Το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς κι η απομυθοποίησή του

Η καταγγελλόμενη στο Βέλγιο υπόθεση με τον βιασμό και την κακοποίηση γυναίκας δικηγόρου, στελέχους υψηλόβαθμου του ΠΑΣΟΚ, από τον ευρωβουλευτή του ΣυΡιζΑ και γνωστό ηθοποιό Αλέξη Γεωργούλη, έχει επικαλύψει κάθε άλλη πολιτική συζήτηση τις τελευταίες μέρες.

Παρά το γεγονός ότι σε λιγότερο από ένα μήνα διεξάγονται οι εκλογές της 21ης Μαΐου, η υπόθεση Γεωργούλη δείχνει να κυριαρχεί στα μέσα ενημέρωσης. Υπερβαίνοντας ακόμα και τον απαραίτητο για προεκλογική περίοδο πολιτικό διάλογο, με αντιπαράθεση ιδεών, επιχειρημάτων και πολιτικών.

Προσωπικά, αποφεύγω να αναφερθώ στην περίπτωση Γεωργούλη, γιατί εκτός των άλλων προκαλεί μεγάλη απέχθεια το καταγγελλόμενο γεγονός. Η βία είναι αποτροπή απ’ όπου κι αν προέρχεται και σε όποιον κι αν κατευθύνεται. Και ιδίως η βία εναντίον των γυναικών και των παιδιών, μου προκαλεί, όπως και στην συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων βαθύ αποτροπιασμό. Άλλωστε δεν είναι πολιτικό ζήτημα. Είναι μια ποινική υπόθεση, που τη διερεύνηση της και την απόδοση των όποιων ευθυνών, έχουν αναλάβει οι αρμόδιες δικαστικές κι αστυνομικές αρχές του Βελγίου. Δεν προτιθέμεθα, ούτε εγώ ούτε η ΝΔ, να εκμεταλλευθούμε πολιτικά το ζήτημα αυτό. Δεν είναι του πολιτικού μας ήθους. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι από την υπόθεση Γεωργούλη δεν ανακύπτουν και κάποια πολιτικά συμπεράσματα που πρέπει να επισημάνουμε.

Το πρώτο, που μου προκαλεί μεγάλη θλίψη είναι οτι τους τελευταίους μήνες, η εμπλοκή δύο Ελλήνων ευρωβουλευτών, σε υποθέσεις που πήραν ευρεία πανευρωπαϊκή δημοσιότητα, της Εύας Καϊλή στο σκάνδαλο Qatargate και του κ. Γεωργούλη στο καταγγελόμενη βιασμό και κακοποίηση μιάς γυναίκας, εκθέτει και διασύρει τη χώρα μας σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Το δεύτερο έχει να κάνει με μια προσπάθεια ηθικολογίας και δικαιωματισμού, στην οποίαν επί χρόνια έχουν καταφύγει ο ΣΥΡΙΖΑ κι η Αριστερά, σε μια προσπάθεια να πλήξουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους.

Στο πρόσφατο παρελθόν με αφορμή ποινικές υποθέσεις, όπως αυτές του Δημήτρη Λιγνάδη και του Νίκου Γεωργιάδη, η αξιωματική αντιπολίτευση είχε επιχειρήσει να τις εκμεταλλευθεί πολιτικά και να ισχυρισθεί οτι δήθεν τις γνώριζε η ηγεσία της ΝΔ και τις συγκάλυπτε. Ουδέν ψευδέστερο. Ακόμα και στην απότροπαιη υπόθεση του 12χρονου κοριτσιού από τον Κολωνό, που επί μακρόν, άθλιοι άνθρωποι εκμεταλλεύονταν σεξουαλικά, η Αριστερά προσπάθησε να ταυτίσει τους παιδοβιαστές με τη ΝΔ. Και τούτο επειδή ο καταγγελλόμενος ως μαστρωπός της 12χρονης ήταν μέλος της ΝΔ κι είχε, όπως χιλιάδες άλλοι, φωτογραφηθεί με υψηλόβαθμα στελέχη της ΝΔ, αυτό έδωσε την ευκαιρία στα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ να στήσουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ολόκληρη συκοφαντική εκστρατεία εναντίον του κυβερνώντος κόμματος, χρησιμοποιώντας το hashtag «νδ παιδοβιαστές». Τραγικό! Ωσάν τα εκατοντάδες χιλιάδες μέλη και τα στελέχη της ΝΔ εμπλέκονταν σε τέτοιου είδους υποθέσεις. Ακόμα και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πολύ πρόσφατα έκαναν χρήση αυτού του άθλιου hashtag. Ντροπή τους. 

Τώρα, με την υπόθεση Γεωργούλη, η προσπάθεια ηθικής και πολιτικής εκμετάλλευσης ποινικών υποθέσεων και κακοποιητικών συμπεριφορών συγκεκριμένων και μεμονωμένων ανθρώπων έπεσε στο κενό και τους γύρισε μπούμερανγκ.

Αν ο κ. Γεωργούλης είναι πράγματι βιαστής και κακοποιητής, αυτό δεν σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα βιαστών. Αυτές οι ισοπεδωτικές γενικεύσεις είναι απαράδεκτες. Τα κόμματα δεν είναι ούτε κοινωνίες αγγέλων αλλά ούτε σατανάδων, όπως ήθελε να τα διαχωρίσει η Αριστερά για να προβάλλει το δήθεν «ηθικό πλεονέκτημα» της. Τα κόμματα είναι μικρογραφίες της κοινωνίας μας και σε αυτά υπάρχουν κι ηθικοί κι ανήθικοι άνθρωποι, και καλοί και κακοί, κι έντιμοι κι ανέντιμοι, όπως συμβαίνει παντού στην κοινωνία μας, σε όλες τις κοινωνικές ομάδες και τάξεις, σε όλα τα επαγγέλματα. 

Κι είναι χρέος των κομμάτων και των ηγεσιών τους όταν διαπιστώνουν τέτοιες ανήθικες, άθλιες και παράνομες συμπεριφορές να απομονώνουν τους ανθρώπους αυτούς. Συγχρόνως όμως πρέπει οι ηγεσίες να είναι πιο προσεκτικές στο ποιούς εντάσσουν στα ψηφοδέλτια τους. Το 2019, όταν έγιναν οι ευρωεκλογές είχα σοκαριστεί από τις δηλώσεις του ίδιου του κ. Γεωργούλη, ο οποίος είχε ισχυρισθεί πως ήθελε να γίνει ευρωβουλευτής. Κι απευθύνθηκε πρώτα στη ΝΔ. Κι όταν δεν του απάντησε, προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι η επιτομή του καιροσκοπισμού και του αμοραλισμού. Τι μπορείτε να περιμένετε από τέτοιους ανθρώπους, σύντροφοι;