Οι συνταξιούχοι της χώρας μας ανέρχονται στα τρία με τέσσερα εκατομμύρια και το μεγαλύτερο μέρος αυτών κατοικεί στην Αττική.

Λόγω του μεγάλου ποσοστού ιδιοκατοίκησης της χώρας μας αλλά και του μεγάλου ποσοστού των δημοσίων υπαλλήλων αναλογικά με τον πληθυσμό ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτών των ανθρώπων είναι ευκατάστατοι και διαθέτουν περισσότερες από μία κατοικίες στην Αττική.

Λόγω του μεγάλου τους πλήθους οι συνταξιούχοι θα μπορούσαν να είναι η αιχμή του δόρατος για την αποσυμφόρηση πλήθος προβλημάτων της χώρας μας.

Το φυσιολογικό θα ήταν οι περισσότεροι από αυτούς μόνιμα ή περιοδικά να ζούσαν εκτός της Αθήνας μετά τη συνταξιοδότηση για ένα καλύτερο επίπεδο ζωής. Δυστυχώς -αν και οι περισσότεροι επίσης από αυτούς έχουν ακίνητη περιουσία στην Ελληνική επαρχία δεν ασκούν αυτή την επιλογή, επειδή είναι καλομαθημένοι  και έχουν αποκοπεί εντελώς από τις ρίζες τους.

Μερική μόνο μετατόπιση για παράδειγμα μισού εκατομμυρίου μόνο συνταξιούχων από τα τρία που κατοικούν στην Αθήνα – μην ξεχνάμε ότι το χειμώνα έρχονται στην Αθήνα και πάρα πολλοί συνταξιούχοι της επαρχίας που αυξάνουν τον αριθμό των συνταξιούχων της Αττικής- μερική λοιπόν μόνο μετατόπιση τους θα ασκούσε τεράστια καταπραϋντική επίδραση στο σύνολο της Ελληνικής επικράτειας. Ακόμα και αν αυτή η μετατόπιση ήταν απ το Μάρτη έως το Νοέμβρη μόνο.

Πρώτον θα άδειαζαν χιλιάδες ακίνητα στην Αθήνα και έτσι θα έπεφταν οι τιμές τους που επί 20 χρόνια είναι στο Θεό λόγω και της παρουσίας των συνταξιούχων εδώ.

Συνεπακόλουθα θα έβρισκαν πάρα πολλοί νέοι που θέλουν να κάνουν οικογένειες προσιτά σπίτια για να κατοικήσουν και να κάνουν παιδιά.

Τρίτον τα μεγάλα χωριά και οι μικρομεσαίες κωμοπόλεις της επαρχίας τα οποία θα ήταν και τα πρώτα σε προτεραιότητα για κατοίκηση από τους συνταξιούχους θα αναβαθμίζονταν με γοργό ρυθμό καθώς 50 ζευγάρια συνταξιούχων ως νέοι μόνιμοι κάτοικοι -με αυξητική τάση με το χρόνο – θα προσέθεταν εισόδημα σε αυτές τις περιοχές και νέες θέσεις εργασίας όπως μίνι μάρκετ ιατρικές υπηρεσίες και άλλες ενώ θα ωφελούταν και η τοπική αγορά. Αν μας φαίνεται αστείο ότι θα υπάρξει ανάπτυξη μόνο με τις συντάξεις ας σκεφτούμε ότι και η αττική από αυτές συντηρείται.

Τέταρτον πολλοί από αυτούς έχουν κρίσιμη τεχνογνωσία λόγω της αστικής τους και μορφωτικής τους κουλτούρας  την οποία θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν εκεί με κατασκευές και ποικίλες ενασχολήσεις που στην Αττική απλά δεν μπορούν να έχουν λογω έλλειψης χώρου και χρόνου.

Πέμπτον θα εμπλούτιζαν δημιουργικά το κοινωνικό υπόβαθρο κάθε περιοχής καθώς ο καθένας από αυτούς έχει διαφορετική επαγγελματική προέλευση ώστε να μην υπάρχει η μονοθεματική επαγγελματική ταυτότητα που υφίσταται σήμερα στις περισσότερες περιοχές της επαρχίας με το σύνολο των κατοίκων να είναι είτε κτηνοτρόφοι είτε αγρότες και λοιπά.

Έκτον ηθικά και κοινωνικά θα έδιναν το παράδειγμα και σε νεότερους να μετεγκατασταθούν και αυτοί σιγά-σιγά στην επαρχία καθώς μέχρι σήμερα με τον τρόπο ζωής τους έχουν ενθαρρύνει τον ακριβώς αντίθετο τρόπο ζωής.

Φυσικά θα επηρέαζαν θετικά την εικόνα της κάθε περιοχής με την πληθυσμιακή αύξηση έτσι ώστε θα ενθάρρυναν και ξένους τουρίστες και επισκέπτες να αποζητούν τη μόνιμη διαβίωση εκεί και έτσι να ενισχυθεί και άλλο η τοπική οικονομία κάθε περιοχής με την αγορά οικοπέδων εξοχικών κατοικιών και για τους Ευρωπαίους συνταξιούχους που τόσο πολύ αναφέρονται στον τύπο τον τελευταίο καιρό.

Πώς θα πάει όμως ο συνταξιούχος ο ξένος να κάτσει σε ένα χωριό που δεν βλέπει καλά καλά ούτε Έλληνες εκεί ενώ ακόμη και στα γνωστά μας νησιά τα τουριστικώς διάσημα το χειμώνα δεν μένουν ούτε 1000 άτομα. Πώς θα αισθανθεί ασφάλεια ο ξένος συνταξιούχος;

Έβδομο μία τέτοια κοινωνική αλλαγή που προφανώς θα είναι δύσκολη γιατί διαφορετικά θα έχει ήδη συμβεί αυτόματα πρέπει να διευκολυνθεί από το κράτος ώστε να γίνει μαζικά γιατί μόνο τότε έχει πιθανότητα να επιτύχει.

Καθώς όλοι έχουμε καλομάθει με την πολυκοσμία της Αθήνας φτάσαμε στο σημείο οι σημερινοί Έλληνες να αισθάνονται περίεργα και καχεκτικά εάν βρεθούν σε οποιοδήποτε μέρος έχει κάτω από 10.000 κατοίκους ενώ πρόκειται για θαυμάσια μέρη για να ζήσεις. Το ακόμα πιο εξωφρενικό είναι ότι εδώ και πάνω από 5 χρόνια ολοκληρώθηκαν διαδοχικά η Ολυμπία και η Ιόνια οδός, που σημαίνει ότι όλες οι πόλεις της δυτικής Ελλάδας από Ολυμπία έως Μεσολόγγι και Πρέβεζα απέχουν μόνο 2- 3 ώρες από την Αθήνα έναντι 5 παλιότερα, και όμως οι συνταξιούχοι παραμένουν ταμπουρωμένοι στην Αθήνα και οι δρόμοι αυτοί παραμένουν έρημοι το χειμώνα!

Με βάση αυτά τα περίεργα σκεπτικά τους είναι προφανές ότι οι περισσότεροι θα δυσκολεύονταν να μετακινηθούν μόνοι τους σε μία επαρχιακή πόλη, αλλά αν αυτό συνέβαινε σε μαζική κλίμακα με κάποια επιδότηση και βοήθεια από το κράτος και βλέπαμε αρκετές δεκάδες ζευγάρια συνταξιούχων να μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία της μετακόμισης τότε το πράγμα θα δουλεύει καλύτερα γιατί η μάζα ακολουθεί τη μάζα.

Κλείνουμε τέλος με την επισήμανση ότι σε πάρα πολλές περιοχές της Αθήνας είναι αδύνατο να παρκάρει κανείς  εδώ και δεκαετίες επειδή ακριβώς είναι περίκλειστες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα κυρίως συνταξιούχων οι οποίοι τα μετακινούν από σπάνια έως πότε.

Ακόμη μεγάλο μέρος του κυκλοφοριακού της Αθήνας οφείλεται στη διαρκή μετακίνηση συνταξιούχων και των παντρεμένων τέκνων τους ώστε ο ένας να αφήσει το παιδί στον άλλον για να το προσέχει. Η φροντίδα των μικρών παιδιών είναι ένας λόγος σημαντικός για την γεωγραφική εγγύτητα αλλά γρήγορα μετά από μία συγκεκριμένη ηλικία με τα παιδιά μεγαλώνουν και η παρουσία παππούδων και γιαγιάδων δεν είναι καθόλου απαραίτητη, για να μην αναφέρουμε φυσικά ότι πλέον γεννιούνται ελάχιστα έως καθόλου παιδια οπότε και αυτή η δικαιολογία έχει εκπνεύσει.

Τέλος παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια το ακριβώς αντίθετο παράδειγμα από τα ανωτέρω αναφερόμενα δηλαδή η αστική συσπείρωση των συνταξιούχων να χειροτερεύει και η εγκατάλειψη της επαρχίας να δυναμώνει και να έχουν φτάσει μάλιστα στο τραγικό σημείο ενώ περνάνε  όλη τους τη ζωή στην Αθήνα – όλο και περισσότεροι επιδιώκουν να ταφούν στον τόπο της μακρινής τους καταγωγής που δεν είχαν πατήσει ποτέ. Και αυτό όχι επειδή νιώθουν κάποια νοσταλγία για τον τόπο τους αλλά επειδή τα νεκροταφεία της επαρχίας έχουν ελάχιστη επιβάρυνση σε σχέση με αυτά της Αθήνας με άλλα λόγια για να εξοικονομήσουν κάποια έξοδα με συνέπεια τα μικρά χωριουδάκια να έχουν αποκτήσει κολοσσιαία νεκροταφεία τα οποία δεν μπορούν να συντηρούν και να δυσκολεύονται να βρουν τόπο για τους ντόπιους.

Facebook Comments