η εμπειρία μας έχει δείξει ότι οι Τουρκικές προκλήσεις σταματάνε όταν ο καιρός του φθινοπώρου και του χειμώνα γίνεται εχθρικός στην θάλασσα. Από την άλλη πλευρά είναι αναμενόμενο ότι από τα τέλη του 2022 έως και την άνοιξη του 2023 την Τουρκική εσωτερική πολιτική σκηνή θα μονοπωλούν οι  εκεί εκλογές. Και τέλος γνωρίζουμε ότι όταν έχεις τόσο κρίσιμες εκλογές στην χώρα σου το τελευταίο πράγμα που θέλεις είναι να προκαλέσεις ένα πολεμικό επεισόδιο με μια γειτονική χώρα.

 Αφού λοιπόν τα κατανοούμε όλα αυτά γιατί προτιμάμε σαν χώρα να παίζουμε με την φωτιά, θέτοντας τους εαυτούς μας στις συμπληγάδες της μακράς ακυβερνησίας από την μια και της Τουρκικής πολεμικής προκλητικότητας από την άλλη; Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Είναι απλό. Εφόσον δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις διπλές εκλογές και την μακρά περίοδο ακυβερνησίας γιατί δεν δρομολογούνται οι ημερομηνίες των Ελληνικών εκλογών έτσι ώστε να συμπέσουν με τις Τουρκικές εκλογές; Έτσι αποφεύγουμε άμεσους εθνικούς κίνδυνους που δημιουργεί η παρατεταμένη ακυβερνησία.