Ματωμένες αναρτήσεις

1969, Μπριάφρα Νιγηρίας. Ένα αγόρι λιμοκτονεί σε ένα ορφανοτροφείο κρατώντας ένα άδειο κονσερβοκούτι. Κατά την διάρκεια του εμφυλίου όταν οι στρατιώτες απέκλεισαν την Μπιάφρα, η κατάσταση έγινε τρομαχτική. Η ασιτία οδήγησε τα παιδιά της Μπιάφρα στην απόλυτη εξαθλίωση.

 

Με αυτή τη φωτογραφία ο φωτογράφος Don McCullin υποχρέωσε την διεθνή κοινότητα να αντιδράσει. Το σοκ ήταν τέτοιο που η πίεση πολιτών, οργανώσεων και μέσων ενημέρωσης είχε αποτέλεσμα την αποστολή βοήθειας στην Μπριάφα. Πολλά παιδιά σώθηκαν από αυτή τη φωτό. Για κάποια άλλα δυστυχώς η βοήθεια ήρθε καθυστερημένα. 

 

Οι σοκαριστικές φωτογραφίες και τα βίντεο έχουν αλλάξει τα τελευταία 100 χρόνια το ρου της ιστορίας σε πολλές γωνιές του πλανήτη. Από την Βολιβία μέχρι την πλατεία Τιεν Αν Μεν και από το Ιράκ μέχρι την Νότια Αφρική. 

 

Η χθεσινή φωτογραφία του πνιγμένου παιδιού στις Τουρκικές ακτές μετατόπισε το δίλλημα για το αν πρέπει ή όχι ο φωτογράφος να σηκώνει το φακό και να το αποθανατίζει (ένα debate που λύθηκε το προηγούμενο αιώνα) από το αν είναι σωστό οι χρήστες των social media να αναρτούν τέτοιες σοκαριστικές εικόνες και ποιο είναι τελικά το όφελος από μια τέτοια ανάρτηση. 

 

Θεωρώ ότι αυτό το debate είναι χωρίς νόημα. Τα social media σε επίπεδο διαμοιρασμού έχουν αντικαταστήσει το “ρε συ το είδες αυτό;” ή το “βάλε ειδήσεις να δεις” που λέγαμε διαζώσης ή τηλεφωνικά σε φίλους μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία. Όταν κάτι σοκάρει τον χρήστη θέλει να το μοιραστεί. Ανέκαθεν ίσχυε αυτό. Μόνο που τώρα μπορεί να το κάνει σε πολλαπλάσιο κοινό από ότι παλαιότερα. 

 

Από τη στιγμή που μια εικόνα αποτυπώνει ένα πραγματικό γεγονός είναι στρουθοκαμιλισμός να κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα.  Ο διαμοιρασμός ενός θέματος του δίνει την δυνατότητα να μπεί στην παγκόσμια ατζέντα γρηγορότερα και πιο εύκολα. Στα αρνητικά αυτής της ευκολίας, επειδή η πληροφορία που δεχόμαστε έχει γίνει πολλαπλάσια από το παρελθόν μπορεί να ξεχαστεί επίσης ευκολότερα. Και εκεί μπαίνει ο ρόλος πολιτών και οργανώσεων. Να πετύχουν ασκώντας πίεση, σε συντομότερο χρονικό διάστημα αλλά με καλύτερα εργαλεία από ότι στο παρελθόν. την εξεύρεση λύσης από τα κράτη και τους διεθνής οργανισμούς. 

 

Δε θα κουνήσω οπότε, προσωπικά, το δάχτυλο σε κανέναν που επέλεξε να αναρτήσει τη φωτογραφία του παιδιού αυτού. Θα απαιτήσω όμως από τα κράτη και τους οργανισμούς να βρουν λύση ώστε να είναι το τελευταίο προσφυγόπουλο που πνίγεται στην προσπάθεια της οικογένειας του να του εξασφαλίσει ένα πιο ασφαλές αύριο. Αυτό ήταν, αυτό είναι και αυτό θα παραμείνει πάντα το ζητούμενο για κάθε θηριωδία σε όποια γωνιά του πλανήτη.