Η Ελλάς παραιτηθείσα

Μετά την πρόσφατη εθνική τραγωδία στα Τέμπη διαβάσαμε ότι ο ελληνικός σιδηρόδρομος είναι στην ίδια κατάσταση που ήταν τριάντα χρόνια πριν. Παρατημένος. Δυστυχώς, δεν προκαλεί έκπληξη. Η παραίτηση κυριαρχεί παντού γύρω μας.

Σπάνια βλέπεις φρεσκοβαμμένο σπίτι στην Ελλάδα. Τα αυτοκίνητα είναι παλιά με λιωμένα λάστιχα. Οι τοίχοι είναι μουντζουρωμένοι με οπαδικά συνθήματα ή άλλες ανοησίες. Ακόμη και οι πινακίδες κυκλοφορίας είναι βανδαλισμένες. Σημαίες κυματίζουν ξεθωριασμένες και ενίοτε σκισμένες σε δημόσια κτίρια και κατοικίες. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι λακκούβες και έχουν σκουπίδια δεξιά και αριστερά.

Υποδομές, σχολεία και γήπεδα ρημάζουν ασυντήρητα. Τα χόρτα φτάνουν στο ένα μέτρο σε πλατείες και πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής που δημιουργήθηκαν στη μέση του πουθενά μόνον και μόνον για να απορροφηθούν κονδύλια και να μοιραστούν κάποια χρήματα σε εργολάβους-πολιτικούς φίλους. Νοσοκομεία που χτίστηκαν μόλις 20 χρόνια πριν μοιάζουν σαν να είναι εβδομήντα ετών. Καμία πρόβλεψη για συντήρηση. Παρατημένα από τη στιγμή της δημιουργίας τους.

Η παραίτηση κυριαρχεί και στους ανθρώπους. Από εκεί ξεκινάει και μετά πάει στα άψυχα. Η απουσία ελπίδας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο είναι εμφανέστατη στα πρόσωπα των πολιτών. Το συλλογικό μας ηθικό είναι συμπιεσμένο. Παρουσιάζουμε συμπτώματα συλλογικής κατάθλιψης: απουσία εμπιστοσύνης στις δυνατότητες μας ως λαός και ως Έθνος, μιζέρια, απάθεια, ευερεθιστότητα, απελπισία. Κάνουμε ακόμη και προσπάθεια εθνικής αυτοκτονίας. Δεν γεννάμε. Με δείκτη γονιμότητας μικρότερο του 1,3 παιδιά ανά γυναίκα είμαστε στην χειρότερη δεκάδα παγκοσμίως ως προς την υπογεννητικότητα. Πώς να φέρεις στον κόσμο το μέλλον όταν έχεις παραιτηθεί από το τώρα;

Πώς φθάσαμε από το «Η Ελλάς ευγνωμονούσα» στο «Η Ελλάς παραιτηθείσα»;

Και πώς θα επιστρέψουμε στην Ελλάδα που είχε ελπίδα και χαμόγελο ακόμη και όταν ήταν φτωχότερη;

Δεν έχω εύκολη απάντηση. Μακάρι να είχα. Γνωρίζω όμως ότι πρέπει να αρχίσουμε από το να αναγνωρίσουμε τα σημεία της παραίτησης και να πιστέψουμε ότι τόσο εμείς σε προσωπικό επίπεδο όσο και το Έθνος συλλογικά αξίζουμε και μπορούμε καλύτερα.