Είναι προφανές πως όταν ένας βουλευτής (μέλος της νομοθετικής και ελεγκτικής εξουσίας) είναι συγχρόνως και υπουργός (δηλαδή μέλος της εκτελεστικής εξουσίας), η (απλώς αναφερόμενη στο άρθρο 26 του Συντάγματος, βλ. Σημείωση (1) ) «διάκριση των εξουσιών» απλά δεν υπάρχει και αποτελεί ένα κενό γράμμα και ένα μύθο.

Ει μη τι άλλο, ένας υπουργός δεν μπορεί κατά κανόνα και εξ ορισμού να μετέχει στις συνεδριάσεις της βουλής και πολύ περισσότερο στις διάφορες επιτροπές της.

Αν αυτά δεν αποτελούν υποβάθμιση του κορυφαίου Θεσμού της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, τότε τί είναι;

Θα μου πείτε τώρα:

Ένας ικανός πολιτικός, που ακριβώς λόγω της ικανότητός του έχει εκλεγεί βουλευτής, γιατί να μην μπορεί να γίνει υπουργός;

Κρίμα δεν είναι;

Και ζημιά για την δημοκρατία μας;

Η ένσταση είναι εύλογη, αλλά και η απάντηση απλή:

–  Φυσικά και θα μπορεί να γίνει, αλλά τότε θα αναστέλλεται η βουλευτική του ιδιότητα και (για να μην υπάρξει διαταραχή στον συσχετισμό δυνάμεων στη βουλή) θα αντικαθίσταται από τον πρώτο επιλαχόντα υποψήφιο, ο οποίος θα γίνεται βουλευτής στη θέση του.

–  Ναι, αλλά αν διαφωνήσει και παραιτηθεί από υπουργός, ή ο πρωθυπουργός (ο οποίος… φυσικά και δεν θα είναι βουλευτής!) τον αλλάξει σε κάποιον ανασχηματισμό, γιατί να έχει χάσει τη βουλευτική του έδρα, που του την έδωσε ο λαός;

–  Δεν θα την χάσει. Θα επανέλθει σ’ αυτήν και τότε θα αποχωρήσει ο επιλαχών βουλευτής που τον είχε αντικαταστήσει όταν ήταν υπουργός.

–  Μα αυτό δεν θα είναι πλήγμα για τον επιλαχόντα βουλευτή;

–  Θα είναι, αλλά αυτός «τί είχε τί έχασε;». Κερδισμένος θα έχει βγει από αυτή την ιστορία. Και στο κάτω-κάτω οι κανόνες του παιχνιδιού θα είναι γνωστοί εκ των προτέρων. Αν δεν του αρέσουν, ας μην επιδιώξει να γίνει βουλευτής. Α – μα – πια! …

… …

Η παραπάνω ιδέα δεν ξέρω αν είναι πρωτότυπη ή εφαρμόζεται σε άλλες χώρες (έχω πληροφόρηση ότι εφαρμόζεται μια παρόμοια στη Γαλλία).

Είναι όμως απλή και στα όρια του αυτονόητου.

Το γιατί δεν εφαρμόζεται είναι προφανές:

Φαίνεται ότι δεν συμφέρει τους ήδη βουλευτές, οι οποίοι φρόντισαν να μην υπάρχει σαφής συνταγματική απαγόρευση για την παράλληλη κατοχή υπουργικού και βουλευτικού αξιώματος από το ίδιο πρόσωπο.

Και ως γνωστόν, τα συντάγματα ψηφίζονται από την πλειοψηφία των μελών του κοινοβουλίου που απαρτίζεται από βουλευτές των «κομμάτων εξουσίας», το όνειρο των οποίων είναι να γίνουν κάποτε υπουργοί.

…

Εδώ θυμόμαστε και την αξέχαστη ταινία «Τζένη – Τζένη», στην τελευταία σκηνή της οποίας ο αείμνηστος Ανδρέας Μπάρκουλης φωνάζει στο καπετάνιο του καϊκιού που θα έπαιρνε την καλή του (Τζένη Καρέζη) μακριά:

«Σταματήστε αμέσως! Βουλευτής Μαντάς εδώ (που μόλις είχε εκλεγεί…). Μέλλων Υπουργός Ναυτιλίας…»

… …

…

(Σημείωση)

{Σύνταγμα της Ελλάδος

 ‘Αρθρο 26: (Διάκριση των εξουσιών)

  1. H νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Bουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
  2. H εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Kυβέρνηση.
  3. H δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια· οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Eλληνικού Λαού.}

Πραγματικά είναι δύσκολο να βρει κάποιος στο Σύνταγμα άρθρο τόσο μεγάλης σημασίας για το δημοκρατικό πολίτευμα και παράλληλα τόσο μικρής έκτασης.

Facebook Comments